Seun Kuti begint zijn nieuwe album met IMF waarin hij in hoog tempo de erfenis van vader Fela hooghoudt. International Motherfucker is de zich steeds herhalende slogan die Seun over een heavy afrobeatgroove uitstrooit. Het nummer doet denken aan Fela’s ITT. Met IMF zet Seun meteen de toon voor een album waarop hij nog meer dan voorheen zijn visie op het Afrikaanse continent ten toon spreidt. Nu is IMF niet meteen een muzikaal hoogstandje. Ook het satirische African Airways en Higher Consciousness zijn dat niet, alleen zijn saxpartijen daar zeker de moeite waard. En net als ik me afvraag of Seun’s afrobeat niet eens aan vernieuwing toe is, tapt hij in Ohun Aiye uit een heel ander vaatje. Hier geen afrobeat maar een Afro-Caribische soca-achtige groove. Je waant je niet in Lagos maar op Trinidad en de Afro-Caribische brass harmonieën zijn uitmuntend.

In Kalakuta Boy verwijst Seun zijn jeugd in door Fela gestichte Kalakuta Republiek in Lagos. De enorme drukte van arrangementen wordt afgewisseld met rustige stukken. African Smoke begint met rap. Seun werkt op dit mede door pianist Robert Glasper geproduceerde album samen met rappers als Blitz The Ambassador, brengt op deze wijze afrobeat naar deze tijd en dat is wat hij beoogt: de Afrikaanse jeugd aanspreken zoals zijn vader dat in zijn tijd deed. Andere bijdragen zijn er van de Duits-Nigeriaanse zangeres Nneka en de Franse vibrafonist David Neerman.

De beste song heeft Seun tot het eind bewaard: Black Woman. Hierin breekt hij een lans voor de zwarte vrouw. Muzikaal gezien zou je dit een mix van mellow afrobeat en afrojazz kunnen noemen. Neerman’s vibrafoon en Nneka’s vocalen tillen de song boven de gebruikelijke afrobeat uit. Teksten als ‘Black Woman to the limit, I talk about your courage, about your strenght’ laten Seun horen als een artiest die de kracht van de zwarte vrouw eert, van onder andere zijn grootmoeder Funmilayo Ransome-Kuti, Angela Davis en Nina Simone. “Black woman, African woman, strong woman,” zingt Nneka. Daaromheen zijn de uiterst sfeervolle brasspartijen gelardeerd en waan je je door de pratende stemmen in een Afrikaanse club zoals The Shrine, door Fela opgericht en door zijn zoons Femi en Seun voortgezet. Het is een sfeervol einde van een album waarin de muziek soms ondergeschikt is gemaakt aan Seun’s boodschap. Maar dat hoort bij de afrobeat van de zoon van de grondlegger.