De grondleggers van de electrotango zijn terug met hun derde studioalbum Tango 3.0 en een daaropvolgende nieuwe Europese live tour. Written in Music spreekt met de oprichters en de solide basis van Gotan Project: Philippe Cohen Solal, Eduardo Makaroff en Christoph H. Müller over dit nieuwe album, de ontwikkeling van tangomuziek en hun unieke liveshows.

WiM: Jullie nieuwe album heet Tango 3.0, dat klinkt als een nieuwe versie van een softwareprogramma.

Philippe: Tangomuziek kent een lange geschiedenis maar blijft zich continu ontwikkelen. Wij proberen ook steeds vernieuwend te blijven. De basis blijft daarbij altijd de traditionele tangomuziek maar met behulp van computers en extra toevoegingen proberen wij steeds nieuwe dingen uit. Niemand weet wat 3.0 zal zijn, we hopen dat de mensen nieuwsgierig worden naar onze nieuwe sound.

WiM: Wat is het geheim van een goed Gotan Project- album?

Eduardo: Groene thee!(lacht), daar krijgen we inspiratie van. Daarnaast staat onze muzikale ontwikkeling altijd centraal. Op ons eerste album (La Revancha del Tango) wilden we een eigen geluid ontwikkelen waarbij de authentieke Argentijnse tangomuziek centraal staat. Op het tweede album (Lunático) wilden we het tango-universum verbreden, de muziek mixen met andere stijlen en op Tango 3.0 voegen we weer andere elementen toe aan onze muziek.

WiM: Wordt het niet steeds lastiger om nieuwe dingen te bedenken?

Christoph: Dat valt eigenlijk wel mee. We wilden het sfeervol houden op dit album. Bovendien voelen we ons nu vrijer om instrumenten toe te voegen, wat we ook bedenken. We zoeken juist naar dingen die je niet verwacht maar blijven kijken naar het tango-verleden. Juist bepaalde tegenstrijdigheid in muziek houdt het spannend, zoals de mix van organisch en digitaal, dat levert soms een fraaie kruisbestuiving op.

WiM: Wat zijn de inspiratiebronnen geweest voor Tango 3.0?

Eduardo: De inspiratie kwam echt uit alle windstreken. We hebben veel naar Braziliaanse muziek geluisterd, naar cumbia en andere Zuid- Amerikaanse muziekstijlen, maar ook muziek uit New Orleans en het noorden van Tennessee. Ons terrein blijft natuurlijk tango maar we luisteren ook graag naar oude jazzplaten en oude rockalbums, Jamaicaanse muziek, oude dub en ska-dingen. Christoph vult aan: Led Zeppelin, Wartribe, The Beatles, Ethiopische jazz uit de jaren zeventig, zo divers!

WiM: Op het nummer Mil Milliones hoor ik zelfs een sambaritme?

Eduardo: Wat je daar hoort is een demonstratie in Buenos Aires. Bij sommige straatmuziek in Argentinië gebruikt men dezelfde snaredrums als bij de Braziliaanse samba, deze stijl noemen we Murga. Wellicht zullen we op een toekomstig album de samba eens introduceren (lacht).

WiM: Op Tu Mesterio zingt de Argentijnse zanger Melingo mee. Hij klinkt soms als de Argentijnse versie van Tom Waits. Hoe kwamen jullie op dit idee?

Eduardo: Hij zit op hetzelfde platenlabel en we kennen hem al jaren. We houden erg van zijn muziek en we wilden absoluut dat een man dit nummer zou zingen en niet onze vaste zangeres. Het is een sexy nummer en zijn sensuele stemgeluid, dat inderdaad aan Tom Waits doet denken, past uitstekend daarbij.

WiM: Jullie gaan ook weer touren door Europa. Jullie live shows zijn altijd één groot visueel muziekspektakel, waarbij we zeker de inbreng van multimedia artieste Prisca Lobjoy niet mogen vergeten.

Philippe: Zij zit al tien jaar bij ons en doet al onze video’s en fotografie en regisseert de complete live shows. Zij is erg belangrijk voor ons. Ze voelt ons goed aan en weet perfect visueel over te brengen wat wij bedoelen met onze muziek en weet daarbij alle clichés rond tangomuziek uitstekend te vermijden. De sfeer bij onze muziek wordt daarmee neergezet. Vergelijk het bijvoorbeeld met de films van David Lynch, als je een film van hem ziet, weet je binnen vijf minuten dat het een film van David Lynch is. Nu wij zelf zo lang met dezelfde muzikanten, dezelfde zangeres en videoartiest werken, herkennen de mensen ook onze nummers en video’s meteen. We creëren een nieuwe muzikale evolutie en proberen veel uit zonder vooringenomen visie. We bedenken vervolgens onze eigen ‘taal’ en laten deze visueel optimaal ondersteunen.

WiM: Wat kunnen we bij deze tour verwachten?

Christoph: We zullen veel nieuwe nummers spelen, meer nog dan uiteindelijk op Tango 3.0 terecht zijn gekomen maar ook een aantal bekende nummers voorzien van compleet nieuwe video’s.

WiM: Even terug naar het album, Tango 3.0 heeft een albumhoes vol naakte vrouwen die fraai de naam Gotan vormen. Vriendinnen van jullie?

Eduardo: Ja, dat zijn onze vrouwen, maar dan wel gefotoshopt (lacht). Nee zonder gekheid, dit was een idee van Prisca en vooraf hebben we uiteraard goed overlegd. We wilden ook de erotische kant van tango op dit album belichten. Het is algemeen bekend dat de tango een sensuele dans is maar wanneer je kijkt naar een echt goed tangopaar dan zie je pure erotiek. Zoals zij hun lichaam bewegen, hun benen..super erotisch!

Philippe: Deze mooie cover kun je daarom ook zien als een prachtige, kunstzinnige weergave van onze muziek op dit album. Het is ook goed dat het ontwerp door vrouwen is bedacht want anders bestaat toch de kans dat het verkeerd wordt geïnterpreteerd en wij als seksistisch worden neergezet. Ik vind de vormgeving echt mooi en vrouwelijk. Maar desondanks is de hoes is zelfs al verboden in sommige landen!

WiM: Jullie worden gezien als de allereerste electrotango band? Er zijn tegenwoordig veel van dit soort bands, Bajofondo, Tanghetto bijvoorbeeld.

Christoph: Sommige dingen vinden we wel leuk maar om eerlijk te zijn, we luisteren er eigenlijk bijna nooit naar. Onze focus ligt toch op de originele tango. Buenos Aires heeft creatief gezien veel meer te bieden op tangogebied dan de nieuwe electrotango scène. Soms komt er wel een aardig electotango-nummer langs…maar om nu te zeggen dat we een compleet album geweldig vinden, nou nee! Er zijn zo veel verschillende tangomuzikanten in Argentinië die een nieuw soort tango maken, puur maar zonder computers, zoals Melingo; niet elektronisch, maar wel modebewust. Er is sprake van een grote tango-evolutie! Er zijn steeds meer muzikanten in Argentinië en de rest van de wereld die tango als taal gebruiken om zichzelf uit te drukken en daarbij continu zoeken naar nieuwe stijlen. Men gebruikt de traditionele of akoestische tango als uitgangspunt en vertaalt deze naar muziek van de 21^e eeuw, oude standaards uit de jaren zeventig in een nieuw jasje, wat weer leidt tot een ander soort tango.

WiM: Wat is jullie toekomst als band en de toekomst voor tango?

Philippe: Tango zal zeker nog een nieuwe eeuw tegemoet gaan. Wij zelf kijken nooit ver in de toekomst. We leven nu en bij de dag. Er is altijd weer een nieuwe technologie. We blijven proberen om tango naar een nieuwe vorm te brengen en we staan daarbij altijd open voor nieuwe ideeën. Nu eerst deze tour, daarna kijken we wel weer verder!

WiM: Jullie zijn veel op reis. Zijn er plekken/podia waar die speciaal zijn voor jullie?

Phillipe: Paradiso! Ik heb een Nederlandse moeder en mijn ouderlijk huis staat op vijfhonderd meter van Paradiso! Een gedeelte van mijn familie woont ook nog in Amsterdam. Mijn oom was eigenaar van theatercafé De Snoeshaan. Dus spelen in Amsterdam heeft altijd iets extra’s!