Da Lata is het muzikale vehikel van Chris Franck en Patrick Forge en bestaat al sinds de jaren ’90. Na een radiostilte van 10 jaar is er weer eens wat leven in de brouwerij met het nieuwe album Fabiola. De rolverdeling binnen Da Lata is redelijk stringent en afgemeten: Franck draagt zorg voor de muziek en Forge heeft vooral een rol als (co-)producer. En wat er niet is, wordt ingehuurd. Da Lata is dan ook meer een project dan een band.

Alhoewel Da Lata bijna 20 jaar geleden werd opgericht, is de output heel erg pover: Fabiola is pas het derde album, naast een verzamelaar vol Da Lata remixes voor andere artiesten. Voor Franck & Forge lijkt Da Lata nu niet echt heel veel prioriteit te hebben, maar vinden ze het blijkbaar toch nog belangrijk genoeg om de stekker niet uit het project te trekken. Ofschoon er een andere indruk wordt gewekt. Da Lata is in elk geval weer tot leven gewekt en is Fabiola daar het muzikale bewijs van.

Nog steeds is het muzikale vertrekpunt van Da Lata een mix van vooral Afrikaanse en Braziliaanse muziek, waarbij ook geciteerd wordt uit funk en dance. En ook nu weer wordt traditionele instrumentatie vermengd met allerlei elektronica, waardoor de Da Lata muziek niet klinkt als een slap aftreksel van de muziek die afkomstig is uit de contreien die de inspiratiebron vormen voor Franck en Forge, maar waar een eigentijds soort wereldmuziek ontstaat. Bestemd voor een breed publiek, want doorgaans hangt om wereldmuziek toch vaak een vegetarisch fietsentassenimago. En dat wil Da Lata vooral niet zijn.

Met Un Amor A Mais, de single én opener van Fabiola, moet de luisteraar ertoe aangezet worden om het 10 nummers tellende album helemaal uit te zitten. En met de toegankelijke, comfortabel klinkende combinatie van (elektronische) afrobeats en een soepel zingende Braziliaanse zangeres Luisa Maita wordt de nieuwsgierigheid gewekt, waar die tien jaar Da Lata album-inactiviteit allemaal toe heeft geleid.

Voor iedere track wordt gebruik gemaakt van allerlei gastvocalisten van verschillende nationaliteiten: Mayra Andrade (Kaapverdië), Miguel Atwood Ferguson (USA), Rich Medina (USA), Marcelo Janeci (Brazilië) Luisa Maita (Brazilië), Graveola (Brazilië), Fabricio FBC (Brazilië), Sacha Gabriel (Canada), Jason Yarde (GB), Finn Peters (GB) and Diabel Cissokho (Senegal). Een slimme zet, want dat vergroot de authenticiteit van de muziek. Op het eerste gehoor lijkt Fabiola daardoor misschien een ratjetoe, maar naarmate Fabiola vaker wordt beluisterd klinkt het steeds meer als een compacte package tracks, waarbij die ogenschijnlijk onsamenhangende tutti frutti steeds meer een vrolijke potpourri wordt van allerlei stijlen, die vermakelijk tot één geheel worden gesmeed. Of het nu zwoele Unknown is, het voor dansvloerdoeleinden bestemde Ronco de Cuica is of het tangofähige Cambara is: er is genoeg variatie te vinden op Fabiola.

Met Fabiola is Da Lata weer terug van veel te lang weg geweest en is het goed te horen dat Franck & Forge nog steeds in staat zijn om te komen met een album dat een goede introductie vormt voor mensen die nog niet aan de wereldmuziek zijn en alvast met Fabiola aan een light vorm daarvan kunnen wennen. Door het soms wat te nadrukkelijk gebruik van hippe elektronica staat de authenticiteit soms wat onder spanning, maar wordt dat nergens als storend ervaren: het gevoel van de muziek waar de inspiratie uit wordt gehaald en de basis vormt is niet verdwenen, maar wordt het door Da Lata vertaald naar een moderne en goed benaderbare en vooral eigen vormgegeven soort van wereldmuziek. Zonder de pretentie te willen hebben om die muziek naar de kroon te steken. En als Fabiola op die manier wordt beluisterd, dan is het een meer dan goed te pruimen album.