Anthony Joseph is een in Engeland wonende poëet, romanschrijver, gastspreker en muzikant. In al deze disciplines lijkt de man even gedreven en is hij alom geprezen. Geen half werk dus. Toch is het niet zo dat hij kunst voor een groot publiek maakt. Dikwijls kruisen maatschappijkritiek, sciencefiction, diep gewortelde historie en vrije associatie en -improvisatie elkaar. Zo op het eerste gehoor lijkt deze eigenzinnige stijl het makkelijkst te behappen in de vorm van zijn muziek: harde funk, met invloeden van soul en een grote scheut freejazz en improv.

De diepgewortelde afkomst ligt bij Joseph op het Caribische eiland Trinidad, een plek die hij in 1989 inruilde voor Londen om te studeren. Die Caribische invloed in zijn muziek was op eerdere albums altijd wel hoorbaar, met name in zijn manier van zingen en de grote focus op ritme. Toch omarmd hij op dit logisch getitelde Caribean Roots pas echt de thematiek en sfeer die dit gebied typeert. Een flinke scheut opzwepende calypso/soca muziek kruidt hier de doorgaans meer donker van toon zijnde tracks. Zo schijnt binnen ene mum van tijd de brandende zon in je woonkamer, maar het is er wel één met weerhaken.

Het project startte als samenwerking tussen Anthony Joseph en percussionist Roger Raspail (onder andere van Papa Wemba). Dat is goed te horen, want drumritmes en vrije poëzie spelen een grote rol op het album. Vooral die poëzie maken het album meer mystiek en ongrijpbaar. Joseph flirt met onderwerpen zoals: de Caribische historie, onderlinge gelijkheid tussen de verschillende Caribische eilanden, wereldvreemdheid en afkomst. Alleen geen enkel onderwerp krijgt een concrete uitwerking, zodat je als luisteraar duidelijk het idee krijgt dat je een outsider bent die even om de hoek van de deur mag kijken, maar vervolgens enkel schimmen ziet. Het duidelijkst in de buurt van het complete plaatje komen we bij Powerful Peace, een rustige ballad waarin Joseph praat over het onthouden van je wortels, waar in de wereld je ook woont.

Ook op instrumentaal gebied is het voor de luisteraar hard werken om Caribean Roots te doorgronden. Eerste track The Kora begint als ritmische funk, waar enkel Josephs stem en speelse steeldrums een eigen wil lijken te hebben. Halverwege barst het lied open en krijgen we een duel tussen saxofoon en drums te horen en een massieve geluidsmuur van de ondersteunende blazers die zorgen voor veel bombast. Even abrupt als deze bombast kwam is hij weer verdwenen en Joseph neemt weer de leiding met zijn spoken word, totdat hij plotseling roept “come, Jason”.  Dit is het startsein voor saxofonist Jason Yarde om de aandacht op te eisen en de track te laten eindigen in schijnbare chaos. Dat is het muzikale spelletje wat steeds aan de gang is op dit album:  rotsvaste funk en soul foppen de luisteraar die op zoek is naar rust en structuur, zodat instrumentale solo’s deze verwachtingen aan diggelen spelen. Het knappe is dat elke muzikant op dit album in staat is tot het spelen van zo’n solo, want er is een waslijst aan topmuzikanten aanwezig op dit album. Zo moet Yarde dikwijls in duel met de tweede saxofoon, bespeelt door niemand minder dan Shabaka Hutchings.  Ook calypsokoning David Rudder komt langs, om de muziek een extra authentiek tintje te geven. Zo is het een smeltkroes geworden van topmuzikanten ut de  Engelse, Franse en Caribische muziekscene die allemaal hun eigen bagage meenemen, maar ten alle tijden precies genoeg bijdragen aan de muziek.

Valt er dan helemaal niets op aan te merken? Jawel! Al zal dat aan de kwaliteit van den muziek zelf niet liggen. Echter, teveel is teveel, ook als het zo kwalitatief hoogstaand is als hier. De luisteraar wordt nauwelijks rust gegund en het is daardoor een intensieve, vermoeiende zit. Daar komt nog eens bij dat het album ruim 65 minuten duurt. Hierdoor voelt het aan als een muzikale uitputtingsslag, een aanslag op je concentratie. Op de helft van de tracklist heeft Joseph je hele huiskamer aan gort gespeeld en dan ben je pas op de helft.  Ach, even doorbijten, want het is het waard!