Daptone en Brooklyn mag dan hun Dap Kings hebben, Nederland heeft Sven Hammond Soul. En Sven heeft zijn zaakjes goed voor elkaar, want zijn combo bestaat uit een geoliede machine die muziek voortbrengen, die net zo strak is als de billen van Laura Frison.

De band sinds de oprichting, nu alweer een jaartje of zes geleden, een graag geziene gast op de allerlei landelijke podia en is het spetteren geblazen als Sven Figee en zijn kornuiten het podium opkruipen. Voor wie Sven Hammond Soul nog nooit live aan het werk gezien heeft is de zojuist verschenen DVD Live At Tivoli de Helling op z’n minst een must.

Na drie albums, waarvan het debuut een live-album was, wat toch redelijk ongebruikelijk is, werd het al snel duidelijk: Sven Hammond Soul is een band die je vooral dus live moet zien. Die live reputatie is in de jaren dat de band nu actief is alleen maar beruchter geworden en was het weer even tijd voor een nieuw ijkpunt die laat zien en horen waar Figee c.s. nu staan.

Opgenomen op 22 november 2012 in Tivoli de Helling in Utrecht is de DVD een integrale registratie van het concert, waar met een speelduur van 111 minuten ruim de tijd wordt genomen om een krachtige set neer te zetten. Het podium staat behoorlijk vol: Sven Hammond Soul doet het met minstens 9 mensen en inclusief de gastvocalisten is het dan ook dringen geblazen. Maar gelukkig leidt dat niet tot chaotische taferelen en wordt ook de muziek niet helemaal dichtgemetseld.

Nadat Figee zijn Hammond aan het warmdraaien is tijdens het korte intro Get It On, wordt met het naadloos direct aansluitende Moet Jij Wete er meteen de beuk hard en stevig in gegooid. Een sterke, meteen zich in het gehoor nestelende dwingende groove maakt duidelijk dat het partytime is.

Alhoewel het Hammond-orgel al snel kan overheersen in het totaalgeluid en na vijf nummers de verveling van de eenzijdige sound zou kunnen toeslaan, weet Sven Figee dat dit een valkuil is, die hij weet te vermijden. Zijn orgelspel staat dan ook in perfecte balans met de rest van de muzikanten en heeft iedereen eenzelfde aandeel in het totaalgeluid, waarbij genoeg ruimte is voor iedere instrumentalist. Sven Hammond Soul bestaat niet uit egotrippers, maar uit een stelletje soulkikkers, voor wie absolute loyaliteit aan het groepsgeluid voorop staat. En dat resulteert in een muzikale potpourri van allerhande stijlvarianten, maar waar vooral spelplezier, professionaliteit en retestrakke tunes de boventoon voeren.

Nadat de eerste 15-20 minuten zeer sterk instrumentaal wordt geopend wordt het tijd Ivan Peroti en Jenny Lane het podium op te halen en wordt de set vervolgd met een paar vocale nummers (waaronder het van Curtis Mayfield bekende Superfly) om dan vervolgens weer over te gaan op instrumentals. En het is toch met deze nummers waar Sven Hammond Soul de meeste indruk maakt: bij de vocale tracks draait het toch om de zang (logisch eigenlijk …) en verdwijnt het venijn enigszins. Die dan gelukkig meteen weer terugkomt wanneer er weer alle ruimte is voor de instrumenten. Dat is vooral te horen in het broeierige Just Lovin’ It met spetterend blaaswerk. Fat Cakes valt op doordat het een kruising is tussen het Booker T. geluid en de groove van de JB’s, zonder beide groovefathers te willen kopieëren. Sven Hammond Soul brouwt er een eigen melting stamppot van. En dat is een verdienste, omdat de muziek toch heel erg gebaseerd is op allerlei retrostijlen en het gevaar bestaat dat het resultaat vooral moet klinken zoals de Grote Voorbeelden klonken. Natuurlijk is het muzikaal allemaal niet erg vernieuwend , maar als een formule nog steeds ruimte laat voor een ongebreideld enthousiasme en het muziek oplevert waar je alleen maar vrolijk van wordt, waarom dan niet?

En voor ook de rest van de nummers (ook de versoulde Smack My Bitch Up van The Prodigy is er weer bij) geldt dat de kwaliteitseisen zonder uitzondering gehaald worden en Sven Hammond Soul blijft doorkachelen als een locomotief. En ook visueel ziet het er allemaal aantrekkelijk uit, want concerten filmen is een vak op zich. En zonder gebruik te maken van allerlei irritante, snelle beeldwisselingen of andere rare aandacht afleidende fratsen, is het optreden op een prettige manier gefilmd. Alhoewel het beeld enigszins bewerkt is en het er uitziet als een Hipstamatic plaatje, is het niet storend, maar is het zelfs sfeerverhogend. Groepspanorama’s worden afgewisseld met shots van de individuele muzikanten en is het als geheel een prettig gebeuren om naar te kijken. Wat niet van veel muziek DVD’s gezegd kan worden. Ook met het geluid zit het wel snor, alhoewel het nóg beter zou zijn geweest als er ook een 5.1 surround spoor zou zijn geweest. Maar hard afgespeeld en kijkend op een groot scherm wordt het livegevoel ook in 2.0 goed overgebracht in de huiskamer.

Sven Hammond Soul laat opnieuw weer indruk achter. Geen band die volle stadions zal trekken, maar dat hoeft ook helemaal niet, want het is geen music for the masses. Wel klinkt de soulfunkacidjazz van dit negental zeer aanstekelijk en zijn er vast nog wel mensen die nog kennis moeten maken met deze bende witte negers. Een hele puike DVD van een band die ooit nog wel eens terecht zou kunnen komen in de Daptone spelonken. Soul met een hele dikke, kapitale S.