Voor de 5e keer bracht de in Den Haag wonende Portugese drummer/componist Marco Santos diverse muzikale vrienden en vriendinnen bij elkaar voor een zeer gevarieerde muzikale meeting met als thema: Unity (Eenheid). De eerste edities vonden plaats in het Paard van Troje en ook de eerste in Rotterdam werd voorafgegaan door een avond eind september in het Paard. Grounds was de perfecte locatie in Rotterdam voor een ontmoeting met musici en vocalisten uit Kaapverdië, Senegal, Portugal, Nederland en Spanje. Ook visual artists droegen via geschilderde projecties bij aan deze avond. Het werd een muzikale reis naar o.a. West Afrika, Kaapverdië en Brazilië.

De avond was opgebouwd uit 3 sets. De eerste set had als thema ‘duality’. Ofwel drie ontmoetingen van Marco Santos met drie verschillende musici. De eerste was met de Portugese percussionist Rodrigo Cordeiro, dit werd een duet tussen drums en de West-Afrikaanse balafoon met een goede afwisseling tussen heftige en meer verstilde stukken. Ze speelden de West-Afrikaanse ritmes Dunumba en Tiriba. De tweede set was met de Spaanse saxofonist Miguel Sucasas. Hier bracht Santos diverse electronica in. Na een jazzy intro boden elektronische drums en soundscapes en percussie de onderlaag waar de sax overheen fraseerde. Marco drukte op een toets en de sound veranderde als het ware van een duo tot een trio, maar wel door 2 musici gespeeld.

Miguel bespeelde vervolgens de bijzonder mooi klinkende EWi (electronic saxophone), geïnspireerd door Michael Brecker, in de compositie Common Ground, een stuk waarin de electronic sounds de boventoon voerden en Marco keiharde drumgrooves produceerde. De Russische visual artist Alexandra Arshanskaya projecteerde een beeld van sterren op het canvas achter het podium en dat paste mooi bij de kosmische galactische muziek die Marco en Miguel produceerden. De derde samenwerking was die tussen Marco Santos en de virtuoze Senegalese sabar-en djembé speler Aly N’Diaye Rose. In het stuk Bate Kene N’Diaye wisselden ze elkaar eerst af in een soort vraag-en antwoordspel om vervolgens synchroon slagwerk van hoog niveau. Het was geweldig om te zien.

Na de eerste pauze werd het een band gebeuren, beginnend met een Kaapverdisch feestje met naast Marco zangeres Dina Medina, gitarist Paulo Bouwman en bassist Danilo Tavares maar ook met Rodrigo Cordeiro, Aly N’Diaye Rose en Miguel Sucasses. Tegelijkertijd werd er geschilderd door Franklin Lopes en het resultaat was meteen op het scherm te zien. Dina Medina weet als geen ander met haar stem te ontroeren. Ze begon met de titelsong van haar laatste album Pegam Na Mô. Tussen de nummers door benadrukten Dina en Marco het belangrijke thema Unity in deze tijd van grote verdeeldheid. Dina zong een prachtige morna, liet in een ander lied het publiek meezingen, zong er ook een met het accent van Santo Antão, een van de mooiste Kaapverdische eilanden waar zij vandaan komt. Marco eindigde de tweede set met de woorden: ‘Ik wil kunst zien als de belangrijkste religie want kunst verenigt mensen.’

De derde set begon heel Afrikaans met de Senegaleze zanger Omar Ka, Jacob Coulibaly op gitaar en Ebou Calebasse op de kalebas percussie. Ook Marco, Paulo en Aly voegden zich na 1 song bij hen. Vervolgens werd de verrassende overstap gemaakt naar Braziliaanse muziek met de Nederlandse zanger/gitarist Kees Gelderblom en zo ontstond er weer een hele andere sfeer: van samba, muziek uit het noordoosten van Brazilië ( Saudade de Ôce) en samba reggae in Morena Tropicana. Wat een soepel swingende gitarist is Kees Gelderblom. Ook Omar Ka voegde zich bij het gezelschap, zweepte de boel al zingend op, de Kaapverdische artiest Meno Peixe zong Febri Funana en zo werd toegewerkt naar een feestelijke apotheose in Jammu Africa terwijl visual artist Coby Pronk schilderde.