×

Recensie

World

24 februari 2017

Compagnie Dounia

Alif

Geschreven door: Philippe De Cleen

Alif Compagnie Dounia World 4 Compagnie Dounia – Alif Written in Music https://writteninmusic.com

Alif, zo heet het gelijknamige debuut van het in Frankrijk residerend kwartet Compagnie Dounia, dat zich op dit album zoals ook soms live laat bijstaan door de Franse bassist-cellist Vincent Ségal, gitarist Emmanuel ‘Numa’ Eveno (Tryo), de Malinese componist/multi-instrumentalist Tom Diakité en de Guinese ‘Papa’ Djély Sory Diabaté (kora, mandingo). Het album is in eerste instantie het product van een ontmoeting. Alle muzikanten hebben een heel eigen muzikale achtergrond, wat dit Alif (de eerste letter in het Arabisch) net zo verrijkt. Letterlijk een beginpunt, erg toepasselijk dus voor een debuut.

Alif is het resultaat van vriendschappen die gesloten werden. Een kruispunt waarbij de meest uiteenlopende muzikale invloeden (gnawa en etnische percussie, arabische chants, swahili, hindustani, bambara, maghrebijnse melodieën,..) elkaar vinden. In de kern van het hybride muziekproject vinden we zowel Indische, Maghrebijnse als Afrikaanse sporen terug. Zo schrijven de leden van Alif gezamenlijk een nieuwe muziektaal, soms dromerig, dan weer hypnotiserend, maar vooral heel erg genereus.

Op het album horen we onder meer gitarist-zanger Colin Laroche De Féline (die onder meer bij Fatoumata Diaware speelde en met Dobet Gnahoré samenwerkte), de Algerijnse autodidact, multi-instrumentalist en snarenwonder Malik Ziad die zowel de berbere gumbri als de mandola, een Berberse variant van de mandoline bespeelt, vocaliste en multi-instrumentaliste Florence Comment die in Bombay Hindustani muziek studeerde en tenslotte percussionist Hamid Gribi.

Een hele bende, die in volledige creatieve vrijheid de handen in elkaar slaan om een ronduit bezwerend debuutalbum te presenteren. Knap om te horen hoe zij erin slagen om uiteenlopende muzikale tradities met elkaar te versmelten om zo iets nieuw tot stand te brengen. Want daar gaat het over: Alif brengt namelijk een unieke, hybride sound waarin echt vanalles te ontwaren valt.

Hoewel het album opgedeeld is in tien afzonderlijke tracks voel je dat als luisteraar niet direct aan. En zo duiken er alsnog verrassingen op, zoals onder meer L’Etranger (een titel die de bende wellicht ontleende aan de bekende roman van Camus). Opvallend is de lichte zang van Florence Comment die soms aan Ierse folkrock (meer bepaald The Cranberries) herinnert.

Op Sawaré hoor je duidelijk Afrikaanse invloeden, maar ook bluesy gitaarlicks terwijl op Sawariya (met gastinbreng van Ségal) een intieme en meer serene toets aangebracht wordt. Een van de hoogtepunten is het door sierlijke cello versierde Dans Mes Rêves dat ons langs diverse continenten meevoert. Dat het collectief het experiment niet schuwt, horen we dan weer tijdens het korte Ardh dat wat ademruimte laat voor respectievelijk het feestelijke Nilikwepo en de fijne afsluiter Om.

Alif is een bonte bende die met hun debuut aantoont dat muzikale diversiteit meerwaarde oplevert. We zijn dan ook erg benieuwd hoe dit live klinkt en zien hen maar al te graag een wereldmuziekfestival als Sfinkx Mixed (Boechout) opluisteren.



  1. Poocho na
  2. l'Etranger (feat. Tom Diakite)
  3. Saware (feat Emmanuel Eveno / Djely Sory Diabate)
  4. Sawariya (feat. Vincent Segal)
  5. Tout le Monde Cherche (feat. Tom Diakite)
  6. Dans mes Reves (feat. Vincent Segal)
  7. Bala Moussa (feat. Tom Diakite)
  8. Ardh
  9. Nilikwepo (feat. Tom Diakite)
  10. Om