Hij zette theater Carré vorige maand in vuur en vlam met een uitstekende, uitgebalanceerde show, waarbij hij zijn tienkoppige band en een opzwepende danseres alle ruimte gaf ook hun talenten te etaleren. ‘Ik weet niet exact wanneer ik jarig ben, dus ik mag zelf mijn eigen verjaardag bepalen’, sprak de enthousiaste Salif Keita de goedgevulde zaal toe. ‘Ik heb besloten dat ik vandaag jarig ben en ik vind het geweldig als mensen voor mij zingen’, vervolgde hij, waarna het publiek een even welgemeend als hartstochtelijk ‘Happy Birthday’ inzette. De sfeer zat er daarna goed in en het ‘verjaardagsfeestje’ kreeg een passend vervolg en slotakkoord. Veel nummers van zijn nieuwe album La Différence werden gespeeld waarbij vooral de voortreffelijke (achtergrond)zangeressen een hoofdrol vertolkten door de vele meeslepende nummers extra zeggingskracht mee te geven. Op verzoek van de gastheer veerde het publiek op uit de stoffen fauteuils om voorzichtig de heupen los te schudden bij de swingende nummers. Uiteindelijk kregen sommige feestvierders zelfs de kans om op het podium met de bandleden te dansen. De Golden Voice of Africa, zoals Salif Keita ook wel genoemd wordt, weet hoe hij het publiek moet vermaken en al tellen de jaren door, in Carré is er nog geen spoor van slijtage zichtbaar bij de zestigjarige Keita.

Written in Music spreekt met Salif Keita over zijn nieuwe album, het werk voor zijn stichting Fondation Salif Keita pour les Albinos en over muziek als levenswerk.

WiM: La Différence is het derde album van een akoestische trilogie, met als vorige albums Moffou en M’Bemba. Waarom bent u overgestapt op akoestische muziek?
Ik heb veel elektronische albums gemaakt in het verleden en hoewel ik daar natuurlijk wel achterstond, voel ik nu steeds meer dat akoestisch beter bij mij past. Ik maak muziek vanuit mijn hart en op akoestische wijze komt dat nog duidelijker over. Ik voel het ook echt!

WiM: Het nieuwe album staat weer vol prachtige ballads en dansbare muziek met vaak een duidelijke boodschap. In het titelnummer maakt u zich sterk voor tolerantie wanneer het gaat om verschillen bij mensen en in San Ka Na en Ekolo d’Amour pleit u voor een groter bewustzijn in het kader van milieuvraagstukken.
Hoewel er verschillende manieren zijn om mensen dingen duidelijk te maken, doe ik dat graag door ze te laten dansen. Melodie is in Afrikaanse muziek hierbij erg belangrijk.  In La Différence vertel ik dat het goed is om verschillend te zijn. Iedereen is anders, denkt anders en kijkt ook anders. Toch moeten we samen leven. Als we wat toleranter worden en elkaar steeds meer waarderen en respecteren om wie we zijn, dat zou toch prachtig zijn? In San Ka Na zing ik over de vervuiling van de rivier de Niger om mensen bewust te maken dat we de natuur kapot maken. Onze regering doet hier namelijk niets tegen… Ze realiseren niet dat ze straks iets prachtigs zullen gaan missen.

WiM: Niemand minder dan Joe Henry produceerde twee andere prachtige, oudere nummers: Folon en Papa. Met name Papa klinkt een stuk ingetogener dan de originele versie van het gelijknamige album uit 1999.
Ik heb dat nummer destijds geschreven nadat mijn vader was overleden in 1995 en was toen zeer emotioneel. Omdat ik vind dat je een vader nooit kan en mag vergeten, heb ik dit nummer opnieuw opgenomen en op La Différence gezet. Met het verstrijken van de jaren kan ik er nu wel anders naar kijken hoewel mijn vader erg belangrijk voor mij is geweest en mij bijna altijd heeft gesteund. In het begin was het voor hem wel moeilijk want hij wilde eigenlijk niet dat ik ging zingen. Dat deed namelijk afbreuk aan de (familie)tradities. Maar toen hij zag dat ik zelfs internationale aandacht kreeg van de pers, besefte hij goed dat ik met iets groots bezig was en dat dit mijn levenswerk zou worden.

WiM: In 2001 heeft u de stichting Salif Keita pour les Albinos opgericht. Hoe gaat het nu met deze stichting?
Goed! Steeds meer mensen beseffen gelukkig dat het een serieuze zaak is en dat er nog steeds meer bewustzijn gecreëerd moet worden bij de voornamelijk analfabete bevolking van Mali om de bij die groep levende vooroordelen uit de weg te ruimen. Er zijn namelijk nog altijd mensen die denken dat wanneer zwarte ouders een blank kind krijgen, dit kind vervloekt is en daarom geofferd dient te worden. Daarnaast kunnen de albino’s door hun pigmentloze huid  de zon slecht verdragen. De stichting zorgt waar mogelijk voor zorg, advies en bescherming tegen de zon. Een groot deel van de opbrengsten van de nieuwe cd gaat naar deze stichting. Ik zie het ook als mijn plicht om iets te doen voor andere mensen, ik heb deze kans gekregen dus die moet ik met beide handen aangrijpen. Ik hoop dat ik met mijn muziek veel mensen bereik die dit inzicht met mij delen!

WiM: Nu deze akoestische trilogie is voltooid, wat kunnen we in de toekomst van u verwachten?
Ik praat nooit over de toekomst (lacht)! Ik leef van dag tot dag. Ik wil in ieder geval niet altijd dezelfde muziek maken. Grote kans dus dat mijn volgende album weer een andere richting op gaat. Ik wil zeker nog jaren doorgaan dus wacht maar rustig af!