Na het wereldwijde succes van zijn debuut Home Again, lagen de verwachtingen voor Michael Kiwanuka’s nieuwe album bijzonder hoog.

Met het razend knappe Black Man In A White World zag het er meteen naar uit of soulster Kiwanuka ging weer aan het toveren met muziek. Op die prachtige single, goed voor een van de hoogtepunten van het album, hoorde je onder meer handclaps ; het snoeiende ritme dat herinnert aan een slavensong. Die comeback deed ogenblikkelijk het allerbeste voor het nieuwe Kiwanuka album verhopen. Dat dit nummer zo aansloeg had overigens veel te maken met de kwesties die Kiwanuka erin aansneed zoals identiteit en racisme, thema’s die zowel in de UK als in de States vanzelfsprekend bijzonder relevant zijn. Black Man In A White World is immers naar James Brown verwijzende funk, gezongen door een zanger die voornamelijk van soul en R&B en slimme pop zijn handelsmerk maakte. Daarmee volgt Kiwanuka de voetsporen van pakweg Bill Withers en Terry Callier. Ook zij maakten soulvolle pop met een sociale boodschap.

Het nieuwe Love & Hate illustreert dat de wat groen achter de oren zijnde jongeman die Home Again maakte nu een volwassen man is, iemand die in staat is levenswijsheden te delen. Zo werden kosten noch moeite gespaard om van dat nieuwe album van de van een gouden stem voorziene zanger met Ugandese roots écht iets te maken. Het eerste nummer Cold Little Heart is meteen een bijzonder straffe uithaal die tien minuten tijd van je vraagt, maar daar ontzettend veel voor teruggeeft. Hoor hoe Kiwanuka iets aanvangt met die gloeiende, weidse invloeden van Pink Floyd bijvoorbeeld (die gitaarsolo’s!), maar ook met handclaps en een met een orkest opgewaardeerde sound. Kiwanuka betovert al van bij het begin, zoveel is duidelijk.

Toch gaat het op Love & Hate vooral over een eigen stem vinden in de wereld en het soms dunne grensgebied tussen liefde en haat. Tezelfdertijd gaat het ook om creatieve vooruitgang : niet alleen is de songschrijver in tussentijd een heel andere persoon geworden, ook zijn muziek heeft duidelijk een grote evolutie ondergaan. Op zijn nieuwe album overstijgt Kiwanuka de hype die hem te beurt viel na zijn debuut (zoals via hitsingles als Tell Me A Tale) en slaagt hij erin om met behulp van producer Danger Mouse deze keer zélf op de voorgrond te treden.

Zodoende wordt zijn nieuwe album Love And Hate haast een moderne soulklassieker op basis van dezelfde ingrediënten (onder meer handclaps, orkest, achtergrondkoortje) waar pakweg helden als Otis Redding, Al Green en Curtis Mayfield eerder gebruik van maakten. Dat is onder meer te horen in Place I Belong (“I’m moving on”) en de grootse titeltrack Love & Hate (“you can’t break me down”).

Love & Hate klinkt behoorlijk assertief, maar Kiwanuka presenteert zich hier nadrukkelijk als een permanent zoekende artiest die niet beschaamd is over zijn roots (het naar Marvin Gaye knikkende Father’s Child). Het grote verschil met het debuut zit ‘m in de scheut naar volwassenheid. Dat hoor je al in de albumtitel, maar ook in de songs zelf wordt die groei uitgedrukt. Kiwanuka tracht hokjes te slopen en botst dan wel soms op muren (o.a. Falling en Rule The World). Toch laat hij de moed nooit zakken en blijft optimistisch, ook in een wereld die hem soms zwaarmoedig stemt (One More Night). Dit nieuwe album, tien nummers op net geen uur tijd, maakt de belofte van het debuut volledig waar, al we horen op Love & Hate vooral de wonderlijke kiemen van een écht meesterwerk. Benieuwd wat de toekomst voor hem in petto heeft.