×

Recensie

Soul / Hiphop

23 november 2016

Solange

A Seat at the Table

Geschreven door: Frank Gesink

Uitgebracht door: Columbia/Syco

A Seat at the Table Solange Soul / Hiphop 4.5 Solange – A Seat at the Table Written in Music https://writteninmusic.com

Zangeres Solange Knowles is geen nieuw gezicht binnen de soul- en r&b wereld. Vroeger zong ze al mee met Destiny’s Child en de door rock en 80’s electropop beïnvloedde 2012 EP True was een klein succes. Toch kun je wel zeggen dat ze in de schaduw stond van haar oudere, meer succesvolle zus Beyonce. Met haar nieuwe album A Seat at the Table stapt ze zelfverzekerd uit die schaduw, maar het levert een complex conceptalbum op dat fans van het lichtvoetige, meer hapklare True wellicht afschrikt. De hoofdthematiek van dit album is heel open en universeel: de kracht uit jezelf halen en vrede sluiten met je eigen identiteit, zowel fysiek als mentaal. Zo kun je ’s nachts met een gerust hart gaan slapen, wetende dat je er alles uit gehaald heb. Pas dan kun je de energie naar buiten keren en positief bijdragen aan de maatschappij. Dit ondanks alle ongelijkheid in de wereld met betrekking tot geslacht, ras, seksuele geaardheid en huidskleur. Je eigen kracht staat centraal en je moet niet weglopen voor problemen of ze verstoppen achter tijdelijke oplossingen, zoals drank of het kopen van een nieuw kledingstuk; een onderwerp wat in het begin het best naar voren komt in Cranes in the Sky.

Solange laat het hier alleen niet bij. Het universele thema koppelt ze aan haar visie met betrekking tot Afro-Amerikaanse cultuur: racisme, rassenhaat, vooroordelen, misconcepties,  geweld en corruptie. Ze kaart de issues niet enkel aan, maar wil heropvoeden, zo lijkt het. Haar traumatische verhalen, woede en onmacht komen alleen tot rust als ze de luisteraar aan de hand meeneemt naar een oplossing.  Dat probeert ze dan ook, door te vertellen over kracht, eigenwaarde en bittere geschiedenis in connectie met haar cultuur. Moeder Tina Lawson leerde Solange over de trots en viering van hun leven: “It’s such beauty in black people, and it really saddens me when we’re not allowed to express that pride in being black, and that if you do, then it’s considered anti-white. No! You just pro-black. And that’s okay. The two don’t go together.”, zegt ze in een veelzeggende interlude, één van de velen op het album. Eerder laat Solange vader Mathew Knowles eerlijk vertellen over zijn meest confronterende ervaring met racisme,  “And seeing all of those parents, and also KKK members having signs and throwing cans at us, spitting at us. We lived in the threat of death every day.” Die persoonlijke voetnoten zijn  de lijm van het album en bieden misschien wel meer concept en context dan de liedjes zelf, die vaak voortborduren op de thema’s van deze interludes. Als “witte” Europese man bekruipt me tijdens het beluisteren van de muziek en het schrijven van deze recensie een gevoel van onmacht en misschien wel onkunde; ik snap wat Solange ons wil vertellen, gekoppeld aan de heropvoeding die ze voor ogen heeft. Maar door mijn compleet andere achtergrond en –leefwereld lijk ik het inlevingsvermogen te missen om dit album en de behandelde cultuur echt te begrijpen. Misschien is die bekentenis een stap in de goede richting en is bewustwording op zichzelf al genoeg?  Muzikaal is dit album niet los te zien van deze thematiek. Dat gevoel wordt versterkt door het feit dat de interludes zo vloeiend overgaan in het volgende lied, zodat je vaak niet weet waar het verhaal ophoudt en het liedje begint. Lil’ Wayne lijkt de track Mad – over stereotypes – te verpesten door zijn verse vol te stoppen met verwijzingen naar zijn eigen leven. Tot je later realiseert dat  Southern Rap en met name Louisiana diep geworteld zit in het DNA van Solange en juist ook die tradities belangrijk zijn in het “cultuurplaatje” van haar, waar ook jeugdvriend- en No Limit labelbaas Master P veel over verteld.

De muziek mag dan wel nauw verweven zijn met de thematiek, het heeft zeker een eigen smoelwerk. Vaak klinkt het kaal en minimalistisch, waar harde beats, piano en synths zorgen voor een zwoele sfeer. Door die kaalheid is het soms niet ver af van New Orleans bounce-muziek, maar op warmere momenten klinkt het als oude southern soul met blazers, dan weer als strakke 90’s r&b.  Samen met A Tribe Called Quests Q-Tip pent ze nog een Aaliyah-ode onder de naam Borderline (An Ode to Self Care) en Andre 3000 (van Outkast) komt langs in het opvallende electrofunk-liedje Junie. Het zijn zomaar wat muzikale hoogtepunten op een album waar gastartiesten niet enkel Amerikaans zijn, maar er ook ruimte is voor Britse namen zoals Kelela en Sampha. Veelzijdigheid troef, maar het klinkt nooit rommelig. Solange houdt de touwtjes stevig in handen. Gelukkig maar, want een dergelijk zwaar conceptalbum had eenvoudig de mist in kunnen gaan. De muziek had teveel af kunnen leiden van het tekstuele concept, of andersom. Dat doet het niet, want alles is perfect in balans. Erg knap en op die manier legt Solange de lat wel erg hoog voor haar muzikale toekomst en is ze plots een naam  om niet meer uit het oog te verliezen.



  1. Rise
  2. Weary
  3. Interlude: The Glory Is In You
  4. Cranes In The Sky
  5. Interlude: Dad Was Mad
  6. Mad
  7. Don't You Wait
  8. Interlude: Tina Taught Me
  9. Don't Touch My Hair
  10. Interlude: This Moment
  11. Where Do We Go
  12. Interlude: For Us By Us
  13. F.U.B.U.
  14. Borderline (An Ode To Self Care)
  15. Interlude: I Got So Much Magic, You Can Have It
  16. Junie
  17. Interlude: No Limits
  18. Don't Wish Me Well
  19. Interlude: Pedestals
  20. Scales
  21. Closing: The Chosen Ones