De afgelopen maanden borrelt en rammelt het bij Daptone Records. Naast een druk releaseschema, zijn er ook minder goede berichten te melden: boegbeelden Sharon Jones en Charles Bradley kampen met gezondheidsproblemen en hebben optredens moeten afzeggen. Sharon Jones vanwege een longontsteking, die met haar eerder vermelde, teruggekeerde kanker en chemo die daarop volgde, bepaald niet beter op maakt, terwijl bij Charles Bradley maagkanker is geconstateerd. En wellicht dat het genezingsproces een extra impuls krijgt met een verse dosis nieuwe muziek. En gelukkig is dat er in overvloed.

Na al eerder dit jaar een aantal opvallende, maar vooral ook qua stijl verrassende releases van The Mystery Lights (psychgarage) en The Frghtnrs (rocksteady reggae) te hebben uitgebracht, is het nu weer de hoogste tijd voor muziek die past bij het nog steeds zo zorgvuldig bewaakte corporate image van het label uit Brooklyn, NY: soul. Instrumentaal dit keer. En van een collectief dat is samengesteld uit de harde kern van de Daptone artiestenstal: The Olympians bestaat alleen maar uit de eredivisie van de muzikanten die er al zo vaak voor gezorgd hebben dat er zoveel onvergetelijke en goudeerlijke muziek is voortgebracht uit Daptone’s House Of Soul. Aan toppers dus geen gebrek bij dit sterrencollectief: leider Toby Pazner bracht Thomas Brenneck (bekend van de Menahan Street Band, Budos Band, Charles Bradley), Dave Guy (vaste kracht in de Tonight Show Band en The Dap-Kings), Leon Michels (lid van The Arcs en de band van Lee Fields), Neal Sugarman (van de Sugarmen 3) en de Dap-Kings Nicholas Movshon en Homer Steinweiss, naast de van onder andere Steely Dan bekende Michael Leonhart bij elkaar. Het resultaat van deze monstercombinatie is het gelijknamige album. En of dit titelloze debuut nog een vervolg gaat krijgen is bij Daptone altijd onduidelijk, aangezien het legertje vaste bewoners van The House Of Soul in allerlei mogelijke samenstellingen weer even onverwacht met even zoveel nieuwe projecten op de proppen kunnen komen. En dat maakt Daptone nog steeds zo’n interessante muziekfabriek, zonder dat er ook maar enige sprake is van sleet of routine. De Daptone broedplaats aan 115 Troutman Street in Brooklyn kent heel veel bijzondere kostgangers, die zorgen voor heel veel creativiteit. En die bron is nog lang niet opgedroogd.

Pazner’s plan om een nieuwe band samen te stellen was ingegeven door een tamelijk wazig verhaal, waarvan het onduidelijk is hoeveel hiervan nu verzonnen is, marketing betreft en of ook echt allemaal zo is, zoals het wordt verteld. Het vormt altijd wel weer gespreksstof bij interviews, maar ook zonder al die vreemde ingevingen kan de muziek van The Olympias prima geconsumeerd worden.

The Olympians past qua muzikale aanpak enigszins in het rijtje Budos Band en Menahan Street Band: instrumentale, vintage blaassoul. In tegenstelling tot de Budos Band en Menahan’s gaan The Olympians ingetogener te werk: minder recht-toe-recht-aan, want de soul wordt subtieler en kruidiger gebracht. The Olympians’ aanpak speelt vooral in op het creëren van de juiste sfeer. Door subtiele instrumentatie, waarbij de blazers echter wel de boventoon voeren, is het meer luister- dan dansmuziek. Het album lijkt op het eerste gehoor tien nummers lang maar wat voor te kabbelen, maar schijnt bedriegt. Ook al wordt de a- en b-kant (Daptone moet altijd op vinyl beluisterd worden) op achtergrondniveau afgespeeld, na een paar keer beluisteren blijven de nummers wel zeker beklijven. Luisteren naar het album van The Olympians heeft vooral ook een rustgevende werking, zonder dat er snel slaap wordt aangewakkerd of de kaars langzaam dooft naarmate het eind wordt bereikt. Integendeel. En zoals het vaker met instrumentale muziek gaat zijn er andere referentiepunten nodig dan wanneer er zangers en-of zangeressen in de gelederen zijn. The Olympians weten de aandacht er dan ook goed bij te houden. Niet door doorlopend de muzikale capaciteiten te benadrukken of de luisteraar te vermoeien met ellenlange solo´s, maar is de rode draad door alle tracks een afgewogen samenstelling van melodie, een niet al vermoeiende instrumentatie, maar tegelijkertijd toch voldoende ruimte te laten om de virtuositeit van de muzikanten te kunnen etaleren. En als er al gesoleerd wordt, dan is het ten dienste van het collectief. Ieder bandlid kent zijn plek en positie en alhoewel er voldoende individuele capaciteiten aanwezig zijn, zijn The Olympians vooral een band met een hecht groepsgeluid.

The Olympians is een minder schurend en krakend album dan we doorgaans van de instrumentale bands van Daptone gewend zijn, maar heeft dit album toch genoeg power om op te vallen in die nog steeds uitmuntende rij releases, die zoveel oprechte soul bevatten. Opnieuw een release die blind aangeschaft kan worden.