×

Concert

28 mei 2013

De verleidingen van de Music Meeting

Geschreven door: Kay Krijnen

Ingevlogen verleidingen

De Music Meeting laat je verleiden. Ze doet er werkelijk alles aan om je warm te laten lopen voor de meest verrassende en vaak minder bekende wereldmuziek en jazz. Al ruim van tevoren luister je naar de zorgvuldig samengestelde CD van de optredende artiesten, en er is een heus magazine met exclusieve interviews. Ook op het terrein zorgen korte interviews en mini-optredens ervoor dat je meer wilt horen van de bonte selectie artiesten. Zo wordt ook de minder ervaren (wereld)muziekliefhebber naar Nijmegen toegetrokken om zich te laten verrassen, inspireren of je te laten swingen door artiesten die van over de hele wereld zijn ingevlogen. Zanger Sam Lee vatte het op pinksterzondag, zichtbaar onder de indruk, treffend samen: ‘Jullie zijn hier met zo vele, en waarschijnlijk hadden jullie nog nooit van mij gehoord. Geweldig dat jullie er zijn.’

Bovenop de vingers

Het festival is opgedeeld in 5 verschillende podia met allemaal hun eigen sfeer. Dat ieder podium precies de juiste programmering heeft, is een van de sterke pijlers van het festival.
De Apollo, het grootste podium, is de plek voor de klinkende namen, maar kan door de intieme sfeer ook juist spannende experimenten aan.
Op de Mondo staan de meer toegankelijke acts waar wereldmuziek geschikt gemaakt is om het grote veld te laten bewegen. In de Hortus vinden de ochtendconcerten plaats, waar je in de rust van de tuin geniet van kleine ensembles met grootse dynamiek.
Op de Intro speelt de festivalbezoeker in de vorm van workshopdeelnemer zelf mee en ’s nachts gebeurt het in Club MM! in poppodium Doornroosje.
En dan is er nog de Mezzo: de plek voor de echte avonturier. Nadat de artiest aan een uitgebreid interview is onderworpen, zit het publiek bovenop de vingers tijdens een akoestisch mini-concert.

We zoomen in op een aantal hoogtepunten en opmerkelijke concerten op de drie grootste podia.

Bijzondere bezettingen in dampend APOLLO

Het festival opent met Nynke Laverman. Zij is een voorbeeld van een wereldmuzikale duizendpoot die verschillende stijlen moeiteloos combineert. Haar band, bestaande uit slechts accordeon, marbima, percussie en gitaar creëren eenzelfde gelaagdheid en prettige toegankelijkheid als te vinden op haar recente CD ‘Alter’. De volle tent kan het theatrale optreden goed waarderen.

Nog zo’n eigenzinnige bezetting horen we bij Sam Lee & Friends. Deze singer-songwriter put voor zijn repertoire uit engelse folk en zigeunermuziek gearrangeerd voor shruti box, cello, koto, trompet, tabla en viool. Zeer smaakvolle en hoogst originele engelse folk zoals je het nooit eerder hoorde. Buiten schijnt de zon, maar de ware muziekliefhebber gaat ook met mooi weer in een warme, propvolle tent zitten om naar de creatie van Sam Lee te luisteren.

Laïla Amezian ‘Triode’ & Laurent Blondiau

Laïla Amezian ‘Triode’ & Laurent Blondia

Meer bijzondere samenklanken vervolgens bij de muziek van Laïla Amezian ‘Triode’ & Laurent Blondiau. Het is heerlijk wegdromen bij betoverende poëzie waar je de taal niet van hoeft te begrijpen. Michael Schiefel heeft zelfs (bijna) helemaal geen taal nodig. Deze stemkunstenaar gebruikt zelden een woord, maar zingt en improviseert toch boeiende songs en soundscapes. Zijn Platypus-trio bestaat verder uit cello en cimbalom. De cimbalist verrast met fraai gekleurde klankwolkjes die een weelderige ruimte laten voor de cello en de stem.

Bassekou Kouyate speelt met zijn band Ngoni Ba. Met maar liefst 4 ngoni’s (een verre voorvader van de banjo) en percussie wordt een vlotte festivalset gespeeld bestaande uit monotone grooves die de basis vormen voor breed uitgesponnen, intense solo’s. Het merendeel van het publiek wiegt rustig mee. Slechts een enkeling laat zich op maandagmiddag al verleiden voor een wilde dans.

‘s Avonds gaat het er heftiger aan toe wanneer de Apollo dampend wordt afgesloten door Ondatrópica. Zij weten exact wat je nodig hebt om te swingen en geven dat in precies de juiste dosering waardoor de tijd voorbij vliegt. Elk bandlid staat in dienst van de swing en speelt geen noot teveel en ook zeker niet te weinig en creëren zo hun verslavende, zware cumbiabeats.

Optatroinca

Ondatrópica

Japanse humor in de HORTUS

Op de mooiste dag van Mei in een mooie tuin in Nijmegen. Het is goed toeven als het duo Etsuro Ono & Shunsuke Kimura aantreedt in de Hortus. Deze japanners krijgen alle aandacht van de ongeveer 300 aanwezigen. Ze spelen met een virtuositeit en energie van een heavy-metalgitarist verrassende nieuwe Japanse muziek op hun traditionele shamisen, een 3-snarig snareninstrument. Wanneer ze afsluiten met hun hilarische uitvoering van ‘Hup Holland Hup’ krijgen ze een verdiende staande ovatie van het publiek.

Jamie Smith’s Mabon speelt nieuw gecomponeerde folk. Snelle riedels op accordeon en viool gebracht door een jonge, talentvolle band. In de Hortus klonk dat energiek en toch subtiel en verfijnd. Jamie Smith’s Mabon krijgt de kans om zich van al haar kanten te laten zien, want een dag later treden ze ook aan op het veel grotere Mondo-stage. Daar is de band, aangevuld met effectgitaar en discodrums net zo vrolijk, maar toch ook een wat gedateerde mix van folk en funk.

De wereld van de MONDO

Ook op de Mondo vinden we het spannende concept van Jam de la Crème. Bij deze jamsessie is het enige wat vaststaat het podium waar ze zullen optreden. In de basis staat een vriendengroep van topmusici uit de popmuziek. Per festival waar ze aantreden vullen ze het podium met het neusje van de zalm van de aanwezige festivalartiesten. Het leuke van een jam is dat het soms geweldig is, en soms minder. En zo zou het ook gaan op de druilerige maandag. De opening is ijzersterk, maar daarna wordt het vooral hard en drammerig. Dit bevalt het publiek minder, maar dat wordt gelukkig goed aangevoeld. Naarmate de set vordert komt er meer rust en diepgang en krijgen de topsolisten ook meer de ruimte. Zo krijgt de jam vleugels van de solo’s van Benjamin Herman. Rapper Kokayi is buitengewoon origineel en inspirerend voor band en publiek. Ook bassist Tim Lefebvre is een klasse apart. Zelden hoor je een bassist zo opvallen door steeds de juiste sound te kiezen.

RomaNeno

RomaNeno Project

Een minder geslaagd concert is dat van het RomaNeno Project. De band rondom de Bulgaarse accordeonist Neno Iliev speelt wat voorspelbare jazz-arrangementen uit het bekendere zigeunerrepertoire. Alle muzikale effecten worden ingezet en zorgen voor een warme klank, maar echt spannend wordt het niet.

Hangai is ook niet bijzonder spannend, maar wel één met een act die zo sterk is dat het publiek moeiteloos meegaat bij de combinatie van rock en Mongoolse steppe-muziek. Het concert komt wat langzaam op gang met wat tragere liederen, maar vanaf het steeds sneller wordende dranklied is het publiek om en stapt iedereen op zijn denkbeeldige paard en waant zich tegelijkertijd weer rocker van de late eighties. Ondertussen word je nog op perfecte boventoonzang getrakteerd, hoor je traditionele paardenkopviolen en weet je wat ‘dankjewel’ in het Mongools is.

Eigen podium en eigen sfeer

Music Meeting is een van de weinige festivals waar je niet dezelfde artiesten ziet die je op elk festival in Nederland al bijna kan vinden. Dat dit óók, of misschien juist een breed publiek kan trekken bewijst de Music Meeting. Alleen al op zondag zijn er 9000 bezoekers geteld. Ook al is de muziek niet altijd hapklaar en soms moeilijk te verteren, elk optreden kan rekenen op een grote interesse van het publiek. Met zo’n diversiteit vindt elke artiest haar eigen publiek, haar eigen podium en eigen sfeer. En zo ben je vaak getuige van uitmuntende concerten waar je je als publiek helemaal aan kan overgeven.

IMG_2239