Het Amsterdamse label Funk To The Max wordt onder andere gerund door één van de allergrootste, zo niet dé grootste P-Funk gek die er op P-Earth rondloopt, Marcel Visser. Als deze funkastronaut niet weet wat de meest actuele stand van de P-Funk is, dan weet niemand het. En als zo iemand een label gaat starten, dan is er een bijna waterdichte garantie dat het uitgebrachte materiaal van aantoonbare toegevoegde waarde is. Zoals The Newburgh Session van Parliament. Een geluidsregistratie met een verhaal. Met hier en daar de gebruikelijke controverses.

Eerst enige achtergrond. Het is midden jaren ’70 en zowel Parliament als Funkadelic bevinden zich op het hoogtepunt van hun creatieve fase. Het ene na het andere klassieke album verschijnt en de zwarte muziek (en de rest eigenlijk ook) kan onmogelijk meer om George Clinton heen. Het zooitje ongeregeld dat deel uitmaakt van die steeds meer uitdijende funkfamilie lanceert revolutionaire concepten met maar één doel: verankeren van de funk. Waar in die tijd vooral de chaos van handelen van al die funkateers de heersende perceptie was, blijkt pas jaren later wat de werkelijke impact was van alles wat George Clinton en consorten bij elkaar hebben gecomponeerd, bedacht, gespeeld en uitgebracht hebben. Bizarre shows, een niet aflatende stroom muziek, een eigen taal, onnavolgbare filosofieën en theorieën … Clinton c.s. creëerden een eigen wereld die bevolkt leek te zijn door freaks, drugaddicts en andere outcasts, maar feitelijk een soort doorontwikkeld en multiraciaal hippiedom was, zonder de gebruikelijke softheid, maar doordrenkt met een flinke portie black consciousness. Het was de funk in de meest pure en ultieme vorm. Meer en beter dan wat Clinton & co voorschotelden was op dat moment niet verkrijgbaar. Toen niet, daarna niet en later ook niet. Eigenlijk nooit meer niet. Clinton’s funkarken Funkadelic en Parliament zijn wat dat betreft ongeëvenaard gebleken.

Alhoewel Clinton hede ten dage niet meer is dan een enigszins verwarde, oude man, die zijn steeds waziger wordende denkbeelden al stotterend de wereld in slingert, is hij toch ontegenzeggelijk een levende legende met een indrukwekkende en legendarische staat van dienst. Weliswaar al jarenlang terend op datgene dat hij in de jaren ’70 heeft ontworpen en verder verscherpt heeft, maar door de uniciteit volkomen gerechtvaardigd. Natuurlijk heeft Clinton in de 80’s nog enkele aardige solo-albums uitgebracht, maar zijn legacy is toch vooral de periode 1970 – 1980, waarin de meest spraakmakende funkalbums zijn verschenen.

Westbound en Casablanca waren de labels waar de muziek van respectievelijk Funkadelic en Parliament op verschenen en was het allemaal nog redelijk overzichtelijk. Na het uiteenvallen van de Parliament- en Funkadelicfamilie en ieder al dan niet helemaal zijn of haar eigen weg gingen, werd het qua releases alleen maar mistiger op. Uit alle hoeken en gaten verschenen allerlei titels, waarbij het overgrote deel enkel interessant was voor de meest verstokte, diehard verzamelaar, die weer een hele zak Yen’s op tafel moest gooien om de zoveelste obscure Japanse P-Vine persing binnen te hengelen. De output van aan Clinton gerelateerde opnames was vooral heel ondoorzichtig en was voor de gemiddelde funkateer vaak een brug te ver. Bovendien was het ook nog eens ondoenlijk om de juiste titels eruit te pikken, want er verscheen ook ladingen vol trash en junk.

En nog steeds verschijnt er op gezette tijden weer opeens onverwacht en nog niet eerder uitgebracht opduikend materiaal van Clinton en zijn vrinden. Zoals nu dus op het Funk To The Max label van Visser c.s. De zoveelste zinloze release of is hier werkelijk iets aan de hand?

The Newburgh Sessions verwijst naar de plaats waar de repetities van Parliament plaatsvonden ter voorbereiding op de omvangrijke Mothership Connection P-Funk Earth Tour. Clinton had op het Stewart International Airport een hangar gehuurd, die werd ingericht als een gigantische oefenruimte. Van deze sessies zijn zowel geluids- als filmopnames gemaakt, die ook maar mondjesmaat zijn uitgebracht en vertoond. Parliament’s platenmaatschappij Casablanca had al reeds een andere freak-act onder contract, die in die tijd ook al snel naam maakte en een reputatie aan het opbouwen was die steeds beruchter werd: Kiss. En Parliament moest daarvan de zwarte evenknie worden. Alleen dan nog net even iets extravaganter. En Clinton’s brein was toch al redelijk geestverruimend aangetast, zodat dát in elk geval niet echt een blokkade vormde om wat extra fantasieën te verzinnen, die voor die tijd weer net even wat verder gingen dan de gemiddelde muziekliefhebber aankon.

Het in 1977 verschenen en nu als legendarisch te boek staande album Live: P-Funk Earth Tour was de publieksuitwerking van datgene wat in die hangar in Newburgh ergens in 1976 werd uitgedacht. Het is dan ook niet zo vreemd dat beide albums bijna een blauwdruk van elkaar zijn. In historisch opzicht heeft The Newburgh Session dan ook volledige bestaansrecht. En is het dan ook meer dan goed dat deze opnames, die persoonlijk eigendom van Clinton zijn, nu eindelijk in een fatsoenlijk klinkende versie het daglicht zien.

Het vermoeden rijst meteen dat er nog meer moet zijn dan die schamele 39 minuten, die deze CD klokt. Slechts zeven tracks, maar wat er te beluisteren is, is Parliament zoals we het kennen en het ook willen horen. Essentiële knallers als Mothership Connection, Dr. Funkenstein, Undisco Kid en Do That Stuff zijn de hoogtepunten op deze toch best wel onverwacht uitgekomen surprise. En alhoewel Clinton vaak een behoorlijk confuse indruk naliet, wordt er op deze sessies ultrastrak gemusiceerd. Want ondanks al dat drugsgebruik en freakness wist Clinton altijd behoorlijk getalenteerde muzikanten om zich heen te verzamelen en hanteerde hij daarbij een aan Frank Zappa gelieerde aanpak van recruteren en drillen van muzikaal talent. Tracks die node gemist worden op het album zijn P-Funk (Wants To Get Funked Up) en natuurlijk Tear The Roof Off The Sucker.Flashlight uiteraard ook, maar bestond ten tijde van de The Newburgh Session (1976) nog niet. Deze klassieker werd pas in 1977 opgenomen.

The Newburgh Session zoals die nu wordt uitgebracht door Funk To The Max verscheen al in 1995 op een toen al bijna onvindbare Japanse persing als Mothership Connection NewbUrg Session, maar de tracklisting was door de toevoeging van twee niet van de bewuste sessies stammende tracks geschiedvervalsing, naast de foutieve plaatsaanduiding. De Funk To The Max release bevat enkel de Newburgh nummers én is geremastered. Ook niet geheel onbelangrijk, want veel Parliament, maar ook Funkadelic postuum verschenen albums blonken vaak uit in belabberde geluidskwaliteit. Goed dat Funk To The Max hier ook aandacht heeft besteed. Wat wel voor verbetering vatbaar is, is het artwork: dit amateuristisch gefröbel is niet meer van deze tijd, doet geen enkel recht aan datgene wat op de schijf is te vinden en werkt deze visuele verkoopbevordering hierbij redelijk averechts. De dramatische uitstraling geeft dit album een volstrekt onverdiende budgetuitstraling en kan dit nooit de bedoeling zijn geweest. Iets dat Funk To The Max bij toekomstige releases écht beter moet doen. Was dit in orde, dan was dit product helemaal af.

Helemaal geruisloos is deze release niet verlopen en zorgde The Newburgh Session zelfs nog een kleine rel: op social media werd het album bekritiseerd en werd door sommige mensen de indruk gewekt dat Funk To The Max de opnames op onrechtmatige wijze verkregen zou hebben en het album dan ook zonder toestemming en goedkeuring van Clinton zou zijn uitgebracht. Onduidelijk was echter wie deze berichten de wereld in heeft gestuurd, aangezien Clinton de laatste jaren meer bezig is met het voeren van rechtszaken over muziekrechten en andere intellectuele eigendommen. Een ruzie die maar in de rechtszaal moet worden uitgevochten en Funk To The Max kan in elk geval gefeliciteerd worden met deze vette release, die ten ene male benadrukt wat voor Grote Jongen George Clinton nu eigenlijk in de 70’s was en hoe groots en invloedrijk zijn muziek was. Uiteraard niet echt nieuws natuurlijk, maar het is goed om weer een paar nog niet eerder gehoorde opnames te kunnen beluisteren van tracks, die maar niet vaak genoeg gedraaid en onder de aandacht gebracht kunnen worden.

Tracklist The Newburgh Sessions

1. Mothership Connection (Starchild)
2. Dr. Funkenstein
3. Do that stuff
4. Standing on the Verge of Getting It On
5. Undisco Kidd
6. Getting to Know You
7. Comin’ Round the Mountain