La Panika rides again, zo vernemen we. Het veelkoppige collectief rond de Belgische saxofonist en bandleider Benito Blanquaert en de Bulgaarse gypsy accordeonist Petar Elmazov brengt met Darmadan een eerder volks aandoend groepsgeluid dat vooral geschikt is om allerhande feestjes mee op te luisteren.

Het maar liefst twaalfkoppige Belgisch/Frans/Bulgaarse Balkanblaasorkest refereert volop naar allerlei muzikale inspiraties (o.a. Romamuziek, waar wat onbekendere liederen uit geplukt worden), soms ook naar muziek die misschien wat verder af lijkt dan je zou vermoeden. Wie Balkan zegt, verwijst (in)direct naar allerlei gypsybrassbands die de wereld rijk is, naar pakweg Emir Kustirica en zijn Smoking Orchestra, maar we horen in deze registratie ook invloeden uit Turks-oriëntaalse richting of Siciliaanse volksmuziek.

De groep is bij uitstek een rondtrekkende touring band die live steevast voor een energieke stoot zorgt. Zo krijgen we op deze albumregistratie de vrucht van talloze ontmoetingen, optredens, gebeurtenissen,.. . Met Darmadan, de opvolger van debuut Afan Toufan (2008) wordt ook de enorme impact van de rijke, opzwepende live-ervaringen gedocumenteerd, met de hulp van Reinhard Vanbergen (Das Pop, Drums Are For Parades) die zich ook amuseerde met talloze extraatjes (bas, gitaar, pedal steel, marimba, viool).

Alles op dit album ruikt naar feest, naar licht verschaald bier, maar vooral naar een volstrekte dolgedraaidheid die zijn gelijke niet kent. La Panika levert dus duidelijk de partysoundtrack bij een waanzinnig feest. Zoals pakweg Manu Chao dat soms voor elkaar krijgt: dolle, furieuze opwinding waarbij je alleen maar kan denken: dit is echt niet meer van deze wereld. En ergens zit ook dat gevoel in deze registratie, al zijn er soms ook momenten van rust en melancholie (de intro van Ibrololov Cocek). Ook verderop, bijvoorbeeld met het sfeervolle Deryalar, ervaar je dat de introducties vaak behoorlijk rustig van aard zijn, maar dat gaandeweg een zekere spanning en ekstase opgebouwd wordt.

Ook om te duiden is de inbreng van een aantal gastmuzikanten zoals Neshko Neshev (de voormalige accordeonspeler van Ivo Papasov), klarinetspeler Rezak Derimovi en de Irakese qanunspeler Osama Abdulrasol. Zij verrijken een reeds weelderige muzikale kruisbestuiving die varieert tussen stemmige intimiteit, melancholie (Leaving) en drukke, chaotische feestmuziek (Feka’s Tune, Dance Of The Turtles) met een vleugje humor (Silicon Madonna) die vast iedereen als een gek aan het dansen krijgt. Party up met La Panika!