×

Recensie

World

25 mei 2018

Samba Touré

Wande

Geschreven door: Philippe De Cleen

Uitgebracht door: Glitterbeat

Wande Samba Touré World 3.5 Samba Touré – Wande Written in Music https://writteninmusic.com

Mali boven! Daar zullen vele muziekfans het ongetwijfeld mee eens zijn. Neem bijvoorbeeld Wande van de Malinese gitarist Samba Touré. Dit album, het zoveelste in de rij voor de gitarist die zijn strepen onder meer verdiende bij de legendarische Ali Farka Touré, bewijst nog maar eens hoe waanzinnig veel talent er in Mali huist.

Wande (‘de geliefden’) verschijnt haast als bij toeval. Een gelukje. Want niet alles loopt altijd zoals gepland. Voor zijn dérde release op prachtlabel Glitterbeat (de awards stapelen zich niet voor niets op) had Touré een heel duidelijk omlijnde sound in gedachten. Na Gandadidiko, een terugkeer naar de traditionele, akoestische blues. Maar omwille van allerlei omstandigheden draaide het vooropgestelde plan helemaal anders uit. Zo teert het meest recente album van Touré sterk op deep blues, op trage en lome bluesgrooves en soms kwieke ritmiek, mee dankzij de inzet van tama percussie. Zo ook op spontaniteit. Want het album werd in zeer korte tijd (net geen twee weken tijd) op band gezet. Elke muzikant in zijn band heeft verschillende zijprojecten of een (deeltijdse) job, wat het op zich al een uitdaging maakt om iedereen bij elkaar te krijgen !

Dat lukte, waardoor Wande heel vrij en ontzettend relax door de boxen schalt. Tezelfdertijd is de onder meer door (deep) blues geïnspireerde muziek heel direct en warm van klank. Bovendien heeft Tourés’ blues een erg verleidelijk en sensueel karakter. Dansbaar zelfs, waardoor ook in de clubs dit album gedraaid wordt. Al is en blijft het fundament de eeuwige, speelse zoektocht naar melodieuze, goed in het oor liggende blues.

Neem het openingsriffje van Yo Pouhala / Blah Blah Blah. Een minor blues op het ritme van handclaps en talking drum. Heel vrij, spontaan en ruw. Een song die de feel heeft van een slavensong die de wens naar bevrijding uitdrukt. Iets later volgt Hawah, dat onmiskenbaar herinneringen oproept aan collega-muzikanten uit Mali zoals Tinariwen. Toch zoekt Touré op ‘Wande’ uitdrukkelijk naar bluesy klinkende variaties : de kwieke werkmansblues Yerfara heeft de potentie van een single die radiozenders moet kunnen aanspreken en is opgehangen aan een gemuscleerde rockriff die Keith Richards (Rolling Stones) ongetwijfeld een erg gulzige teug van zijn whiskey-cola doet nemen. Ook elders hoor je hoe rauwe blues de basis blijft (Goy Boyro – The Good Work (Well Done)).

Slechts een enkele keer blijft het opmerkelijk sober en intiem, met name bij de lome, zompige titeltrack Wande, niet toevallig een ode aan Tourés vrouw. Bij meerdere luisterbeurten blijkt die echter het scharnier te zijn die de A- en B-kant in elkaar doet overlopen. In de tweede helft duiken meer politiek georiënteerde tracks op zoals Irganda (It Is Our Land) en Mana Yero Koy (Where To Go). Eindpunt is het pakkende Tribute To Zoumane Tereta, een ode aan de in 2017 overleden muzikant.

Prima bluesalbum met een mix van Malinese wortels, deep blues en een dosis bluesrock.



  1. Yo Pouhala
  2. Hawah
  3. Yerfara
  4. Goy Boyro
  5. Wande
  6. Irganda
  7. Mana Yero Koy
  8. Hayame
  9. Tribute To Zoumana Tereta