Het Brusselse Orchestra Toubab project rond gitarist Robert Falk lanceert het nagelnieuwe Teeru Deggoo, de opvolger van het debuutalbum Tukki Janeer (2015). Die brengt ons wederom een bijzonder aanstekelijke en bruisende mengeling van global sounds: een mix van Afrikaanse rootsmuziek, maar ook weemoedige folk maakt deel uit van het geheel.

Bedoeling van het Brusselse project is net om verschillende stijlen en genres met elkaar te mengen. Groot probleem is dat het vaak een wat bij elkaar geklutst allegaartje wordt. Dat is hier echter niet het geval, al is de omschrijving ‘afro tropical jazzkwartet’ niet direct van toepassing. Tenzij jazz slaat op de nogal vrije, ongebonden attitude van de muzikanten en niet zozeer op het muziekgenre an sich. Veeleer gaat het met akoestische gitaar (Falk), viool (Leseure), contrabas/bas (Campanozzi/Daems) en percussie versterkt met kora (Bao Sissoko) en djembe (Chris Thirion, Ben Ngabo) sterk in de richtig van folk en roots.

De folkinsteek mag dan overduidelijk zijn, het is de inkleding van de nummers die het verschil maakt. Dat houdt het fris en aangenaam. Daarnaast horen we bij het eerste paar luisterbeurten vooral veel aandacht voor het percussieve en harmonieuze spel, onder meer in de eerder melancholische flamenco- en tangogetinte passages zoals El Sombrero Del Gato (dat verwijst naar de Argentijnse jazzsaxofonist Gato Barbieri). En er duikt zelfs een streepje bossa op in de vorm van Brontolao en reggae tijdens Peace Street.

Zodoende is Teeru Deggoo (Harmony Harbour) zo’n album dat zijn titel helemaal waarmaakt. Het is alsof het collectief van plek tot plek gaat. Als nomaden in de muziek. Daar een streepje folk, ginds een wat exotischere toets om vervolgens weer op weg te trekken naar andere oorden. Dat alles gaat ook gepaard met een fijne streep humor en relativeringsvermogen, zoals blijkt uit Article 16, een verwijzing naar het roemruchte artikel 15 van de Congolese grondwet dat stelt dat iedereen zijn of haar plan maar moet trekken.

Net als op de voorganger is er op dit album inbreng van allerhande gasten, zoals onder meer de Burkinese zangeres Aida Dao. Toch zijn zij maar zeer beperkt aanwezig op dit grotendeels instrumentale album dat sterk teert op de composities van spil/frontman Robert Falk. Die gaan een beetje alle richtingen tegelijkertijd uit: wie houdt van Afrikaanse muziek, zal zijn hart kunnen ophalen aan de traditional Sanaa, wie het eerder heeft voor de jazz geraakt wel weg met Baktutop.

Prima album van Orchestre Toubab, al zou je ook uit het album kunnen afleiden dat het live ongetwijfeld nog veel beter is.