Brahem brengt al jaar en dag prachtalbums uit op kwaliteitslabel ECM. Dat geeft aan dat hij voor zichzelf en zijn medespelers slechts de allerhoogste vereisten oplegt. Er komt maar iets uit als Brahem er zijn zegen aan geeft. Die koppige en eigenzinnige attitude levert nu Blue Maqams op, zijn eerste album in acht jaar tijd.

Eerlijk is eerlijk: het is een van mijn favoriete platen van dit jaar. Waarom dan? In eerste instantie omdat Brahem op zijn nieuwe album de versmelting van Arabische muziek (zo verwijst de titel onder meer naar complexe muziekschalen) en jazz (met het weemoedige, nostalgische blauw als hoofdkleur) verder perfectioneert.

Het is een ontzettend mooi uitgebalanceerd werkstuk, waarop hij het gezelschap krijgt van getrouwe drummer/percussionist DeJohnette, contrabassist Dave Holland en nieuweling Django Bates op piano. Daarmee heb je meteen ook de tweede reden beet. Vier topmuzikanten die samen musiceren op een weergaloos, torenhoog niveau. De spelers geven elkaar de nodige ruimte. Bijzondere bezetting ook, op aangeven van labelbaas Manfred Eicher.

Reden nummer drie: het album is écht een geheel waarbij je de onderdelen niet los van elkaar kan zien of horen, van het traag zijn geheimen vrijgevende Opening Day tot de fraaie afsluiter Unexpected Outcome. Nummer vier: de onwaarschijnlijk knappe manier waarop dit kwartet aandacht heeft voor melodie en harmonie. Dat hoor je onder meer tijdens Bom Da Rio waar de gespeelde melodie het equivalent is van een uiterst voorzichtig gefluisterde tune. Vijf dan maar, de ongewone klanken van de oud, bespeeld door iemand die zijn hele leven gewijd heeft aan het instrument. Brahem kan solo uit de voeten, dat hoor je regelmatig aan fraaie solopassages, maar geeft hier de voorkeur aan het samenspel waarbij focus, poëtisch raffinement en tedere verstilling een onwaarschijnlijk subtiel huwelijk aangaan.

De spelers barsten van ambitie en nemen de kans te baat om dat in de negen gepresenteerde composities volop te laten horen. Zes: het gegeven dat deze onaards mooie muziek een tijdloos karakter heeft. Het is muziek die uit een andere, heel mysterieuze wereld lijkt te komen en daar toegang tot biedt. Verfijnde, smaakvolle muziek waarin je heerlijk kan verdwalen, waarbij je gedachten uitgaan naar zanderige omgevingen, maar even goed voor afleiding zorgt bij regenachtige dagen. Zo lijkt de rode draad hier onder meer reizen (het ontroerend mooie La Passante, The Recovered Road To Al Sham waarin Bates kan schitteren,..) Zeven: het vloeiende spel met aandacht voor improvisatie en toeval (Unexpected Outcome).

Kortom: een écht topalbum dat je gewoon in huis moet halen.