Net als soulcollega’s Sharon Jones en Charles Bradley heeft Lee Fields er al heel wat jaren noeste arbeid opzitten en duurde het een eeuwigheid voordat hij een brede erkenning en bijbehorend succes kreeg. Hij behoort ook tot de stroming soulartiesten, die eigenlijk in een verkeerd tijdperk hun kunsten vertonen. Alhoewel voor dampende soul eigenlijk altijd plaats is. Zoals te horen is op Emma Jean, het nieuwe album van Lee Fields.

De namen waren al gevallen: Bradley en Jones. Onderdeel uitmakend van de Daptone-familie, waar Lee Fields ook nauwe banden mee onderhoudt. Want zijn begeleidingsband The Expressions opereren ook onder de naam Menahan Street Band en heeft Fields wel eens wat handlangerdiensten verricht voor het nog lang niet verroeste label uit Brooklyn, NY, USA.

En nu is er een nieuwe lading soul van Fields op het vervolg van Faithful Man uit 2012: Emma Jean telt 11 strakke tracks waar de spetters vanaf vliegen. Verwacht geen opzwepende soul zoals we dat van Sharon Jones gewend zijn, maar een ingetogen verzameling composities, die evenwel toch knarsen en kraken. Al is het maar door de doorleefde stem van Lee Fields. Zoals in het van J.J. Cale geleende Magnolia, dat een monumentale uitvoering krijgt. Zwoel en meeslepend en een supertrack. Ook in Paralyzed draait het meer om de dramatiek dan om de swing en ook klinkt dit nummer authentiek en is het menens voor Fields. Zijn zuidelijke roots moffelt hij niet weg: zoals toen is ook nu soul uit het zuiden van een ander kaliber dan de NYC-soul en weet Fields als vertrokken zuiderling evenwel toch die geur van katoen mee te nemen naar de hectische oostkust van de States om daar verder zijn boodschap onder de aandacht te brengen. En terwijl Standing By Your Side en In The Woods relaxt wegtikken en de temperaturen oplopen kan al vóór de eerste helft van Emma Jean al de conclusie getrokken worden dat dit een wel heel erg smakelijk album is. Nergens wordt het glad, de instrumentatie is oospronkelijk en klinkt het minder rammelend dan een gemiddelde Daptone, alhoewel dat natuurlijk ook zijn charmes heeft. In elk geval wordt de sound zo 70’s geserveerd en klinkt Emma Jean daarom ook zo heerlijk analoog, wat alleen maar sfeerverhogend werkt.

En ook het tweede deel van het album mag er wezen: het tempo gaat even omhoog in Talk To Somebody om vervolgens vol bevlogenheid te besluiten met het ouderwets prachtige Stone Angel en het tranentrekkende Don’t Leave Me This Way. En dan zit het erop. 44 minuten Hi-End soul. Wat een album en wat een stem. Tears are not enough zong Martin Fry van ABC ooit eens. Lee Fields zet waterlanders om in nummers die je vastgrijpen. En om dan vervolgens niet meer los te laten. Geweldig.