Op Arbina herbeschouwt Noura Mint Seymali de Mauritiaanse muziekgeschiedenis. Met een voet in de traditie, met de andere in het onbekende. Twee jaar geleden nog bracht ze Tzenni uit, het debuut dat haar op de muzikale kaart zette. En wie goed oplette tijdens de African Express tournee, aangevoerd door Damon Albarn (Gorillaz, The Good, Bad & Ugly, Blur), zag hoe Seymali schitterde tijdens de concertreeks waar ook The Orchestra Of Syrian Musicians bij betrokken was.

Zoals maar al te vaak luidt het dat de muziek al met de paplepel meegegeven werd. Zo bijvoorbeeld was haar grootmoeder Mounini een gewaardeerde zangeres. Op zeer jonge leeftijd leerde ze de ardine (nvdr: een twaalf tot veertien snaren tellend koordinstrument die traditioneel enkel door vrouwen in Mauritanië bespeeld wordt), terwijl vaderlief Seymali Ould Ahmed Vall, een prominent voorvechter van de modernisering van de Mauritiaanse griot-traditie en cultuur, zich aan de studie van Arabische klassieke muziek zette en haar erin onderwees. Die gaf haar ook een avontuurlijke en rebelse spirit mee.

Noura Mint Seymali bouwt momenteel erg succesvol een carrière in de muziek uit en tourt de wijde wereld rond. In aanvulling op Tzenni en de Azawan EP’s die het contact met het Glitterbeat label van Chris Eckman (zie o.a. Walkabouts,..) faciliteerden, moet het nieuwe album het vooral hebben van elektrifiërende psychrocksounds. Samen met gitarist en levenspartner Jeiche Ould Chigaly, Ousmane Touré op bas en Matthew Tinari – die het album produceerde – op drums werden de composities hoofdzakelijk verfijnd doorheen het vele touren in de wereld. Ondanks het gegeven dat Arbina een studioalbum is, draagt het heel erg de feel van een liveoptreden in zich. De opnames vonden plaats in een Brooklynse studio, waarbij de Mint Seymali band zich liet ondersteunen door Tony Maimona. In een kleine veertig minuten neemt de groep de luisteraar helemaal mee in een exotische trip.

Het knappe is dat Seymali & co onder meer blues, funk en psychedelica met elkaar kruisen, wat een knetterende, echt grenzen doorbrekende combinatie oplevert. Arbina heeft ook een duidelijk spirituele touch. Zo staat Arbina letterlijk voor ‘onze god’. De goddelijkheid die via de muziek gekanaliseerd wordt, zo blijkt. Muzikaal vertaalt zich dat in een haast onbeschrijfbare, uiterst bezwerende en haast transcedente ervaring.

Seymali heeft uitstekende muzikanten rond zich verzameld. Zo is er het heerlijke gitaarspel van Jeiche Ould Chigaly, terwijl het baswerk het beste van Funkadelic en Sly&Robbie in herinnering brengt. Al duiken er ook invloeden uit de afrofunk up en wordt het geheel afgekruid met pittige en erg krachtige vocals. Zo is het vooral Seymali zelf, die de aandacht naar zich toe weet te trekken.

Met haar poëtisch talent brengt ze letterlijk nieuw (goddelijk?) leven in de Mauritiaanse sound. Het zou ons dan ook niet verbazen dat haar album ergens hoog in de eindejaarslijstjes eindigt. Het is nog maar haar tweede full album en meteen ook een tweede schot in de roos. Ze vertoegankelijkt het Mauritiaanse muzikale erfgoed en bouwt er erg fraai op voort. Geloof en toewijding in een beter leven maken onlosmakelijk deel uit van Arbina. De hoogste tijd om er kennis mee te maken.. .