Zangeres, gitariste en songschrijfster Susana Raya werd geboren in het Spaanse Cordoba, maar ruilde haar geboorteplaats in voor Amsterdam waar ze tegenwoordig woont en werkt. De laatste jaren stonden in het teken van tournees en muziek maken. Het door crowdfunding tot stand gekomen Wind Rose, symbool voor zeelui en ontdekkers, is een pareltje van een album.

Muziek is haar hele hebben en houden. Dat hoor je al van bij de deels in het Spaans, deels in het Engels gezongen opener Again Love waarin de gitaar zijdezacht bespeeld en gestreeld wordt. Een erg licht en lucht nummertje waarop Raya haar troeven, een mierzoete stem en fluwelen gitaarspel, goed mee kan uitspelen. Ook een nummer dat goed en professioneel gearrangeerd is ; dat hoor je onder meer aan de subtiele nuances zoals het handvol pianonoten van pianist Clifford Carter in de song.

De zachte en zoete songs draagt Raya al jaren mee. Die vonden nu eindelijk een plaats op een album dat ze met de wereld wil delen. Daar is geen groot uitgekiend marketingplan aan voorafgegaan. Ze had in de loop der jaren een resem liedjes bij elkaar gepend en vond de tijd rijp om die ergens vast te leggen. Een fijne zaak, vooral omdat voldoende fans aan het project bijdroegen.

De songs hebben de feel van een jonge Joni Mitchell, zo wordt gaandeweg duidelijk. Het live in de studio opgenomen materiaal heeft eenzelfde intrinsieke, uiterst doorleefde kwaliteit. Tekstueel (vb. Camino A Casa) en thematisch (het vrijheidsmotief in Liberacion) zijn er opvallende overeenkomsten, maar evengoed ook verschillen : zo is het stemtimbre van Raya heel anders dan dat van Mitchell.

Opvallend is dat Raya zelf die Mitchell invloed niet verstopt. Integendeel, met All I Want – waarin ze ook wat tekstuele wijzigingen aanbrengt – refereert ze overduidelijk naar de onuitputtelijke inspiratie van de Canadese songschrijfster en brengt ze een spaanstalige versie die getrouw is aan het origineel maar er toch iets van afwijkt.

De emotie neemt een prominente plaats in het aan ene Maria opgedragen Running of het angelieke Earth bijvoorbeeld waarin Raya heel duidelijk een anglosaksisch perspectief naar voren schuift. Vervolgens plooit ze weer terug op haar roots met La Vida Contigo waaruit nogmaals blijkt dat sterk akoestisch geïnspireerde, naar zomer geurende songs Raya best goed afgaan. Nog een laatste keer de ogen openen (Abrir Los Ojos) om bij de afsluitende titelsong The Wind te geraken.

Wind Rose is een heel toegankelijk album. Op te merken is dat het kompas van deze singer-songwriter sterk naar Joni Mitchell gericht is. Toch horen we ook een getalenteerde singer- songwriter die heel open en direct de confrontatie met de wereld aangaat.