×

Concert

30 juli 2017

Lura en Oumou Sangaré hoogtepunten Festival Músicas do Mundo

Geschreven door: Rik van Boeckel

Zaterdag 29 juli was de feestelijke slotavond van het Festival Músicas do Mundo. Een week terug begon het festival drie dagen lang in het nabij gelegen Porto Covo. Vanaf de 24e verhuisde het naar Sines waar de belangrijkste optredens plaats vonden in het historische Castelo. Maar ook aan de Avenida Vasco da Gama, gelegen vlak achter het strand. De combi historie en strand maakt het festival heel bijzonder. En niet te vergeten de grote namen uit de wereldmuziek zoals Lura en Oumou Sangaré op de 29e juli. Afgewisseld met onbekende acts uit Ecuador, Turkije, Colombia en Ivoorkust.

Lura

De Kaapverdische zangeres Lura zorgde aan het begin van de avond meteen voor een goede sfeer in het Castelo. De zon scheen nog, tegen de muren van het Castelo waren tribunes geplaatst, een groot deel van het publiek zat en stond in de ronde arena. Vooraan stonden veel Kaapverdische jongeren die regelmatig luidkeels meezongen. Lura werd begeleid door toetsenist Toy Vieira (speelde ook de cavaquinho), gitarist Johnny Fonseca ( beiden Rotterdams/Kaapverdisch), bassist Thierry Fanfant uit Guadeloupe en de Belgische drummer Tuur Moens.

Lura begon rustig maar zette daarna stevig in met cabopop. Een swingend gevoel van Kaapverdische sodade overspoelde de arena. Zeker toen ze een coladeira zong. Ze was hier veel expressiever dan tijdens haar optreden op het Sodade festival begin juni in Rotterdam. Gekleed in een moderne hippe jurk danste ze regelmatig over het podium, zong een duet met rapper Hélio Batalha die rapte over een funana groove. Maar ze zong ook mooie ballads als Barco de Papel. Haar hit Na Ri Na deed het heel goed bij het publiek. En ze eindigde met een funana en een song die associaties opriep met de Congolese soukous.

Daarna de trappen af naar de Avenida Vasco da Gama. Het standbeeld van de Portugese ontdekkingsreiziger keek uit over de verlichte boulevard. De stands met kleurrijke stoffen en kleding stonden opgesteld naast de trappen. Mateo Kingman bracht een soort drum ‘n bass op z’n Zuid Amerikaans. Zijn lyrics zijn sterk beïnvloed door de natuur van zijn land. ‘Volando con pajaros’ rapte hij. Zo combineerde hij fraai de eigen traditie met muziekstijlen als drum ‘n bass, hiphop, soul en dub.

Sfeer

Ondertussen was het donker geworden en betrad Gaye su Akyol met haar band het podium in het Castelo. Deze zangeres uit Istanbul bracht een bezwerende vorm van Anatolische rock uit jaren 60 en 70, gemixt met psychedelisch klinkende surfrock. Dick Dale versus Istanbul. Zelf noemen ze het artrock.

‘We brengen jullie Peace love en rock and roll’, zo introduceerde Gaye haar boodschap. Ze maakte ook tussen de nummers door politieke statements mbt de situatie in Turkije. Zeker terecht maar die vibe werd door het publiek niet echt opgepikt. Het was ook de vraag wat deze Turkse artrock op dit festival doet. Wereldmuziek is het niet echt. Het zegt overigens niks over de kwaliteit van de muziek. De arrangementen waren erg goed en ook gecompliceerd. Met keys, gitaar, bas en drums werd er een heavy sound neergezet. Door de duisternis en de halve maan boven het Castelo ontstond er een mysterieuze sfeer. Gaye leidde de song Hologram in met de woorden: ‘It’s our last day on earth, we all go back to space’. Turkse spacerock die overging in een geweldige uptempo slotgroove.

Inmiddels was het programma erg uitgelopen en betrad de Malinese diva Oumou Sangaré rond middernacht het podium. Ze speelde veel nummers van haar onlangs verschenen album Mogoya waarop ze nog meer dan voorheen traditionele Malinese muziek mixt met vooral pop. Ze heeft een Franse band, op de gitarist en kamelen’goni speler (beiden Mali) en de achtergrondzangeressen na. Ze begon rustig, de kamelen’goni stond meer op de voorgrond dan bij haar concert april dit jaar in Amsterdam. Het werd een gedreven optreden, al ging de subtiliteit soms verloren in het geheel dat vrij hard was. De zangeressen gaven nog een Afrikaanse dansshow weg, soms kon je spreken van Mali rock. Ronddraaiende lichten vanaf de kasteelmuren zorgden voor een bijzondere ambiance. Met Monta Waraba bracht Oumou een eerbetoon aan alle moeders.

Rond kwart voor 2 ‘s nachts werd het letterlijk vuurwerk. Terwijl Tiken Jah Fakoly (Ivoorkust) en zijn band hun mix van reggae, dub en Afrikaanse muziek lieten horen, werd het vuurwerk afgeschoten en dansten de zachte knallen door de reggae grooves heen. ‘Praising Portugal Rastafari’ sprak Tiken Jah Karfoly. En zo ging de muziek verder de nacht in, niet in het Castelo maar aan de Avenida Vasco da Gama.