In het midden van de jaren 50 was Latin-muziek zeer populair in de Verenigde Staten. Vooral met de cha-cha en de mambo werd door artiesten veel geld verdiend en bijna geen album was compleet zonder één of meerdere Afro-Cubaanse stijlen toe te passen. New York was in die tijd de ‘ hoofdstad’ van de mambo en de beide grote Tito’s (Puente en Rodriquez) regeerden daar over de vele podia. De stad kende veel immigranten uit Latijns-Amerika, vooral uit het Caribisch gebied en in de ontstane en woon-en leefgemeenschappen zocht men steeds vaker de muzikale samenwerking met de voornamelijk zwarte bevolking. Dat resulteerde in vele spannende combinaties, waaronder Dizzy Gillespie met de Cubaanse percussionist Chano Pozo in de jaren 40 en, wat recenter, de dance-producties van Louie Vega en Kenny ‘ Dope’ Gonzalez in de jaren 90.

Henry ‘ Pucho’ Brown was geboren in Harlem in 1938 en door zijn moeder ook muzikaal opgevoed omdat zij hem in zijn jonge jaren al meenam naar de grootste jazz-en gospelconcerten. Het was in de overgangstijd van bigband-jazz naar een steeds meer richting R&B verschuivende sound, die zeer populair bleek bij de zwarte bevolking. Pucho werd ‘verliefd’ op de Latin-muziek en wilde graag zijn grote idool, Tito Puente, volgen dus besloot hij zichzelf de timbales te leren bespelen. Dat pakte goed uit want Pucho bleek een natuurtalent. Al vrij snel viel zijn talent op en speelde hij samen met Joe Panama, die in die tijd tot de sub-top van de mambo-muziek behoorde. Toen Panama besloot het was rustiger aan te doen, nam Pucho zijn rol als bandleider over en vormde zijn eigen groep met voornamelijk de oude muzikanten van Joe. Maar gedurende de jaren bleken veel muzikanten uit die band toch het grote(re) geld te verkiezen, waardoor o.a. Chick Corea, Jerry Jemmot, en Bobby Capers de band verlieten.

In 1966 tekende Pucho een contract bij Prestige Records. Het label uit New Jersey was gespecialiseerd in soulvolle jazz en zag in Pucho een nieuwe ‘held’. Na het veranderen van de groepsnaam in Pucho and the Latin Soul Brothers werd hun debuutalbum Tough uitgebracht, een album vol soul, jazz, mambo en pop, met fraaie interactie tussen Pucho en vibrafoon-speler William Bivens. De band was nog niet echt gericht op de Latin-hype die New York overspoelde en men stond muzikaal gezien nog met één voet in het jazz-verleden.

Op het tweede album van de band, Saffron and Soul, werd de Tough-formule nog eens fijntjes herhaald met de toevoeging van een uitstekende blazerssectie. Oude (pop/soul)hits waaronder Reach Out, I’ll Be There van de Four Tops en Alfie van Burt Bacharach werden smaakvol afgewisseld met jazz-klassiekers zoals het bekende slotstuk Caravan van Duke Ellington.

Op de opvolger van Saffron and Soul, Shuckin’ and Jivin’, verandert het bandgeluid, mede door de spannende toevoeging van zanger Jackie Soul, die duidelijk zijn Latin soul-stempel op het album drukt, hetgeen de dansbaarheid alleen maar ten goede komt. In de heerlijke titelsong krijgt de muziek al meteen iets extra’s mee door de krachtige vocalen. Maar ook het veel gecoverde See See Rider en vooral het swingende You Are My Sunshine worden door de stem van Soul naar een hoger niveau getild. Wellicht NOG belangrijker is de bijdrage van pianist Neal Creque aan het album. Creque was een sleutelfiguur op veel funky jazzplaten uit de jaren 60/70 en speelde op vele Blue Note en Prestige albums en twee nummers, waaronder de titeltrack, zijn van zijn hand. Pakkende Latin-soul is er in de vorm van de instrumentale tracks Swing Thing en Dearly Beloved en met Return To Me en How Intensive kent het album ook twee fraaie rustpunten. Met een prima cover van Herbie Hancock’s Maiden Voyage wordt Shuckin’ and Jivin’ waardig afgesloten.

Tracklisting Saffron And Soul/Shuckin’ And Jivin’:

1. Aye Ma Ma
2. Reach Out, I’ll Be There
3. Soul Yamie
4. Alfie
5. What A Piece
6. Early Autumn
7. Something Black
8. The Groover
9. Caravan
10. Shuckin’ & Jivin’
11. Dearly Beloved
12. Return To Me
13. See The Rider
14. You Are My Sunshine
15. Sweet Thing
16. How Insensitive
17. Maiden Voyage