Vorig jaar in maart werd het debuutalbum van Fatoumata Diawara al aangekondigd op Written In Music. In het kader van World Sessions IV, die in april 2010 plaatsvonden, sprak ik toen kort met de in Parijs woonachtige zangeres. Het was de bedoeling dat het album al vorige zomer zou verschijnen.  Het bleek echter lastig om de agenda’s van  producer en World Circuit-labeleigenaar Nick Gold en Fatoumata op elkaar af te stemmen, waardoor we zomaar een jaar verder zijn en het materiaal tijd heeft gekregen om te rijpen. Nu weten we van World Circuit dat het label jaarlijks slechts enkele albums uitbrengt. Perfectionist als Gold is kun je er echter altijd vanop aan dat de klasse van de albums afspat. Zo is het ook met Fatou, dat het wachten meer dan waard is geweest.

In twaalf uitstekende nummers toont de immer goedlachse Fatoumata zich niet alleen een begenadigd tekstschrijfster maar blijkt ze bovenal een geweldige en veelzijdige zangeres.  Als een goudsmid in vorm weet Fatoumata de ene na de ander 24-karaat-song te smeden om uiteindelijk de som der delen te zien uitmonden in een droomdebuut. Want zo mogen we Fatou wel omschrijven.

Het album begint ingetogen met het mooie Kanou, waarin meteen de unieke ‘new wassoulou folk’ doorklinkt, een mix van traditionele muziek met pop & jazz. Meteen al na de sprankelende prachtsongs Sowa en vooral Bakonoba zit je als luisteraar definitief doch vrijwillig gevangen in Fatoumata’s zorgvuldig gesponnen muziekweb. Het intens gezongen Kèlè is bijzonder fraai en het daaropvolgende, haast bedwelmend klinkende Makoun Oumou hoor je gewoon een zangeres die blaakt van zelfvertrouwen en veel rust uitstraalt. Dat wordt nogmaals onderstreept op het enkel door gitaar en achtergrondzang ondersteunde Alama, puurder en krachtiger kan een nummer haast niet worden neergezet. De heupen kunnen weer subtiel worden los gedanst  op de eerste single Bissa, waarna Mousso vooral voor vocaal vuurwerk zorgt. Wat komt de stem van Fatoumata op dat sfeervolle nummer goed tot zijn recht! Wililé was het eerste nummer dat ze voor dit album schreef. Het gevoelige nummer is absoluut één van de (vele) hoogtepunten op Fatou, het zit muzikaal prima in elkaar en het slotakkoord is ronduit betoverend. Daarnaast mag ook de jazzy afsluiter Clandestin niet onvermeld blijven. De song is het zoveelste bewijs van de klasse van Fatoumata Diawara, die met Fatou zonder twijfel één van de beste World-albums van 2011 heeft gemaakt, wellicht zelfs het beste album?

Fatoumata Diawara treedt op 26 november op in Theater a/h Vrijthof in Maastricht en is op 28 januari 2012 te bewonderen in het Tropentheater Amsterdam.