Dat Live In Reykjavik, zeven jaar na haar overlijden ten gevolge van borstkanker en precies twintig jaar na de release van haar debuut La Lhorona verschijnt, is helemaal geen toeval. Haar platenlabel greep dit momentum aan om het allerlaatste concert van de in de States geboren maar naar Canada uitgeweken Lhasa De Sela uit te geven, met als resultaat: een wondermooi eerbetoon aan een artieste die tijdens haar korte, maar intense leven diepe indruk naliet zowel met haar studioalbums (die alle drie opnieuw worden heruitgebracht!) als met haar unieke liveoptredens.

Lhasa De Sela groeide op als dochter van een Mexicaanse vader en een Amerikaanse moeder. Ze is ook een van die artiesten die een onuitwisbare, betoverende indruk maken, die meteen je hart en ziel veroveren en die je heel je leven met je meedraagt. Dat wordt nog maar eens bevestigd via deze uiterst hartverwarmende concertregistratie waarop werk uit haar hele songcatalogus aan bod komt.

Opgenomen tijdens twee concertavonden tijdens het Reykjavik Arts Festival in 2009, vrijwel net na het verschijnen van haar derde (en helaas laatste) studioalbum Lhasa, krijg je hier een zorgvuldig geselecteerde weergave van wat die Lhasa concerten zo bijzonder maakte.

Lhasa De Sela was immers een erg innemende artieste die ambachtelijk songschrijverschap combineerde met een voorliefde voor folk, chanson, country en haar songs steevast pikant kruidde met een stevige mespunt mexicaanse roots en een grote dosis soul ; het soort artieste met een onophoudelijke zoektocht naar nieuwe inspiraties en een nooit echt volledig te stillen honger naar nieuwe muzikale horizonten. Dat leidde in een relatief korte tijdsspanne (1997-2009) tot een behoorlijk klein, maar divers en nog steeds solide als een huis staand oeuvre, waaruit ze vrijelijk plukt op dit livealbum.

Zo hoor je haar bijvoorbeeld frisse liveversies aanboren van toen nog maar net vrijgegegeven studiomateriaal uit Lhasa, zoals onder meer het bloedmooie en voorzichtig ontluikende Bells, het dromerig waltzende Rising, het loggere, van blues en levensmoeheid doordrongen 1001 Nights,.. . Ook een aantal oudere publieksfavorieten zoals de weemoedige countryballad Is Anything Wrong tekenen aanwezig, net als een werkelijk bedwelmend mooie, soulvolle cover in de vorm van Sam Cookes’ A Change Is Gonna Come waar ze zichzelf en haar publiek zowel behaagt als uitdaagt.

Ook al kondigt ze die song quasi achteloos aan als ‘een probeersel’, ze slaagt er grandioos in om het onderliggende, rijke palet aan complexe, soms paradoxale emoties aan te grijpen en die vollédig tot uitdrukking te laten komen (moeheid, teleurstelling, innerlijk vuur, strijdvaardig protest,.. het zit er allemaal in). Het is haar versie van een al bij voorbaat tijdloze song die ze zich vollédig eigen maakt. Tot groot genot van de aanwezige fans uiteraard.

Haar bijzondere aandacht voor roots en traditie komt naar voren in de Spaanstalige nummers (uit debuut La Llorona) zoals onder meer het bluesy, met knappe slidegitaren opgetuigde Con Toda Palabra en het traag ontbolsterende en tot dagdromen aanzettende De Cara A La Pared die beide op bijzonder veel bijval mogen rekenen. Bedwélmend mooie passages zijn dat.

Daarnaast gaat ook veel aandacht naar de onuitputtelijke bron van inspiratie in de vorm van liefde en romantiek (het ongrijpbaar mooie Fish On Land, de verleidelijke nachtblues van Love Came Here die een losjes bespeelde contrabas en een streepje Ribotachtig gitaarwerk bevat,.. ). Wat in die nummers opvalt is haar uitgesproken talent om grootse emoties in herkenbare en pakkende beelden en teksten te gieten (een spartelend visje dat terug aan land tracht te geraken, vluchtige verliefheidheid,..).

Een unieke concertervaring die een bijzondere herinnering bevat aan de goedlachse Lhasa. Muzikaal zitten haar songs enorm goed in elkaar, dat merk je bijvoorbeeld aan de speelse sensualiteit van The Lonely Spider. Bij meerdere luisterbeurten valt daarnaast ook op hoe charmant ze wel kon zijn. Hoe ze erop staat om de Ijslandse festivalorganisatie uitgebreid te bedanken bijvoorbeeld, ook al hebben die quasi onuitspreekbare namen.

En dan is er nog die openhartigheid. Ze licht vaak de gepresenteerde nummers toe en zorgt tijdens een wat schalks aan ‘scary men’ opgedragen Fools’ Gold zelfs voor een moment van publieksparticipatie. Ook bij een zwoel en volks La Confession merk je: inhoudelijk gaat dit om de openbaring van allerhande bezorgdheden, maar net door de band met het publiek krijgt het net iets helends. Het voelt helemaal aan als aan een ritueel van zuivering. En daar slagen de meeste andere artiesten gewoon niet in. Dit is uitgepuurde emotie die zoveel keer verder gaat dan louter wat plichtmatig vereiste nummers aframmelen.

Overigens heeft ze met gitarist Joe Grass, Miles Perkin op bas, Andrew Barr op drum en harpiste Sarah Pagé die onder meer schittert op een meeslepend Para El Fin Del Mundo een uitstékende bende muzikanten rond zich waarmee ze alle richtingen (folk, late nite blues, volks chanson,..) uitkan. En wat te zeggen van Anyone & Everyone, dat zowel haar album Lhasa als deze liveregistratie besluit: “feeling my feet in the earth, having a place in the world, of things taking care of themselves”?

Op slechts zevenendertigjarige leeftijd liet Lhasa De Sela de wereld een klein, maar bijzonder onweerstaanbaar oeuvre na. Al deze songs – things taking care of themselves – blijven voortbestaan. Dat wordt nu ook verzekerd door deze fraaie concertregistratie die ons eraan herinnert wat voor een groot verlies het heengaan van Lhasa De Sela voor de muziekwereld wel was. Een mooi eerbetoon als dit is vanzelfsprekend gepast, al zet deze uitgave natuurlijk de deuren wagenwijd open voor de herontdekking van eerder werk van Lhasa (La Llorona, The Open Road, Lhasa) dat voor de gelegenheid eveneens opnieuw wordt uitgegeven.