×

Concert

21 juli 2018

Vicente Amigo adembenemend in het Concertgebouw

Geschreven door: Rik van Boeckel

vicente-amigo-live-in-europe-1Voor de derde keer zagen we flamencogitarist Vicente Amigo optreden in Amsterdam, dit keer niet in Carré, maar in het Concertgebouw. En zonder pauze. Met zijn vaste groep begeleiders bracht de ‘sultan van de duende’ werk van zijn album Tierra (2013) en van zijn laatste creatie Memoria de los Sentidos (2017), een prachtig eerbetoon aan wijlen Paco de Lucia. Met dit album won hij een Latin Grammy. Vicente Amigo en zijn groep waren  zeer goed op dreef, speelden met enorme virtuositeit en werden door een razend enthousiast publiek verleid tot een toegift die al even sprankelend was als wat daarvoor ten gehore was gebracht.

Hij begon het concert alleen op het podium  met een stuk dat tussen de 10 a 15 minuten duurde, een wervelende en sprankelende openbaring van lyrische melodielijnen en krachtige toques. Aan het slot van deze compositie hoorde je als toeschouwer de ritmische stappen van de voeten. Het was nog niet duidelijk waar die vandaan kwamen maar het waren zijn begeleiders die in het halfduister stonden: Añil Fernández (2e gitaar), Paquito González (cajón, percussie), Rafael de Utrera (zang) en danser El Choro. Daar voegde zich ook bassist Ewen Bernal bij.

Met Memoria de los Sentidos is Vicente terug bij de traditionele flamenco, al is die nooit helemaal weg geweest, ook niet bij uitstapjes naar pop en Keltische muziek zoals op Tierra. Met traditionele flamenco stijlen als bulería en seguiriya. Hij droeg zijn tweede stuk op aan een zieke vriend, een Nederlandse flamenco gitarist: een tangos, met passie gezongen door De Utrera. Een volgende compositie begon hij met een lichtvoetig intro om daarna met veel gevoel voor dramatiek uit te halen met felle toques op de gitaar. Het wondermooie van Vicente’s spel is dat hij dan ineens over kan gaan naar een rustig dromerig klinkend deel. Maar wat hij ook speelde, hij wist met zijn gitaarspel te raken!

Behalve het repertoire van Memoria de los Sentidos bracht hij ook composities van Tierra. Wat verder opviel was de rijke schakering aan emoties, in muziek uitgedrukt. Vicente Amigo speelt met zo veel gevoel,  koppelt die aan een virtuoze techniek. Het vrolijke warme geluid van de snaren werd regelmatig afgewisseld met felle uithalen en één keer ging hij de diepte in door heel zacht te gaan spelen. Adembenemend! Ook zijn begeleiders mogen niet onvermeld blijven zoals Paquito González met zijn precieze en gevarieerde spel op cajón en drumset. En de pure flamenco zang van De Utrera.

En niet vergeten El Choro met zijn roffelende voeten percussie, de zapateados. Je zag zijn voeten soms bijna niet bewegen, maar toch waren de roffels prima te horen. En als de benen begonnen te trillen werd het helemaal heftig. Aan het einde van het concert speelde Vicente Amigo het Requiem voor Paco de Lucia, de maestro door wie hij op jonge leeftijd gitaar begon te spelen. De Utrera zong de woorden zacht zodat de droefenis binnen kwam.

Het was fenomenaal wat Vicente Amigo en zijn groep neerzette in het Concertgebouw. De staande ovatie waarmee het publiek hen beloonde was meer dan terecht.