De R&B van het huidige decennium kent een aantal verrassende mutaties. Dat is maar goed ook, want het genre had na het begin van deze eeuw niet zo veel meer te bieden. Vooral het afgelopen jaar maakte de slow jam R&B weer een flinke opmars, dankzij onder meer Frank Ocean, de reissue van D’Angelo’s Voodoo, The Weeknd en How To Dress Well. Het is vooral de sfeerrijke, etherische muziek van laatstgenoemde die te binnen schiet bij het beluisteren van no world.

Naast een zucht naar sensuele en betoverende sfeerscheppingen geven de broertjes Andrew en Daniel Aged op hun tweede release ook blijk van een voorliefde voor soul en R&B uit de jaren tachtig (en negentig). De track lifetime had uit de koker van Prince kunnen komen, ware het niet dat inc. zich bedient van een subtieler en meer zweverig geluid. De geest van Sade is overigens ook zelden ver weg. Openingstrack en single the place is in alle opzichten een staalkaart van inc.: R&B, but not as we used to know it. Ook de video, geschoten in het Sequoia National Park, maakt eens te meer duidelijk dat inc. in een ander universum opereert dan je wellicht zou verwachten op grond van een vluchtige recensie of een snelle luisterbeurt.

Het ontbreken van hoofdletters in titels en namen, de titel no world, de boodschap dat deze cd voor de naamlozen is, voor de voorouders en andere gidsen in het leven; het is illustratief voor de eigen koers die inc. vaart. Wat dat betreft is het niet zo heel verrassend dat het Engelse kwaliteitslabel 4AD zich over het duo heeft ontfermd, al blijft inc. in die stal nog wel even een vreemde eend in de bijt. Het is leuk om te horen dat de invloeden van de 4AD-geschiedenis doorklinken in black wings; de effectvolle gitaren ademen de Cocteau Twins en sluiten prima aan bij de sfeer op no world.

Inc. kan nog niet een heel album lang boeien. Na het relatief uitbundige 5 days, de rimshotjes en de sauna-sferen van trust (hell below) weet men de aandacht niet meer helemaal vast te houden. Een pakkende melodielijn of wat meer stootkracht was op zijn plaats geweest. Echter, tegen het einde van de plaat maakt het duo toch weer indruk met de ijle zang op careful en de nostalgische keyboard-instrumental nariah’s song.