×

Recensie

Soul / Hiphop

25 september 2018

Noname

Room 25

Geschreven door: Steven Frölke

Uitgebracht in eigen beheer

Room 25 Noname Soul / Hiphop 4.5 Noname – Room 25 Written in Music https://writteninmusic.com

Er waait een frisse hiphopwind in Chicago, een stad die in de relatief jonge hiphopgeschiedenis lang over het hoofd is gezien toen er werd gedaan alsof er alleen maar goede rap kon worden gemaakt aan de west- en oostkust van Noord-Amerika – en dat terwijl ook toen al hard op de deur werd gebonsd door rappers als Common en Twista. Maar in een raptijdperk waarin er veel wordt gemompeld en iedereen met toegang tot een laptop snel in elkaar geknutselde beats het wereldwijde web op slingert, bloeit een ontzettend interessante beweging op in Chicago. Met Chance The Rapper als aanvoerder en vele muzikanten als Saba, Jamila Woods, en Noname als trouwe volgers wordt er al jaren een consistente stroom van prachtige hiphop met een alternatief, sterk melodieus geluid uitgebracht, dat volledig los lijkt te staan van de hiphopontwikkeling in andere regio’s van het land. De gemiddelde ‘Chicagorapper’ komt niet per se uit een extreme achterstandswijk, zoekt niet de grenzen op van vulgariteit, maar maakt muziek met liefde voor de hiphopcultuur en maakt naam door mee te doen aan Open Mic-evenementen. Chicagorap is eigenzinnige rap gemaakt door ‘de gewone mens’, want ook dát kan in het diverse hiphopklimaat van 2018.

Een perfect voorbeeld hiervan is Noname (pseudoniem van Fatimah Warner), die van het al het aanstormend talent uit Chicago het meest intrigeert. Onder de naam Noname Gypsy begon ze als poëet, maar ze maakte naam als rapper toen ze in 2013 verscheen op Chance The Rappers Lost. Haar achtergrond in de poëzie kwam al onmiskenbaar naar voren in haar debuutmixtape Telefone uit 2016, en dat is niet anders op het debuutalbum Room 25. In een stijl die ergens ligt tussen rappen en slam poetry draagt ze zorgvuldig geschaafde teksten voor, vaak somber, grappig en hartverwarmend tegelijkertijd. Het dominante thema op haar debuutplaat is Warners stap naar volledige zelfstandigheid en volwassenheid dat gepaard ging met haar eerste solosucces. Op haar 25e ging ze voor het eerst op tour, verhuisde ze naar Los Angeles en had ze voor het eerst seks, zoals ze uitgebreid vertelt in een recent interview. Een turbulent jaar waarin haar leven drastisch veranderde dus, wat ze samenvat in sluiter no name: “Only worldly possession I have is life / Only room that I died in was 25”.

Als het album op één punt beter is dan voorganger Telefone, dan is het wel in muzikaal opzicht. Van begin tot eind wordt de ene na de andere heerlijke instrumentale door neo-soul en jazz geïnspireerde productie aangeleverd, voor een groot deel verzorgd door het eveneens uit Chicago afkomstige talent Phoelix. Ondertussen rapt Warner zachtjes, ondersteund door zoete, warme harmonieuze koortjes, violen en aritmische drums. Dat komt goed uit ook, want Warners enigszins monotone intonatie wordt zo uitstekend aangevuld door de muziek. Ook is er genoeg ruimte voor een aardige lijst gastartiesten (onder andere Saba, Smino, Ravyn Lenae), maar deze staan altijd in dienst van de muziek, en niet andersom.

Naast het uitbrengen van een geweldig debuut, schrijft Warner ook nog op een andere manier geschiedenis: Room 25 werd door haar direct naar Spotify geüpload, iets wat tot voor kort niet mogelijk was. Zo zet het streamingplatform een stapje in de richting naar het voor kleine en onafhankelijke artiesten aantrekkelijke Soundcloud; puntje voor Spotify dus. Het feit dat daarvoor werd samengewerkt met Noname is geen toeval, aangezien ze gedreven de strijd aanvoert om een onafhankelijke artiest te blijven. Dat heeft ook zo zijn effect op haar geluid: Warner maakt muziek uit liefde voor muziek, zonder ooit maar een uitstapje naar het commerciële te maken. Zo bestaan de gastartiesten alleen uit haar gebruikelijke partners, blijft een grote (en logische) naam als Chance The Rapper uit, en bevat het album een aangenaam elftal nummers, terwijl in het huidige streamingtijdperk een groter aantal financieel gunstiger zo zijn. Puntje voor Noname.

Room 25 is een fantastisch debuut, waar Chicago trots op mag zijn. Alleen de vele zachtjes geciteerde poëtische teksten zijn al het bestuderen waard, en vervolgens wordt het album nog eens naar een topniveau getild door een heerlijk verfijnd warm jazz- en neo-soulgeluid. Kandidaat voor hiphopplaat van het jaar? Zeker weten. En een talent om te koesteren.



  1. Self
  2. Blaxploitation
  3. Prayer Song (met Adam Ness)
  4. Window (met Phoelix)
  5. Don’t Forget About Me
  6. Regal
  7. Montego Bae (met Ravyn Lenae)
  8. Ace (met Smino & Saba)
  9. Part of Me (met Phoelix & Benjamin Earl Turner)
  10. With You
  11. No Name (met Yaw & Adam Ness)