Clara Moreno is de dochter van gitariste/zangeres Joyce en wordt in thuisland Brazilië al jaren gezien als het grote nieuwe muziektalent.

Ze maakte in haar thuisland al een aantal albums die echter nooit de landsgrenzen over kwamen. Met haar album Meu Samba Torto, dat ze in nauwe samenwerking met haar moeder opnam, maakt ze dus haar werelddebuut en haar talent komt daarop prima uit de verf. Moreno bedient zich niet van door vele jonge Braziliaanse zangeressen gebruikte elektronica (de nu bossa-sound) maar heeft haar songs gegoten in een meer traditionele samba- en bossa-sound.

In de behoorlijk geniale Celsa Fonseca (zijn samen met Ronaldo Bastos gemaakt Slow Motion Bossa Nova uit 2001 is een ongekroond juweel binnen de traditionele nieuwe bossa- en samba-golf) heeft zij een ideale geestverwant gevonden. Als hun stemmen elkaar vinden in de albumopener Litoranea is de wereld even helemaal perfect. Ook op een aantal andere tracks levert hij een fraaie bijdrage. Zijn subtiele akoestische gitaarspel wordt op dit album echter overtroffen door jonge nieuwe held Diego Figueredo. Wat een genadeloze klasse laat deze nieuwe held horen! Zo subtiel heb je iemand nog niet eerder bossa en samba horen spelen. Maar ook klassedrummer Tutty Moreno (met hem maakte moeder Joyce haar allereerste opnamen en ze trouwden later ook. Clara is echter de dochter uit haar eerste huwelijk met Nelson Angelo, maar nam de achternaam van haar ‘nieuwe’ vader over) ) en moeder Joyce leveren erg mooie bijdragen. Binnen al deze getalenteerde muzikanten glorieert Moreno als de ware nieuwe girl of Ipanema. Haar zang is zoet, emotievol en haar keuze in songs voor dit album sluiten hier naadloos op aan. Prachtplaat!