×

Recensie

Soul / Hiphop

07 oktober 2018

Macy Gray

Ruby

Geschreven door: Philippe De Cleen

Uitgebracht door: Artistry

Ruby Macy Gray Soul / Hiphop 3 Macy Gray – Ruby Written in Music https://writteninmusic.com

Met Ruby brengt de Amerikaanse vocaliste Macy Gray een nieuw album uit. Bijzonder verrassend, daar het haar de laatste jaren niet echt goed ging. Albums als Big (2006), The Sellout (2010) en coverplaat Covered (2012) lieten een duidelijk neerwaartse tendens optekenen, verhalen over wankele liveoptredens volgden. Steeds vaker was Gray op het grote scherm te zien en haar eens zo veelbelovende muzikale carrière leek volledig uitgespeeld. Tot plotsklaps Ruby verschijnt en Gray terug recht krabbelt.

Ruby is inmiddels haar tiende album, als een ruwe diamant die net zoals Gray zelf niet opgepoetst dient te worden. Het meest opvallende aan dit album is dat ze de grootse vorm van weleer terug tracht op te zoeken. Dat lukt, met verschillende tracks die bruisen van energie en zelfs hitpotentieel tonen, zoals onder meer het licht rebelse, uptempo en singlewaardige Shinanigins of de best funky en hoogst aanstekelijke pop van Over You. Gray waakt goed over het geheel en put op muzikaal vlak uit verschillende bronnen.  Zo dolt het al te geinige, met subtiele blazerspartijen ondersteunde Tell Me met variété. Wat later is te horen hoe Gray tussen pop (Just Like Jenny), afrosoul en luie caribbean jazz laveert.

Ook verderop luidt de vaststelling dat Gray niet zozeer hits wil brengen, dan wel een reeks nieuwe nummers die heel erg verschillende facetten van de vocaliste trachten te tonen. Dat hoor je tijdens de niet onaardige opener Buddha waarin Gray ondersteund wordt door zowel strijkers als een backing koortje en gitarist Gary Clark Jr een stevige solo ten beste mag geven, maar ook in de tot zachtjes heupwiegen aanzettende bubblegumpop van Sugar Daddy die als muzikale inkleding zo kaal is dat het eigenlijk ook best a capella had gekunnen.

Wie op zoek gaat naar de rauwe R&B / soul van weleer, vindt wellicht net iets minder zijn of haar gading, wat deels te maken heeft met de soms erg gladjes klinkende productie (Tommy Brown, Johan Carlsson en Thomas Lumpkins). Die maakt dat goed in het oor liggende composities als Jealousy er vlot doorkomen. Sommige tracks zoals de afsluitende dansbare hymne Witness (een oppervlakkigere track voor de DJ booth als het feestje al een paar uurtjes voorbij is) hebben dan weer veel minder meerwaarde.

Echt grote ambities heeft Gray niet meer. Zo stelt ze over het album boudweg dat ze enkel maar de hoop kan uiten dat het publiek ervan gaat houden. Zelf houdt ze tegenwoordig vooral van God, wat ook te horen is in naar gospel neigende tracks als But He Loves Me, waarbij alweer die sobere, kale begeleiding opvalt. Het gros van de tracks draait niet toevallig rond de liefde, al is er zeker aan het begin van het album een iets breder frame te ontwaren (o.a. tijdens het prachtig gezongen Cold World – naar ons aanvoelen de sterkste track op het album – en dansvloervuller White Man) waarin ze enkele van haar thematische stokpaardjes (racisme,..) aanhaalt.

Dat resulteert in een wat wisselvallig, wellicht niet volledig overtuigend album. Desalniettemin bewijst Gray met Ruby dat ze nog steeds over een pracht van een stem beschikt evenals een oor blijft hebben voor goede tracks.



  1. Buddha
  2. Cold World
  3. Over You
  4. White Man
  5. Tell Me
  6. Sugar Daddy
  7. When It Ends
  8. Just Like Jenny
  9. Jealousy
  10. Shinanigins
  11. But He Loves Me
  12. Witness