Wat Als….? Deze woorden vormen de kern van mijn zelden aanwezige nachtmerries. Wat als ik morgen niet meer zou kunnen ruiken. Wat als ik morgen de hele wereld in zwart-wit zou zien?  Sinds ik nu muziek recenseer zijn daar ook op dat gebied wat angsten bij gekomen. “Wat als ik eens een project van Trey Spruance zou moet recenseren?”  is een vaak terugkerend horrorscenario. In het verleden maakte hij onder andere met Mr. Bungle al bevreemdende, extreme cross-over muziek. Niets was te gek: surf, showtunes, country,  jazz, electronic, metal, hoempa, ska,  noem het maar op. Schrijf daar maar iets zinnigs over, zonder gelijk een 2-pagina vullend essay neer te pennen…

Echter, met zijn Secrets Chiefs 3 maakt Trey het net zo bont, misschien zelfs wel erger. Dit is een overkoepelend project dat bestaat uit zeven sub-bands, die ieder weer een eigen geluid hebben. Ook dat varieert weer van filmmuziek, black metal, electronic, jazz en veel invloeden uit het Midden Oosten. Al deze invloeden op één album zorgen wederom voor een eclectisch geheel. Ook qua bandleden is het vaak een komen en gaan, met speciale vermeldingen voor bijvoorbeeld  Trevor Dunn (voornamelijk bas), Ches Smith (voornamelijk percussie) en Eyvind Kang (voornamelijk snaarinstrumenten)

Deze sub-bands brengen af en toe ook eigen albums uit. Nu is daar het eerste eigen album van Ishraqiyun. Dit bandje staat voornamelijk voor niet-westerse maatsoorten en -instrumenten. In de muziek aan deze kant van de wereld zullen veel mensen niet bekend zijn met de saz  of de erhu, beide snaarinstrumenten. Binnen Ishraqiyun zijn deze erg gebruikelijk. Een makkelijk in het gehoor liggende vierkwartsmaat zul je ook niet snel horen dus, maar toch is deze muziek niet te classificeren als mathrock. Enkel zijn wij het als westerse luisteraar gewoon niet gewend.

Ondanks het bevreemdende effect van Ishraqiyun, kent de band als soloproject toch een zekere toegankelijkheid. Doordat de focus heel duidelijk op muziek uit het Midden Oosten ligt is de algehele sfeer op het album een stuk rechtlijniger. Nog steeds wordt hier moeiteloos geswitcht tussen metal, jazz, electronic en rock, vaak binnen hetzelfde nummer. Echter, door de constant overkoepelende sfeer op het hele album, wordt de luisteraar meer houvast geboden. Op een album van Secret Chiefs 3 worden er veel meer genres en invloeden op de luisteraar afgevuurd, waardoor de ontoegankelijkheid veel meer op de loer ligt. Een nadeel aan deze focus op enkel dit sub-bandje is dat er een groot gedeelte van het verrassingselement in de muziek verdwijnt. Ja, dit is complexe, vreemd in de oren klinkende muziek, maar nachtmerries zal ik er gelukkig niet van krijgen!