×

Recensie

World

27 juni 2017

Songhoy Blues –

Résistance

Geschreven door: Philippe De Cleen

Uitgebracht door: Transgressive

Résistance Songhoy Blues World 4 Songhoy Blues – Résistance Written in Music https://writteninmusic.com

Verzet. Daar is het het Malinese kwartet Songhoy Blues om te doen. Eerder bracht de band het veelgeprezen debuut Music In Exile uit, dat hoge ogen scoorde, maar live soms teleurstelde.

Zij brengen muziek die van heel diep vanbinnen komt. Logisch, als je weet dat de groepsleden ooit door extremistische jihadisten verdreven werden uit hun thuisbasis Timbuktu (zie ook de gelijknamige Frans-Mauritiaanse film van Abderrahman Sissako). Zo belandden ze in Bamako, waar de opnames van het debuut Music In Exile plaatsvonden. Die leverde een bijzonder lekkere hutsepot van desert blues, hitsige funk en rockgitaren. Van dat recept wijken ze op dit nieuwe Résistance niet af.

Voor de opnames trokken ze dit keer naar London, een wereldstad waar migratie en verdrijving evenzeer belangrijke issues zijn. In de The Pool studios speelden ze – weliswaar met behulp van een gastrapper (de Britse Elf Kid) en een internationale rocklegende (Iggy Pop) – het bitse verzet en het welig tierende onrecht allemaal van zich af.

Vanuit muzikaal perspectief is er veel variatie: dansbaarheid, funk, maar ook intiemere pracht is aanwezig. Tenslotte is dansbaarheid ook een manier om zich te verzetten. Neem nu de opgewekte, tussen reggae en gitaarblues schipperende opener Voter, die kan toch écht niet anders beschouwd worden als een aanklacht inzake democratische rechten?

Al snel blijkt dat Songhoy Blues (Aliou, Garba, Oumar Touré en Nathaniel Dalembe) het kort en strak houdt en bovendien onverwachte versnellingen laat horen die doen denken aan wat de Red Hot Chili Peppers destijds (denk: songs als Warped) goed maakte.

Ook Bamako, een ode aan de thuisbasis, flirt volop met funk. Al snel wordt duidelijk dat de Malinese bende geniet van het spelen met discogitaren, opzwepende brasspartijen en dito vocals. De groep wentelt zich volop in heerlijke grooves.

Op Sahara doet Iggy Pop (“there ain’t no pizzaaaa”) even mee. Boeiend, al neigt de song zelf iets te sterk naar de touaregblues van geestesgenoten Tinariwen. En tijdens het rootsfunky Mali Nord levert rapper Elf Kid een gesmaakte bijdrage.

Iets verderop is er het meer traditionele Yersi Yadda, waarmee ze goed illustreren dat uit de onophoudelijke miserie en ongeluk er prachtige muziek kan ontstaan. Hometown houdt het midden tussen folk en akoestische blues. Achtergrondkoortje, gitaren uit de stal. En zo samen zorgen voor een weemoedig rustpunt. Als contrast is er het door de synths van de Britse producer Lxury geruggesteunde Dabari dat net als Ir Ma Soboy op stomende percussies en ritmes teert.

Résistance zoekt het terrein op tussen moderne roots, funk en disco, maar laat het rockgehalte en traditionelere muziek niet liggen. Besluiten doen ze met het veelzeggende One Colour, waarmee ze hun punt maken. Vereniging en verzet gaan hand in hand.



  1. Voter
  2. Bamako
  3. Sahara
  4. Yersi Yadda
  5. Hometown
  6. Badji
  7. Dabari
  8. Ici Bas
  9. Ir Ma Sobay
  10. Mali Nord
  11. Alhakou
  12. One Colour