In Engeland scoorde Plan B al twee grote hits met Stay Too Long en She Said en kwam dit album in april vanuit het niets binnen op de eerste plaats van de albumcharts. Binnen vijf weken gingen er al meer 300.000 exemplaren over de toonbank en dat leverde hem een platina plaat en lovende kritieken op. De kans is groot dat het succes overslaat naar de rest van Europa want het album heeft alles in zich om ook internationaal aan te slaan.

Strickland Banks is het alterego van zanger, rapper en brein achter Plan B, Ben Drew: een 26-jarige, gevoelige jongen uit Oost Londen, die ten onder gaat aan zijn eigen succes. Deze strak in het pak zittende soulzanger wordt beroemd door zijn bitterzoete lovesongs zoals Love Goes Down en Writing’s On The Wall maar uiteindelijk verliest hij alles en eindigt hij in de gevangenis voor een misdaad die hij niet gepleegd heeft.

Ben Drew was als kind helemaal gek van Michael Jackson. Zijn stem, zijn video’s, zijn unieke mix van soul, pop en funk en ook zijn manier van dansen inspireerden Ben al op zevenjarige leeftijd. Later waren het vooral de voetbalclub Arsenal, jungle muziek en hip hop, The Prodigy en punk, waar zijn aandacht naar uitging. Toch bleef er een voorliefde voor de oude soul van Motown en op zijn veertiende begon hij met het schrijven van soulnummers, die overigens toen totaal niet werden opgepikt; niemand zat te wachten op zoete liefdesliedjes van een blanke jongen uit Forest Gate.

Vervolgens is Ben gaan rappen, voornamelijk over zichzelf en de omgeving waar hij vandaan kwam, maar zijn onderwerpen werden niet interessant bevonden dus dat werd ook niets. Met het succes van Eminem kwamen er ook nieuwe kansen voor Ben. Eminem bewees namelijk dat je als hip hopper in Engeland ook kan slagen als je niet alleen over gouden kettingen, ringen, geld en hoeren zong. In 2006 bracht Ben Drew zijn debuutalbum Who Needs Actions When You Got Words uit, dat de Engelse hip hop nieuw elan gaf en een goede afspiegeling was van zijn eigen agressie in combinatie met zijn trots, trots op Oost Londen, vertaald naar de teksten en muziek. Een jaar lang volgde hij een cursus agressiebeheersing, dit hielp hem enorm om zijn gedrag te veranderen. Hij werd in de jaren daarvoor namelijk regelmatig gearresteerd en zocht handvatten om ook zijn goede kanten te kunnen laten zien. Door de aandacht voor zijn debuutplaat kreeg Ben ook filmrollen aangeboden. Zo is hij te zien in de film Adulthood uit 2008 en als tegenhanger van Michael Caine in zijn laatste Britse thriller Harry Brown. Juist in deze rollen kan Ben nog uitstekend zijn boosheid kwijt want hij speelt vaak de slechterik. De muziekindustrie vraagt om meer controleerbare emoties en gelukkig is Ben de laatste jaren een stuk milder en rustiger geworden.

Zijn betrokkenheid bij de film Harry Brown leverde hem meteen zijn eerste top 10 hit op met het nummer End Credits, een samenwerking met drum and bass duo Chase en Status dat opgenomen werd voor de soundtrack. Tijdens het werken aan een nieuw album kwam steeds de soulmuziek terug. Dat begon met het nummer Loves Goes Down, dat eigenlijk spontaan ontstond tijdens het spelen van een paar akkoorden. Daarna bleven nieuwe nummers komen. Hoewel Ben eerst dacht dat deze nieuwe stijl niets voor Plan B zou zijn, gooide hij alle schroom van zich af en stortte hij zich volledig op de nieuwe sound.

In feite is The Defamation of Strickland Banks een soort soundtrack geworden bij zijn eigen filmscript. Met een uitstekende mix van de sound van Motown, Stax en de wat obscuurdere soul uit Noord-Amerika, zingt en rapt Plan B zich als een spannende kruising tussen Smokey Robinson, Marvin Gaye en Eminem door het leven en verhaal van Strickland Banks. Het levert een heerlijk conceptalbum op! Na de reeds genoemde twee relaxte openingstracks Love Goes Down en Writing’s On The Wall wordt het vuur in Stay Too Long flink opgestookt. De combinatie van soul en rap blijkt wonderwel goed te werken en met dit krachtige nummer, dat zelfs bij vlagen aan Lenny Kravitz doet denken, hebben we meteen één van de hoogtepunten te pakken. Maar met het benoemen van hoogtepunten doe ik eigenlijk de andere nummers tekort, want het album laat zich het best beluisteren als één prachtig samenhangend geheel en is uitstekend in balans. Spannende uptempo nummers als The Recluse, Prayin’ en What You Gonna Do worden uitstekend afgewisseld met rustige songs als single She Said, Hard Times en het schitterende I Know A Song. Veel nummers krijgen ook een pure soulbenadering en klinken daardoor soms als oude ‘soul-standards’, zoals Traded In My Cigarettes en Free.

Zelfs het nummer met de lugubere titel Welcome To Hell weet een vrolijke glimlach op je gezicht te toveren door de gospelachtige stijl en prima opbouw. Door bewust te kiezen voor deze soulinjectie blaast Plan B alias Ben Drew zijn muziekcarrière op overtuigende wijze nieuw leven in. Zijn zomerse soul met een scherp randje kan wel eens uitgroeien tot een ware sensatie. Als dit de opmaat is voor de komende soundtracks van Strickland Banks, kijk ik nu al uit naar zijn volgende ‘film’.