De jonge Belgisch-Marokkaanse componiste/vocaliste Marie Fikry brengt op haar debuut een ‘oriental jazz’ project tot leven. Met een klassieke vorming piano achter zich werpt ze zich op zowel klassiek als op jazz met een fraaie, oriëntaalse twist. Of zoals ze het zelf zegt: een dialoog tussen Europese jazz en traditionele muziek uit Noord-Afrika. Die wordt gebracht als kwartet, met bas, drum en percussieve elementen.

Allereerst eist die bijzondere albumhoes (met kalligrafische elementen van Mohammad Idali en grafisch design van Pierre Debehogne) de aandacht op. Goede zaak, want op die manier valt het album echt op tussen de vele andere. Het levert een knap beeld op: Fikry, omgeven door een warboel van bedrijvige handen die piano, bas, drum en percussie bespelen. Daarbij doet ze beroep op respectievelijk contrabassist Fil Caporali, drummer Daniel Jonkers en percussionist Simon Leleux. Het tekent de passie, de zin voor muziek. Die aandacht voor het uiterlijke staat echter niet in de weg van aandacht voor inhoud.

Mooi, sluw, bedachtzaam. Het is allemaal van toepassing op Fikry’s Proche Orience album, al zit haar verhaal in wezen mooi vervat in die fijnzinnige en meeslepende composities. Als kern is er het pianospel dat op een of andere manier herinnert aan de sierlijke bewegingen van een kat. Je hoort zo dat er een klassieke scholing in het totaalpakket zit, al zit de sterkte van het jazzkwartet net ook in de heel knappe dialoog tussen piano en drum/percussie (darbuka), met vaak een zwierige, groovy contrabas die de nodige ondersteuning biedt.

Zoals opener Road To Marrakech duidelijk maakt, is er een heel sterk oriëntaals fundament aanwezig. Dat hoor je ook terugkomen in de zwoele warmte van de muziek. Inspiratie vindt ze in het dagelijkse leven. Zo vermeldt ze dat elke compositie deels terugplooit op een verhaal, zij het een herinnering, een plaats, een persoon. De muziek gaat alle richtingen uit : soms eerder introspectief en helemaal gericht op de innerlijke wereld met stemmige pianojazz, dan weer net iets meer upbeat en op de buitenwereld gericht, zoals de Suite Of Dark Trains.

In zijn geheel krijgen we hier een heel warme en vibrerende sound, met muzikanten die elkaar de ruimte geven om terrein af te tasten (de intro van Benslimane bijvoorbeeld). Muzikaal gezien zou je kunnen opwerpen dat het niet al te ver ligt van Rabi Abou Khalil of Anouar Brahem, die beiden ongetwijfeld inspiratiebronnen zijn. Proche Orience is een erg duurzaam album dat met zijn verleidelijke, dromerige sounds ons nog vaak gaat meeslepen naar ongekend terrein.