Wat als een bende Tunesische spiritualisten een album maken? Ifriqiyya Electrique bewijst met Ruwahine dat het een bijzondere onderneming kan zijn. Tranceopwekkende muziek, recht uit de diepten van de Tunesische woestijn.

Tot op zekere hoogte gaat het om traditionele, rituele ceremoniemuziek. Net zoals bij de Gnawa in Marokko, is het de bedoeling om in een trance te geraken waarbij alle onzuiverheden uit het lichaam gedanst en geshaket worden. Letterlijk de duivel uit je ziel dansen, dus.

Desalniettemin wordt bij Ifriqiyya Electrique getracht om aansluiting te vinden bij een publiek dat vooral hedendaagse muziek luistert. Vandaar ook de inbreng van elektrische gitaar, bas en allerhande, door de computer gegenereerde klankmanipulaties. Zo bekomen we een mix van field recordings met hypnotische, opgewonden en soms spooky sounds. Muzikaal duiken referenties op als Can (de polyritmiek), maar ook de punk-, avant-rock en undergroundscene (Lydia Lunch) zijn bepalende invloeden voor dit Ruwahine net als de industriële noiserock (Nine Inch Nails).

De muziek zelf wekt een erg fysieke ervaring op. Al snel ontkom je niet aan de neiging om je lichaam in beweging en trance te zien gaan. Zo wordt je middenin een Bangi ritueel geworpen.

Het project van de in de punkscene gewortelde gitarist François R. Cambuzat, die frequent field recordings maakt in Turkije, China en Centraal Azië, bassist Gianni Greco (Putan Club) samen met drie Tunesische zangers en musici (Tarek Sultan, Yahia Chouchen, Youssef Ghazala op tabla en tchektchekas) speelt niet op veilig en zoekt nadrukkelijk ongehoord en vooral uitdagend terrein op.

Wie naar muziek luistert om behaagd te worden, zoekt best andere oorden op. Dit Ruhawine is niet zozeer bedoeld om luisteraars te pleasen, dan wel om te informeren en te documenteren. Zo is er naast de reguliere opname ook een film en een documentair project. In zekere zin gaat het hier dus om het behoud van muzikaal erfgoed dat muziekliefhebbers met een brede smaak zeker gaan appreciëren.

Hoewel de insteek vooral de clash tussen Tunesische trance en postindustriële sounds en electronica betreft, gaat het album meer over hoe je traditionele ‘wereld’muziek kan verrijken zonder het oneer aan te doen. Hoe kan je, buigend op traditionele muziek, werken rond improvisatie en herwerking van composities zonder de roots te verliezen? Ruhawine geeft het antwoord, halfweg tussen traditie en technologie, op het knooppunt waar je direct kennis maakt met rauwe emotie. Of zoals Cambuzat het formuleert : “elevation, sweat, blood, poetry and tears”.