Mooie muziek was er het afgelopen jaar weer volop maar 2016 zullen we ons helaas vooral herinneren als het jaar dat er wel erg veel muziekhelden ons ontvielen. David Bowie, Prince, Sharon Jones, om er maar een paar te noemen, waren natuurlijk veel te jong en wat laten ze een ongelooflijk gat achter. Het verhaal van Sharon Jones was misschien wel het meest trieste verhaal. Sharon ‘the force of nature’ Jones leek net een zware kanker overwonnen te hebben. De glorieuze terugkeer werd met het verschijnen van de indrukwekkende documentaire Miss Sharon Jones!! groots gevierd. Maar de kanker kwam eerst met kleine speldenprikken en vervolgens in volle hevigheid terug en kostte haar uiteindelijk het leven.

Sharon stond dicht bij ons. Wij togen in de vroege Daptone jaren al naar Brooklyn om daar in het ondertussen legendarische huis op Troutman Street met oprichters Gabe Roth en Neal Sugarman te spreken en wij bleven ze optimaal volgen. Van de buitenkant bleef het zwarte huis op Troutman er over de jaren altijd uitzien als het enige verpauperde pand in de straat. Helemaal toen Brooklyn zo vermaard werd om in te gaan wonen en alle panden voor veel geld werden opgeknapt. Maar de buitenkant was de afleiding voor de magie die binnenin gebeurde. Met op de begane grond de eigenlijk veel te kleine, maar tegelijk legendarische studio, waar vrijwel alle Daptone albums werden opgenomen en op de bovenste verdieping het Daptone kantoor, de altijd lekker rommelige opslag van vinyl en CD’s met tafels daar tussenin. Maar niets daarvan kon een belemmering zijn om Daptone Records binnen 10 jaar wereldwijd een ‘household name’ te maken met een prachtige catalogus. We leefden over de jaren optimaal met Daptone mee in alles wat ze doen. We zagen Sharon en haar Dap-Kings de zalen in Nederland veroveren en vervolgens Paradiso in no time uitverkopen. Die concerten behoren tot het allerbeste wat er daar de laatste jaren te zien was. Onze vriendschap betekende de afgelopen weken ook dat we naast het uitspreken van de emoties die Sharon’s dood meebrachten ook mooie herinneringen konden ophalen. Want de immense liefde voor muziek die Sharon uitstraalde houdt haar voor de rest van ons leven springlevend.

‘Brothers and Sisters, it’s time to put aside that record you’ve been trying to get down and get down with this’ was de heerlijk uitdagende tekst die op de achterkant van de hoes van het debuut van Sharon Jones and The Dap-Kings te vinden was. En de afsluitende aankondigingstekst ‘Sharon Jones, Sharon Jones. This sister is B-A-D!’ waren de woorden die nog meer interesse kweekten. En gelijk hadden ze bij Daptone want met de openingstrack Got A Thing On My Mind wist je dat de moddervette funk van deze band en de super-energieke soulfolle vocalen van Jones een flinke impact op je leven zou gaan hebben. Daptone ontsproot uit de geesten van Roth en Sugarman, in navolging van het Desco label van Roth. ‘Met Daptone besloten we onze grote liefde voor soul nu echt optimaal te huisvesten’ verteld Sugarman. ‘Er lagen gelijk twee albums klaar om uitgebracht te hebben. Mijn eigen Sugarman Three en die van Sharon en the Dap-Kings, waar zowel Gabe (bas) als ik (tenor sax) deel van uitmaakten. (Gabe schreef vanaf het begin ook de meeste muziek onder de naam Bosco Mann en produceerde de albums).

De energie die Sharon gaf, ze was al bijna 40 en wat vastbesloten ook met ons een succes te worden, en het fantastische gevoel dat het spelen met een grote band ons bracht, deed ons eerst het debuut van Sharon Jones and the Dap-Kings uitbrengen. Het bleek de juiste keus om het label te lanceren en gelijk veel te kunnen spelen. Sharon had jaren gesappeld in het covercircuit en wilde niets liever dan met eigen muziek aan de slag. Gabe en ik voelden gelijk aan dat zij de juiste persoon was om onze muziekdroom waar te kunnen maken. Zij had de geweldige stem, onuitputtelijke energie en naturelle podiumpresentatie om het publiek in beweging te krijgen en om ons daarnaast ook betere muzikanten te maken. Want ze pushte ons met haar onuitputtelijk energie, vooral op het podium tot het muzikale uiterste. Gabe en ik zijn gevoed door de soulrevues van weleer en we wilden exact hetzelfde teweeg gaan brengen. Daarnaast moest Daptone het huis worden waarin alles zou gebeuren. Ook daar werkten we allemaal aan mee toen Daptone goed van de grond kwam en we na een aantal jaren op Troutman Street terecht kwamen. We speelden die jaren niet alleen samen maar knapten tegelijkertijd ook ons ‘clubhuis’ op. Iedereen, ook Sharon, hielp om Troutman en dus Daptone records voor elkaar te krijgen. |Onze bijzondere band, de Daptone familieband, is daar en toen ontstaan’

‘Als je nu terugkijkt, hoe raar dat op dit moment ook is’ verteld Roth verder ‘blijft het verrassend hoe snel alles is gegaan. Tweede album Naturally dat drie jaar later verscheen werd ook weer prima ontvangen en met 100 Days, 100 Nights, het opvolgalbum, merkten we dat we echt veel publiek begonnen te veroveren. Ineens werden we ook op de Amerikaanse radio ontdekt wat heel fijn was. We konden ook langer naar Europa om series concerten te doen en daar het publiek te veroveren. Elke avond bleef het weer overweldigend om Sharon voor ons op het podium te hebben en met haar overweldigende energie niet alleen ons heel hard aan het werk te zetten maar ook het publiek compleet te overrompelen. Met het succes van de band werd ook Daptone en gevestigde naam. Het wat puur op eigen ideeën, overtuigingskracht en echte muziek gebeurt. De pure Daptone sound werd de coole sound. Mark Ronson haalde Amy Winehouse naar onze studio en wij als Dap-Kings blazers speelden mee op haar succesalbum Back To Black. De studio was nu ook een succes. Hoe klein ook als wij op elkaar gepropt in de studio met zijn allen tegelijk de songs speelden en opnamen, was er altijd die ongrijpbare magie. Het waren geweldige tijden en we werden als muzikanten steeds beter. Dat was te horen op I Learned It The Hardway (met die prachtfoto geschoten op het kleine binnenpleintje achter de studio). Dat album betekende onze grote doorbraak’.

‘Sharon groeide steeds meer en heel natuurlijk in haar rol van frontvrouw’ verteld Sugarman verder. ‘We wisten dat ze met gemak het publiek naar haar hand kon zetten maar we waren allemaal best verbaast hoe gemakkelijk ze dat met elk podium, zelfs als het heel groot werd (in voorprogramma’s in stadions), voor elkaar kreeg. Haar onstuitbare energie en overtuigingskracht om het publiek optimaal bij het concert te betrekken, bleef ook voor ons een overrompelende ervaring. Niet voor niets werd ze al snel de vrouwelijke James Brown genoemd. Natuurlijk was ze niet altijd even gemakkelijk, zo had echt wel haar buien, maar dat kwam vooral om wat ze van zichzelf verwachtte en dus ook van ons. En na wat extra duidelijkheid pakten we met frisse energie weer flink aan’

I Learned The Hardway werd opgevolgd door Soul Time! een verzameling van songs die de vorige albums niet hadden gehaald en de band bleef gestaag door touren. Wereldwijd. Tijdens de voorbereidingen voor het echte opvolgalbum wisten ze dat ze de beste songs uit hun carrière hadden geschreven. Met het opnemen van die songs wisten we het helemaal zeker. Give The People What They Want was onze definitie van de Daptone sound. De sound was groots en met Saunn en Star nu echt in de backing als Dapettes, hadden we de ultieme extra troef. Maar tijdens de opnamen werd ook duidelijk dat het met Sharon niet goed ging. We dachten eerst nog dat het oververmoeidheid was maar toen haar oogwit geel werd en Jones daarvoor naar de dokter ging werd snel duidelijk dat het om iets veel ernstigers ging.

Barbra Kopple, regisseur van de indrukwekkende documentaire Miss Sharon Jones!, weet dat nog als de dag van gisteren. ‘We waren al lang met Neal en Gabe aan het overleggen over een documentaire over Sharon Jones and the Dap-Kings. Het zou het verhaal worden van twee muzikanten die een label oude soulstijl begonnen en een band oprichten met een zangeres, die pas op late leeftijd wordt ontdekt. En het ongelooflijke succes wat hen ten deel valt. Maar toen we met opnemen zouden beginnen werd bij Sharon de kanker geconstateerd. Het veranderde alles. Na overleg, vooral met Sharon, besloten we het eerste idee los te laten en Sharon te volgen op haar weg naar genezing en het terugkomen op het podium met The Dap-Kings. Zij had geen problemen als we haar hele ziekteweg mee liepen, wat meer dan vaak erg heftig was. Het plan was behoorlijk wankel omdat we echt geen flauw idee hadden hoe alles zou gaan verlopen. We hebben over drie jaar echt superveel film geschoten zodat we, wat de uitkomst van Sharon’s genezingsproces ook zou zijn, de juiste keuzes zouden kunnen maken om de documentaire vorm te geven’.

‘Ze was zo’n energiebom’ vervolgd Kopple ‘in die onwerkelijke periode van het krijgen van chemo krijgen, bezig zijn met haar genezing, bleef ze zo ongelooflijk sterk. Het meest heftige vond ik wel dat de vrouw die zo lang op succes had gehoopt en dat ook daadwerkelijk kreeg, de muziek even helemaal los liet en met alles in haar lichaam bezig was terug te komen. Alsof de kanker volledig los van de muziek en haar familie-relatie met de band stond. Pas toen de chemo-sessies bijna klaar waren en ze weer wat was aangesterkt kon ze/wilde ze weer aan de muziek denken. En toen ging ze al snel weer op volle vaart. Rustig aan was er bij Sharon niet meer bij. Daardoor was die terugkeer ook zo glorieus, zo intens en overweldigend. Ze had er zo hard voor gewerkt terug te komen en daar stond ze dan in volle glorie. Wat een prachtige trotse vrouw was het en wat genoot ze er ongelooflijk van. Ik ben zo blij dat ik drie jaar met haar heb mogen doorbrengen. Het was een van de meest bijzondere periodes van mijn leven’.

Vlak voor de Amerikaanse première van Miss Sharon Jones! werd bij Jones teruggekeerde kanker geconstateerd. ‘We dachten allemaal, de dokters inclusief, dat het weer te verhelpen was. Maar we schrokken ons natuurlijk rot. We dachten dat we alles achter ons hadden’ verteld Neal. ‘We waren genoodzaakt om concerten buiten Amerika te annuleren en het was steeds een week spelen, een week chemo, een week bijkomen voor Sharon en hetzelfde rondje weer. Maar we merkten dat Sharon steeds sneller uitgeput raakte. Na al die chemo was het op een gegeven moment niet meer te doen. Verschrikkelijk en super emotioneel om dat te zien gebeuren. Sharon wilde niets liever dan op het podium staan, haar longen eruit zingen, het publiek overrompelen maar het lukte op het eind gewoonweg niet meer. Toen ze ook nog een beroerte kreeg wisten we dat het echt foute boel was’.

‘Die eerste beroerte kreeg ze op de avond van de presidentsverkiezing’ neemt Roth over. ‘Ze gaf Trump zelfs de schuld van die beroerte! Zelfs nadat duidelijk was dat ze een been niet meer kon bewogen had ze nog volop praatjes. Ze leek heel sterk en zong zelfs gospels als er iemand de kamer binnen kwam. Wij hadden haar al die jaren zien strijden tegen kanker maar ze bleef steeds die levenslust houden om weer op te krabbelen, het podium op te gaan en het publiek te vervoeren. Dat gevoel verdween nadat ze een dag later weer een beroerte kreeg en ze niet meer kon praten, zelfs bijna nergens meer op reageerde. Gelukkig waren we al snel met de hele Dap-Kings bij haar in het ziekenhuis in Cooperstown (upstate New York). Ik kan me nog erg goed heugen dat Binky (gitarist van The Dap-Kings) His Eye on The Sparrow inzette en dat we ineens Sharon de melodie hoorden mompelen. Wij speelden en zongen mee. De dagen erna leek alles zelfs wat beter te gaan. Ze deed haar mond weer open zong de teksten van de gospels die wij inzetten. We bleven als band bij haar, samen met haar echte familie en als wij stopten met zingen ging zij gewoon door met gospels als Amazing Grace, Go Tell It On the Mountain of This Little Light of Mine. Het was een heel bijzondere tegelijk heel rare tijd. Zingen is wat Sharon wilde. Praten kon ze niet meer maar zingen bleef ze. Het was echt ongelooflijk hoe ze zelfs tot op het laatst de harmonieën met Saunn en Star opzocht en hoe sterk ze bleef. Ze was zonder twijfel de sterkste persoon die we ooit gekend hebben’.

Discografie:

Dap Dippin’ with Sharon Jones and the Dap-Kings (2002)

Niet alleen het allereerste album van Sharon Jones and the Dap-Kings maar tevens de allereerste release op Daptone Records, het platenlabel dat door Dap-Kings bassist Gabe Roth en saxofonist Neal Sugarman werd opgericht. De stijl van de band is gelijk duidelijk. Soul gemixt met dikke funk in en pure sound rechtstreeks het hart in.

Naturally (2005)

De sterke opvolger waarop de band nog strakker en hechter klinkt. Gefundeerd in het vele touren wat op het debuut volgde. Voor het eerst opgenomen in de eigen Daptone studio’s vindt de band nu echt haar tijdloze sound. En Sharon Jones steelt nog meer de show met haar geweldige stem. Het was rond deze periode dat Sharon live de ‘female James Brown’ genoemd begon te worden.

100 Days, 100 Nights (2007)

Met het titelnummer als kleine Amerikaanse radiohit groeit de band in het thuisland snel door naar de grotere zalen. Alles aan het derde album laat groei horen. De songs klinken nog beter, de band nog hechter, Sharon nog indrukwekkender en de productie is onopgesmukt en lekker recht in het gezicht.

I Learned The Hard Way (2010)

De weg naar grote bekendheid wordt met dit album absoluut gemaakt. Weer is alles nog beter. Alle songs zijn super pakkend en groeien live al snel uit tot live krakers met de titeltrack als grootste. De iconische hoes, geschoten op het kleine plein achter de Daptone studio’s, in combinatie met de geweldige songs maken dit album een absolute klassieker.

Soul Time! (2011)

Een verzameling songs die overgebleven waren van de vorige albums. Niet op die albums pasten maar veel te goed werden bevonden om niet uit te brengen. Met het geweldige Ain’t No Chimneys In The Projects als rake extra.

Give The People What They Want (2014)

De grote wereldwijde doorbraak plaat, die ruim een half jaar qua release werd uitgesteld. Met het geweldige Retreat als eerste single en met de liveoptredens in het teken van de grote terugkeer van Sharon. Fantastische soulplaat die als de grote klassieker van de band gezien mag worden.

It’s A Holiday Soul Party (2015)

Het kerstalbum wat volgde op de geweldige single Ain’t No Chimneys In The Projects. De song was ook te vinden op het album Soul Time, maar werd zo goed ontvangen (ook door de prachtige animatieclip) dat de vraag om een echt kerstalbum niet anders dan beantwoord kon worden. Een zeer soulfulle kerstplaat ook.

Miss Sharon Jones! (2016)

IJzersterke verzameling van hun beste tracks als onderdeel van de indrukwekkende documentaire. Met natuurlijk die verpletterende afscheidstrack I’m Still Here. Ook hier geldt weer dat de vinylversie van het album zeer te prefereren is. De lekker dikke 2x vinyl zit verpakt in een dikke kartonnen klaphoes met heel veel foto’s.