Het trio Sissoko, Sylla en Vandenabeele onderneemt met Tamala een poging om de wereldmuziek verder uit het slop te halen. Want de aandacht hiervoor is zo beperkt. Nochtans trekt dit trio op hun album Tamala de registers fraai open, zowel qua muzikale begeleiding als wat mentale instelling betreft.

In twaalf composities slagen ze erin een consistent verhaal te vertellen dat de moeite waard is. Nergens is er ook maar enige zucht of toegeving richting commerce te horen. Artistieke integriteit heet zoiets. Dat gaat bovendien gepaard met een diep menselijk verhaal. Zo zijn zij ambassadeurs van de Ceppe, een schooltje in Senegal dat ze willen ondersteunen. Een nobel initiatief dat uw aandacht méér dan verdient.

Op Tamala staat de instrumentatie voorop. Dat is echter geen bezwaar, want dit zijn muzikanten die hun instrument beheersen en het ook aandurven om nieuwe combinaties aan te gaan. Vandenabeele is een klassiek geschoolde violist die hier naar voren treedt als initiator van dit bijzondere project. Daarnaast is de Senegalese griot Mola Sylla – die we onder meer kennen van zijn samenwerking met Ernst Reijseger – op xalam, kalimba en vocals te horen, net als de Senegalese griot en koraspeler Bao Sissoko, die als een wereldautoriteit geldt op het vlak van koraspel. Als gastmuzikant nodigde het trio Vandenabeele/Syla/Sissoko graag Levent Yildrim uit, die tijdens Géej dju Malika schittert op de derbuka.

Behoorlijk exotische instrumenten dus. Al is het vooral de combinatie die de luisteraar recht in de ziel treft. Neem opener Salubrite bijvoorbeeld waarin aandacht gevraagd wordt voor de natuur die verwaarloosd wordt of het erop volgende Kure Ndey waarin de band tussen moeder en kind centraal staat. Daarmee is duidelijk dat dit trio zich laaft aan verhalen met een universele dimensie, al is er ook aandacht voor het particuliere. Dat vind je onder meer terug in het aan de strijdlust van de Senegalese bokser Fodé opgehangen Fodé.

Af en toe blikken ze terug op eerdere ervaringen, zoals onder meer tijdens Zanzibar dat een ode is aan de in 2013 overleden vocaliste Bi Kidude of tijdens Nder dat een duik neemt in de Senegalese geschiedenis. Tezelfdertijd is er die weergaloze muziek die weerklinkt ; prachtmuziek waarin de poëtische drift van deze muzikale reizigers uitdrukking krijgt. Neem bijvoorbeeld hoe Sylla aan de slag gaan met de kongoman, een variant van de kalimba, of hoe het trio in Xafamaia zich bedienen van de sousou taal.

Het virtuoze trio heeft op Tamala veel erbied voor allerhande tradities, maar zoekt nadrukkelijk naar een eigen taal. De combinatie viool, kora en diverse exotische instrumenten pakt de luisteraar op dit bedwelmend mooi album, al is het vooral de onderliggende boodschap van eerbied voor mens en natuur die hier centraal staat.