×

Recensie

World

25 januari 2017

Lula Pena – Archivo

Archivo Pittoresco

Geschreven door: Philippe De Cleen

Uitgebracht door: Crammed

Archivo Pittoresco Lula Pena World 4 Lula Pena – Archivo Pittoresco Written in Music https://writteninmusic.com

De in Portugal geboren Lula Pena heeft in de loop der jaren een bijna mythische status verworven. Allerlei verhalen over een erg introverte, haast mensenschuwe diva kwamen naar boven. Ze componeert, vaak aan de hand van een enkele akoestische gitaar, en schrijft uiterst poëtische teksten. Haar nieuwe album Archivo Pittoresco is haar eerste album in zeven jaar, na het experimentelere Troubadour (2010) en debuut Phados (1998). Ze heeft nog steeds grijze haren en ook die moedervlek zal blijven, maar ze is eindelijk terug (met dertien nieuwe nummers onder de arm) en we sluiten haar graag terug in de armen.

Daarmee weet u: als een nieuw album van Pena verschijnt, dan is dat bijzonder. En ook haar optredens zijn behoorlijk zeldzaam, ondanks de wereldwijde fanbase. Onderliggend valt ook op te merken dat Pena niet direct commerciële bedoelingen heeft. Het artistieke primeert en er verschijnt slechts iets als zij er uitdrukkelijk haar zegen aan geeft. De touwtjes en de regie houdt ze allemaal zelf stevig in handen.

Het allereerste wat op dit Archivo Pittoresco opvalt is de opmerkelijke hoes. Een spel met schaduwen. Ook hier weer: zelf treedt ze niet op de voorgrond, de focus ligt duidelijk op het nieuwe materiaal. Het strekt haar tot eer en verdienste. Ze volgt haar eigen instinct, zowel in haar carrière als in haar muziek. Met haar unieke stem en dito gitaarstijl weet ze een onwaarschijnlijk diepe emotionaliteit te bereiken. En dat ondanks de behoorlijk sobere instrumentatie. Stem en gitaar worden net zoals op eerder werk één en op haar reis meert ze hier eens aan Portugese folkblues, daar dan weer aan flamenco, Frans chanson, Portugese phado (haar favoriete spellingswijze), Braziliaanse bossa nova en vele anderen.

Pena’s Archivo Pittoresco is het werk van een artieste die zich laat voorstaan op vrijheid. Op haar nieuwste werkstuk baseert ze zich op een 19de eeuwse beweging van schilders die haast grenzeloos en onophoudelijk nieuw terrein exploreerden door hun eigen intuïtie te volgen, net zoals Pena.

Opmerkelijk is dat de zangeres in tegenstelling tot eerder werk meer dan ooit verschillende talen (Portugees, Frans, Engels, Spaans, Grieks, Italiaans) aanboort om haar nieuwe songs tot leven te brengen. Ze laat zich hierbij onder meer inspireren door werk van Manos Hadjidakis, de Chileense songwriter en etnomusicoloog Violeta Parra en de Belgische surrealist Scutenaire, maar evengoed ook door de schrijvers van de Twilight Zone soundtrack net als vele andere, onbekendere namen.

Met slechts een stem en een handvol snaren weet Pena een erg krachtig en levenslustig album neer te zetten. Muziek maken is haar lot, het zit in haar lichaam. En dat uit ze beter dan ooit. Vandaar ook dat dit Archivo Pitteresco het meest van al een erg fysieke, sensuele ervaring is.

Erg pakkend, anders kunnen we de door Scutenaire geïnspireerde opener Poema/Poème niet omschrijven. Iets verderop vertelt ze met Pesadelo da historia, een tekst van de hedendaagse Braziliaanse dichter Ronaldo Augusto, iets over de kwestie van Afrikaanse slavernij en de manier waarop die eigenlijk nog steeds een open wonde is. “The Black that I am, including my soul”, zo zingt ze onder meer.

Als dichter is zij goed geplaatst om met woorden te spelen. En dat doet ze uiterst vakkundig. Muzikaal teert ze hoofdzakelijk op het werk van Latijns-Amerikaanse songwriters zoals de recent overleden Ederaldo Gentil of Violetta Para.

Aan te stippen is ook Pes Mou Mila Lexi, dat iets als Give Me The Word betekent. Geef mij het woord. Een Griekse song, waarmee de zangeres-componiste met deze song een tegengewicht wil bieden voor de economische malaise in Griekenland. Ze steunt hiermee indirect het verzet tegen het Europese besparingsbeleid.

Verderop : bespiegelingen over God (Deus E Grande), vriendschap en liefde (Cantiga De Amigo), die altijd en immer bronnen zijn van inspiratie. Daarnaast ook stokoude composities die ze tegenkwam, zoals A Diosa (No potho reposare). En het ronduit knappe Come Wander With Me, dat als een rechtstreekse uitnodiging klinkt om haar optredens te bezoeken en mee met haar op reis te trekken.

Lula Pena speelt op 3 februari in AB. Dat belooft een fantastische concertavond te worden.



  1. Poema / Poème
  2. Pesadelo da história
  3. Ojos, si quereis vivir
  4. Las penas
  5. Rose
  6. Ausencia
  7. Pes mou mia lexi
  8. A diosa (No potho reposare)
  9. O ouro e a madeira
  10. Cantiga de amigo
  11. Deus é grande
  12. Breviário
  13. Come Wander with Me