×

Concert

27 november 2017

Miroca Paris oorstrelend in De Doelen

Geschreven door: Rik van Boeckel

m-paris-in-de-doelen-foto-eric-van-nieuwland210718

Zaterdagavond presenteerde de Kaapverdische musicus Miroca Paris zijn prachtige album D’Alma in de Eduard Flipse zaal van De Doelen in Rotterdam. Miroca was 11 jaar percussionist bij Cesária Évora. En vele malen zag ik hem drummen bij andere artiesten: zijn oom Tito Paris, Sara Tavares, Bitori en fadozangeres Cuca Roseta. Maar nu treedt hij uit de schaduw. Op het Sodade Festival dit jaar zag ik hem al gitaar spelen bij Dino d’Santiago. Maar nog steeds als sideman. En nu in De Doelen stond hij zelf in de spotlights als zanger/gitarist en componist. Zijn album D’Alma heb ik al vaak opnieuw beluisterd. Mijn verwachtingen voor het concert waren dan ook hoog gespannen. En werden helemaal waargemaakt. Het werd een oorstrelend muzikaal feest.

m-paris-in-de-doelen-foto-eric-van-nieuwland204843

Miroca werd begeleid door Toy Vieira (piano, keyboard, cavaquinho), Paulo Bouwman (gitaar, cavaquinho), Francesco ‘Xico’ Santos (basgitaar), Cau Paris (drums) en Jacob Smit (trompet). Miroca zelf speelde vooral gitaar en maakte slechts af en toe een uitstapje naar de conga’s en timbales die ook op het podium stonden. Niet dat dit erg was, want het was vooral genieten van de mooie in het Kaapverdisch/Creools gezongen songs. Miroca heeft een geheel eigen stijl ontwikkeld met uiteraard veel invloeden uit de Kaapverdische muziek maar ook uit die van Brazilië. Sommige nummers klinken heel poëtisch. Zoals Ninguem (niemand), mijn favoriet van het album. Het is een enigszins weemoedige ballade die helemaal van binnenuit komt. Uiteraard was ik benieuwd hoe hij het live zou brengen.

m-paris-in-de-doelen-foto-eric-van-nieuwland210205

Miroca speelde veel nummers van D’Alma. Zoals de opener Jack dat hij met een lichte reggae touch inzette op gitaar. Paulo Bouwman speelde lichte accenten op de gitaar. Cau Paris speelde soms de trom met zijn handen, als een percussionist. Vervolgens het vrolijk wiegende Guilhermina en zijn eerste single Mund Amor. Wat opvalt is dat zijn songs worden gekenmerkt door een mooie balans  tussen traditioneel Kaapverdisch en bijvoorbeeld popballads. Dat zou je kunnen zeggen van een heerlijk nummer als Mund Amor dat vol romantiek, weemoed en warmte zit. Die warmte is ook te vinden in zijn tweede single Joanna Joaninha dat ook live voor kippenvel zorgde. Paulo Bouwman zorgde af en toe voor een lichte rocksound.

Miroca vertelde het publiek dat deze song over een moeder en een dochter een waar gebeurd verhaal uit Mindelo is. Mindelo is de hoofdstad van het eiland São Vicente waar Miroca geboren werd en waar ook Cesária vandaan kwam. Miroca’s hese stemgeluid heeft wel iets weg van die van zijn oom Tito Paris, heeft een bepaalde zachtmoedigheid in zich die maakt dat ‘t heel aangenaam is om naar te luisteren. Ik zie veel concerten maar dat is een van de beste die ik de laatste tijd heb bijgewoond. Er zitten zoveel lagen in de muziek. Toy Vieira voegde er op de toetsen steeds een oorstrelende melodie aan toe, bespeelde soms net als Paulo Bouwman de cavaquinho, het licht klinkende snaarinstrument dat zowel in Kaapverdische als Braziliaanse muziek vaak wordt gespeeld.

m-paris-in-de-doelen-foto-eric-van-nieuwland210118

m-paris-in-de-doelen-foto-eric-van-nieuwland211820In het swingende Nhe Simpronia kwam Jacob Smit op trompet de band versterken. Op het album, gespeeld door Fernando Munoz, vond ik het al heel Cubaans klinken. Zoals de trompet in Santiago de Cuba wordt gespeeld. Ook Jacob Smit wist die sound te evenaren. Miroca Paris liet het publiek Felicidad (geluk) meezingen in het gelijknamige nummer dat hij aanvankelijk schreef voor de Kaapverdische zangeres Nancy Vieira. Bij de daarop volgende Funana Medley kon bijna niemand stil blijven zitten, aan de zijkant van het podium werd volop gedanst. De funana is met de batuque de meest Afrikaanse stijl van de Kaapverdische muziek en zeer dansbaar. Op D’Alma staat ook die Funana Medley en zo krijg je al snel de neiging de huiskamer door te dansen.

m-paris-in-de-doelen-foto-eric-van-nieuwland212642

En toen kwam Ninguem, het lied dat helemaal van binnenuit komt. Miroca vertelde het publiek dat hij ‘t voor het eerst hoorde toen hij 2 jaar was en dat hij door dit lied begon met zingen. Het is niet van de Mendes Brothers vertelde hij me na afloop maar van Mendes & Mendes. Na thuis gegoogled te hebben blijkt dat het nummer op hun in Frankrijk uitgekomen album Mendes Mendes uit 1982 te vinden is. Na Ninguem bracht Miroca het door een stuwend en pompend ritme gekenmerkte Bo van Tito Paris waarin Jacob Smit kon uitpakken met een trompetsolo. Toy Vieira kon mooi uitpakken in een nummer dat aan de Vieira familie was opgedragen. Bij de toegift stond iedereen te dansen. Zo werd het toch nog een beetje zomer in het koude Nederland!

Foto’s: Eric van Nieuwland

m-paris-in-de-doelen-foto-eric-van-nieuwland213952m-paris-in-de-doelen-foto-eric-van-nieuwland215524