Ophir Kutiel AKA Kutiman is een Israëlische kunstenaar, componist, producer en multi-instrumentalist.  Toen hij in 2007 met zijn zelf getitelde album op de proppen kwam klonk dat al meteen bijzonder. Het was een opzwepende mix van soul, hiphop, funk, wereldmuziek en electronic die eigenzinnig klonk en waarin Kutiman zijn eigen muzikale universum had gecreëerd. Allerlei recensenten en eindejaarslijstjes noemden hem een talent, muzikaal genie en een man om naar uit te kijken voor de toekomst. Toch bleef hij grotendeels een goed bewaard geheim.  Dat succes kwam uiteindelijk zijn kant op in 2009, toen hij muzikale samples van niets vermoedende Youtube-gebruikers aan elkaar plakte en over elkaar heen stapelden om daar compleet nieuwe composities mee te creëren. Het eindresultaat klonk vreemd genoeg als de gebruikelijke Kutiman-funk, maar door de vele verschillende samples en invloeden schoot de muziek ook meerdere richtingen op. Deze Youtube mashups doet hij vandaag de dag nog steeds: de nieuwste release heet Off Grid, een mashup album met als thema “freejazz”.

Na tien jaar is daar het nieuwe album, genaamd 6AM en de oprichting van zijn label Siyal. Wat gelijk opvalt is hoeveel raakvlakken dit album vertoond met zijn Youtube mashups. Kutiman heeft een zeer eigen muzikale stempel, die hij in al zijn werk met volle overtuiging doortrekt.  In vergelijking met het vorige album klinkt 6AM donkerder, meer psychedelisch, rustgevender en zeer uiteenlopend qua stijl en genres. Instrumentale psych-rocker Jaffa Beach zet de luister nog even op het verkeerde been en houdt de schijn op van een normaal “rockliedje”. Terwijl ook hier al ruimte is voor “spacey” electronic en mid-oosterse gitaartonen. Dat normale sfeertje wordt gelijk in She’s a Revolution aan gruzelementen gespeeld. Wat begint als een track met funk en R&B aan de basis transformeert naar een refrein vol slangenbezweerders, buikdanseressen en vliegende tapijten.  Wellicht een cliché om de sfeer zo te omschrijven, maar het is juist dit soort bezwerende mystiek dat steeds terugkomt op dit album.  Met een vast aantal muzikanten en instrumenten – bas, drums, gitaar, trompet, strijkers, zang – worden steeds nieuwe muzikale wegen ingeslagen, maar dat donkere, eigenzinnige sfeertje blijft behouden.  Tot slot heeft de muziek ook een filmisch randje en is niet bang om groots te klinken. Het is op dat punt dat Kutiman zich vol overtuiging verslikt. Soms zijn strijkers te dik aangezet, vocalen te zoet en de productie te artificieel. Er lijkt geen maat op zijn wilde bombast, zodat een krachtig en indrukwekkend lied opeens overgaat in kitsch. Luister eens naar het aanvankelijk dreigende, maar eveneens lachwekkend overdreven klinkende Dangerous: met een beetje terughoudendheid had het een prachtige ballad kunnen wezen. Nu klinkt het als de beste soundtrack die James Bond nooit gehad heeft.

Kutiman bewijst met 6AM nogmaals dat hij een muzikant en -producer is om niet uit het oog te verliezen. Iemand die zich niet vasthoudt aan een bepaalde muzikale stijl, maar moeiteloos switcht tussen allerlei invloeden. Zo blijft dit album moeilijk vast te pinnen: is het nou rock, funk, soul, wereldmuziek of triphop? Geen van allen, of allemaal!