De Spaans-Afrikaanse zangeres Concha Buika presenteerde in Paradiso haar nieuwe CD Vivir Sin Miedo. Het is haar 10e album en is heel anders dan de vorige. Het is wennen Buika meer in het Engels dan in het Spaans te horen zingen. Dat ze een nieuwe weg inslaat, werd ook tijdens het concert in Paradiso duidelijk. Veel reggae getinte songs, ze bracht de popballad Carry Your Own Weight die ze op het album met Jason Mraz zingt, op het podium met haar toetsenist.

Wie Buika eerder heeft zien optreden, zal zich vooral haar fusion van flamenco met latin herinneren, ze werkte veel met Cubaanse musici, onder andere met pianisten als Chucho Valdes en Ivan ‘Melon’ Lewis. Op Vivir sin Miedo geen latin, maar wel rekt ze haar flamenco fusion verder op met reggae, pop, R & B, gospel, afrobeat en ragga. Het begin in Paradiso was jazzy, ging vervolgens over in reggae in de titelsong en openingstrack van haar nieuwe album. Van haar nieuwe vijfkoppige band was alleen cajónspeler en percussionist Ramón Porrina al bekend, hij deed ook eerder mee. De bandleden verzorgden prima de backing vocals. De reggae songs brachten zeker een feestelijke stemming teweeg. Uiteraard vergat Buika de flamenco niet. Ze is als dochter van uit Equatoriaal Guinee gevluchte ouders opgegroeid tussen de zigeuners in Palma de Mallorca en kwam daar in aanraking met flamenco. Ze begon al op jonge leeftijd met zingen.

Vooral in de Andalusische coplas bewoog ze haar hese stemgeluid naar de van flamenco bekende klaaglijke zang. Naar binnen gekeerd, met minieme muzikale begeleiding, en dan plotseling exploderend. Die extreme dynamiek bracht het publiek regelmatig in extase. Hoewel ik erg van reggae hou, ging ze vervolgens naar mijn smaak iets te vaak op de reggae tour. De coplas die ze zong waren echter zonder meer geweldig. Vooral toen ze alleen werd begeleid door cajón en drums. En de flamenco ritmiek werd gekoppeld aan de Afro-Cubaanse rumba guaguancó. Para Para Para zong ze in een andere copla met de enorme intensiteit die deed denken aan die van de beroemde flamencozanger Miguel Poveda.

Ook haar klassiekers Lloraras en Santa Lucia ontbraken niet. Vooral de uitvoering van Lloraras was zonder meer geweldig. Net als het catchy Mucho Dinero van het nieuwe album. Daar kon je niet op stil blijven staan. Soms klonk er in andere songs een sterk opzwepende reggae groove, was er van sprake van Spanish reggae ofwel flamenco reggae. Buika had er zin in, associaties met Afro-Amerikaanse soulzangeressen doemden regelmatig op. Je kunt haar muzikaal niet echt vergelijken met iemand als Sharon Stone maar wel qua bezieling en energie. Je zou bijna een nieuwe term voor haar muziek kunnen hanteren: Afro-flamenco soul. “Voor mij is flamenco een gevoel dat behoort aan iedereen die  flamenco begrijpt en dat is niet gebonden aan een land” vertelde ze mij eerder in een interview. Op het podium is zij één brok pure energie, vol passie, op het wilde af, haar gezicht lijkt wel een kruitvat van emotie; leven zonder angst (vivir sin miedo) is niet voor niks de titel van haar nieuwe album. “Praten doe ik niet zo makkelijk maar eenmaal op het podium word ik een leeuwin,” vertelde Buika het publiek.

Buika kan zeer veel met haar stem, ze kan uithalen maar ze kan tevens zeer gevoelig zingen zoals ze liet horen in de ballad Sister, ook van haar nieuwe album. Regelrechte Afrosoul. In dit lied waarin ze zingt over een ménage-à-trois met man en vrouw, werd ze begeleid door 2 akoestische gitaren. Het was een rustmoment tijdens het verder zeer enerverende concert. Enerverend zijn Buika’s concerten zonder meer, ik heb haar twee keer eerder gezien, tijdens The Hague Jazz (2009) en in Muziekgebouw aan ’t IJ (2013). Toen bleek al, wat een bijzondere podiumpersoonlijkheid zij is. Zo ook in Paradiso. Buika genoot zichtbaar, toen ze door de toegiften heen was, riep ze : “Now officially the show is over, let’s rock & roll.” Buika die mij in een interview vertelde haar publiek als ‘her tribe’ te zien, noemde Paradiso en Amsterdam haar ‘vrienden’. Haar band speelde geen echte rock & roll maar zette het geluidsvolume aan tot boven decibelhoogte. En sloot samen met Buika af met de spanish reggae Sensimilla. Ze noemde zijn naam niet, maar net als in de song Vivir Sin Miedo (waarin letterlijk wordt gerefereerd aan Marley’s album Exodus) kon je er een eerbetoon aan Bob Marley in horen!

Fotocredits: BbyB LLC. Javi Rojo