Verslavend. Denk je bij de jazzy openingsklanken eerst nog even aan Miles Davis, terwijl de blazerssectie voorzichtig de eerste tonen speelt, rolt er opeens de percussie in. Gitaar begeleidt het geheel aan blazers in wat inmiddels een spannend klinkend stuk is geworden. De naam Calexico komt op, vanwege de spontane en warme blazersklanken die hier ook wel iets van mariachi weg kunnen hebben. De beat die begeleid wordt door de gitaar, is echter bijzonder strak. Geen mariachi als het tempo in het nummer bestendigt, maar zoals Bixiga70 het zelf noemt, ‘Musica Negra’, de meer algemene naam voor Braziliaanse muziek met Afrikaanse invloeden.

Het titelnummer opent met fraaie percussie en een jaren ’80-achtig keyboarddeuntje dat continu in je hoofd opveert en zegt, je weet het wel, je herkent mij. Hersenen kraken. Geen Love Games van Level 42. Wat dan? Plotsklaps komt het binnen. Change van Tears For Fears. Op de achtergrond blijven de toetsen hier klinken, ook als de blazers je meenemen in weer een volledig ander melodie. De percussie leidt dan weer. En vervolgens gaan de blazers met elkaar een duel aan. Trompet en saxofoon kleuren het duel in en komen weer bij de basis van het nummer uit. Opzwepend en afwisselend blijft het nummer de hele tijd.

Kalimba herbergt in het binnenste van het nummer gitaarlijnen zoals we die van de Westafrikaanse grootheden kennen. Het is niet de hoofdlijn van het nummer maar het is mooi te horen hoe zeer die gitaarlijnen de ruggengraat vormen. De blazers racen af en aan en nemen je mee op een trip die er gewoon voor zorgt dat je voeten in beweging raken. Afwisseling hoogtij, maar steeds als rustpunt de gitaarlijnen. Hoor hoe verfijnd ze zijn weergegeven in het totale klankbeeld! Met aandacht geproduceerd is dit album. Details in beeld en toch zeker niet overgeproduceerd! Het nummer komt tot een min of meer natuurlijke afronding nadat de blazers het thema van het nummer nog eens onder de aandacht hebben gebracht.

Cinco Esquinas racet uit de startblokken terwijl de beide gitaarklanken (een licht overstuurd, de ander open en helder) het opnemen tegen de blazers terwijl de percussie beiden probeert voort te jagen. Geen nummer om even rustig bij te gaan zitten. Wat waren de drijfveren van de schrijver? Wilde hij het lopen van een hardloopwedstrijd onder de loep nemen? Wilde hij het stadse leven portretteren? Als in een achtbaan gaat de muziek voort. En steeds wordt de afwisseling gezocht in de strijd tussen de instrumenten. Kriptonita roept met zijn gitaarlijnen de sfeer op van een tune van jaren ’60 tv, een mix van Mission Impossible en Batman, zo lijkt het, terwijl de rest van de muziek je voeten de dansvloer op beweegt.

En dan zijn we nog maar halverwege. Afwisseling. Geen nummer dat op een voorgaand lijkt. Een band die de Afrikaanse wortels omarmt en die trots etaleert. Bixiga 70 heeft een veelheid aan inspiratiebronnen: belangrijk vindt men het combineren van Afrikaanse ritmes met invloeden van buitenaf. Geen eenkennigheid in de muziek van Bixiga 70.  Van Fela Kuti, Malinké muziek uit Guinea en Sabar muziek uit Senegal, Nigeriaanse Highlife muziek, Tony Allen en Manu Dibango, Moussa Doumbia, Orchestra Baobab tot aan meer moderne muziek als van Budos of The Souljazz Orchestra. Tien muzikanten met een rijkdom aan invloeden die in de muziek van Bixiga 70 alle hun weg vinden. Net als in de wijk Bixiga 70 van São Paulo waar de band zijn naam aan ontleent, is de muziek een ware smeltkroes. Sta jij open in je muzikale beleving, zijn grenzen er alleen maar op de kaart en niet in jouw oren, dan is dit een album om van te genieten, om zijn muzikale pareltjes of om de swing en het feest op de dansvloer.

Tracklisting Ocupai

1. Deiha A Gira Girá
2. Ocupai
3. Kalimba
4. Cinco Esquinas
5. Kriptonita
6. Tigre
7. Tangará
8. Retirantes
9. Isa
10. A Morte Do Vaqueiro