Als er een man is geweest die vanuit Groot-Brittannië het muzikale landschap van kleur en soul heeft voorzien is het Gilles Peterson. Niet alleen als invloedrijk DJ, zowel in de clubs als op de radio, maar ook als eigenaar van platenlabel Acid Jazz en Talkin’ Loud drukte hij gedurende de jaren 90 een enorme stempel op de Britse muziek. Ook in de nieuwe eeuw blijft zijn invloed onmiskenbaar groot. Zijn populaire Worldwide show (BBC radio 1) wordt in 15 landen uitgezonden (en via internet wereldwijd) en zijn nieuwe platenlabel Brownswood krijgt steeds meer grond met geweldige releases. Prima moment dus om Gilles te spreken en een nieuw tijdsmoment vast te leggen.

His story 1

Gilles Peterson werd in 1964 geboren en reeds vanaf de middelbare school (de vermaarde John Fisher School) was hij bekend als DJ. In die tijd draaide hij vooral oude jazz, funk en latin een mix die al snel de noemer acid jazz mee kreeg. Al snel maakte hij ook radioprogramma’s om zijn grote liefde voor muziek naar het publiek over te brengen. Eerst voor de diverse piratenstations (die in de jaren 80 net zo weelderig aanwezig waren in Londen als in Nederland) maar al snel ook voor BBC Radio London. Zijn show Mad On Jazz (86-87) had een trouwe en snel groeiende fanschare hetgeen zijn DJ-sets in de clubs natuurlijk flink ten goede kwam. Volledig onder de indruk van de snel opkomende bands in de Londonse acid jazz/jazz dance scene begon Gilles samen met DJ Patrick Forge, vanaf de eind jaren 80, belangrijke clubavonden in Dingwalls, een club in Camden. De avonden werden geprogrammeerd rond grote Amerikaanse helden als Yusef Lateef, Pharoah Sanders, Freddie Hubbard, Airto en Herbie Hancock en bleken al snel een groot succes. Al waren juist ook in het begin de onkosten, begrijpelijk met zulke grote artiesten, veel te hoog. Met de opkomst van de vele bands uit Londen die alleen een kans kregen en de immer groeiende belangstelling voor de Dingwalls Sessions bleek een mooie toekomst weggelegd.

His story 2

Rond de Dingwalls tijd werd Gilles in 1990 als een van de eerste DJs aangetrokken voor het vers opgerichte Jazz FM. Het programma dat hij daar maakte ging nog een stap verder dat zijn eerdere radioshows. Oude klappers vermengd met alles wat nieuw was vond in zijn programma een plek en de sfeer ging van soul, jazz naar reggae en latin. De uiteindelijke basis voor zijn vermaarde radioshows werd hier geboren. Gilles werd er bij Jazz FM uiteindelijk uitgegooid doordat hij tijdens zijn show commentaar gaf over de Britse betrokkenheid in de eerste Golfoorlog. Hij zette zijn show voort bij Kiss FM, het station waar zijn maatje Patrick Forge al draaide. Daar volgroeide zijn radioshow tot de grote hoogte en pikte uiteindelijk BBC Radio 1 hem in. Vanaf dat moment kreeg zijn radioshow ook de naam Worldwide. Natuurlijk bleef Gilles daarnaast nog volop DJ’en. Het vermaarde Southport Weekender, de Cargo club in Londen zijn vaste plekken. Maar hij gaat nog steeds de hele wereld over om zijn eclectische en dynamische smaak via de decks te etaleren.

His story 3

Met de immense groei van goede bands binnen de acid jazz eind jaren 80, begin jaren 90 in Londen bleken niet alleen de Dingwalls gigs een groot succes. Door het uitblijven van belangstelling door platenmaatschappijen besloten Gilles en vriend Eddie Pillar het dan maar zelf te gaan doen. Het platenlabel Acid Jazz Records werd opgericht en artiesten als Brand New Heavies, Jamiroquai, Snowboy, Corduroy en James Taylor Quartet getekend. Het label bleek precies het juiste label op het juiste moment te zijn. Vanaf de eerste release was het raak en verkochten de albums als warme broodjes. De grote populariteit van het label bleek echter ook zijn probleem te worden en Gilles bleek al snel uitgekeken op de scene die er omheen hing. Samen met maatje Norman Jay (tevens een vermaard DJ met een eclatante smaak!) startte hij daarom zijn nieuwe platenlabel Talkin’ Loud (vrij naar James Brown’s Talkin’ Loud And Saying Nothing). Van de artiestenstal van Acid Jazz werden de Brand New Heavies (die ondertussen zangeres N’dea Davenport hadden gerekruteerd) meegenomen.

His story 4

Talkin’ Loud bleek al snel een nog groter succes te zijn als Acid Jazz Records. De impact die bands als The Young Disciples (met de geweldige zangeres Carleen Anderson in de gelederen), Galliano, Incognito (het project van de nu reeds legendarische gitarist/componist Bluey) en natuurlijk The Brand New Heavies gelijk hadden creëerde een strakke basis. Met MJ Cole en vooral Roni Size’s Reprazent werd de artistieke uitdaging perfect omgezet in klinkende munt. Zonder twijfel het meest opvallende (en misschien wel allerbeste) album was het Nuyorican Soul album dat de Masters At Work maakten. Master At Work mannen Little ‘Louis’ Vega en Kenny ‘Dope’ Gonzales haalden voor het album grote Latijnse sterren als Tito Puente en Vince Montana maar ook helden als Roy Ayers, George Benson en Jocelyn Brown en zelfs leden van de Salsoul Orchestra in de studio om een ware explosie aan Latin influenced rhtyhm & blues and dance tot volle glorie te laten komen. Met alle andere drukke werkzaamheden besloten Gilles en Norman het label uiteindelijk aan major platenmaatschappij te verkopen.

His story 5

Terwijl Worldwide in steeds meer landen te horen is (zoals ook in Nederland op Arrow Jazz) en de status van Gilles Peterson als DJ en compilatiespecialist een steeds grotere vorm aanneemt begint gedurende 2005-2006 ook het ondernemersbloed weer te stromen. Met het verder opkomen van internet en het enorme aanbod aan geweldige muziek, wat verrassenderwijs door platenmaatschappijen weer niet op waarde wordt geschat, start Gilles, samen met Simon Goffe in 2006 het platenlabel Brownswood (meer hierover op de volgende pagina’s). Gelijk wordt er in het eerste jaar van bestaan met het album The Best Years Of Your Life van de uit Bristol afkomstige Ben Westbeech een ware knaller geproduceerd.

In person

Het kost behoorlijk wat moeite om Gilles te spreken te krijgen. Een flinke voorbereidingstijd, een aantal mislukte bel-afspraken later krijg ik uiteindelijk de mogelijkheid om Gilles te spreken op zijn kantoor in Kensington. Tenminste…dat lijkt zo! Daar aangekomen aan het einde van middag blijkt dat in de studio waar ze Worldwide opnemen ’s middags een technisch mankement te zijn geweest en hij niet weg kan voor de show is opgenomen. Uiteindelijk spreek ik hem dan toch aan het einde van het weekend, waarbij hij eerst Southport Weekender (het zeer populaire festival wat eens in de zoveel maanden plaatsvindt) en een gig dichtbij Manchester heeft gedaan. Na vele excuses gemaakt te hebben neemt hij echter alle tijd om de vele vragen die ik voor hem klaar heb liggen uitgebreid te kunnen beantwoorden en blijkt hij de meest aardige man die je je in deze muziekbiz voor kunt stellen.

WiM: Hoe krijg je dat toch allemaal voor elkaar: En een wekelijkse 3 uur radioshow, en DJen en een platenlabel? O ja en nog compilaties samenstellen?
Ik denk dat het gewoon een kwestie van tijd plannen is, al was ik daar nooit echt goed in eigenlijk. Ik heb voor de Worldwide show goede afspraken staan met de studio waar ik opneem. Dus ik weet precies wanneer ik tracks klaar moet hebben liggen om deze aan elkaar te draaien. Wat het label aangaat ben ik eigen baas dus die tijd kan ik willekeurig invullen. Ook in de avonduren door de week. Het DJ’en kost eigenlijk de meeste tijd, vooral door het reizen. Dat reizen zou ik op zich wel willen verminderen maar ik kan ook slecht nee zeggen als de mensen bij de clubs me zo graag willen hebben natuurlijk. Ik heb dus een soort van ‘go with the flow’ en aangezien ik alles nog steeds zo ongelooflijk te gek vindt blijkt het me dus allemaal te lukken binnen de tij die ik heb.

WiM: Hoe doe je dat met toeren als DJ dan?
Ik doe eens in de zoveel maanden een grotere tour van een paar weken. Doordat Worldwide in zoveel landen nu via de radio en wereldwijd via het web te beluisteren is lijkt mijn publiek veel groter dan ooit. In Amerika kan ik nu zelfs wekenlang toeren langs clubs waar zo’n 700 tot 1000 man in kan. Dat is echt volslagen nieuw voor me. Vorige maand heb ik nog een tour van 6 weken door Amerika en Japan gemaakt. Met veel succes maar het reizen zat me op een gegeven moment wel dwars. Gelukkig kwam in Japen mijn gezin over en hadden we ook wat vakanties. En ik heb tegenwoordig de frequentie van DJ’en verlaagd. Toen ik 25 was draaide ik desnoods 6 avonden per week. Nu stond ik tijdens die 6 weken tour maar zo’n 3x per week achter de decks. Dat voelt al heel veel beter.

WiM: Hoe kijk je eigenlijk terug op je carrière in de muziekbiz tot nu toe?
Voorop gesteld ben ik natuurlijk enorm dankbaar dat ik dit allemaal kan doen. Nog steeds kan doen eigenlijk op mijn 42ste. De muziekindustrie is zo ongelooflijk veranderd de laatste jaren dat ik helemaal blij mag zijn dat ik er mijn brood nog mee kan verdienen. Ik heb ook eigenlijk alles meegemaakt in de muziek. Van DJ’en, een eigen platenlabel hebben, bij een grote platenmaatschappij verantwoording afleggen, radioshows maken…noem het maar op. Het geeft je een heel goed en breed inzicht. En je ontmoet natuurlijk ook allemaal mensen die niet de mogelijkheden hebben die ik heb. Aan de andere kant heb ik er ook altijd heel hard voor gewerkt en misschien het geluk op de juiste momenten met de juiste mensen gehad.

WiM: Hoe kijk je terug op de gloriejaren van Talkin’ Loud?
Eigenlijk heel wisselend. Ik ben er natuurlijk heel erg trots op dat er zoveel prachtige muziek op het label is uitgekomen. Maar tegelijkertijd was er ook een hoop gedoe om in dienst van Universal te werken. (Talkin’ Loud had niet alleen een deal met major platenmaatschappij Universal voor distributie. Universal gaf voorschotten aan Talkin’ Loud om acts te kunnen tekenen). Ik moest bij elke artiest die we wilden tekenen een groot verkoopverhaal bij de verantwoordelijke mensen ophangen waarna zij besloten of ze het verhaal en de desbetreffende muziek wel interessant genoeg vonden om aan ‘hun’ Talkin’ Loud te verbinden. Ik heb Talkin’ Loud altijd als het geesteskind van Norman Jay en mij gezien en het was absoluut mijn visitekaartje naar de rest van de wereld maar als je eens wist hoeveel strijd het heeft gekost om goede albums er doorheen te krijgen! Ook heel veel acts zijn we misgelopen omdat de zogenaamde ‘allesweters’ binnen Universal het zogenaamd beter wisten. En dan heb ik het in deze over acts als Basement Jaxx en Zero 7, die ik dolgraag wilde hebben.

WiM: De Mercury Prize winnen met Roni Size’s Reprazent was het hoogtepunt voor Talkin ‘Loud?
Eigenlijk was het winnen van die prijs voor mij het keerpunt. Ook het album van Roni had zoveel energie gekost om er doorheen te krijgen en hoewel je de prijs ook op mijn/ons conto kunt schrijven, omdat het ons uiteindelijk gelukt was de plaat gerealiseerd te krijgen, was ik dat vechten moe. Ik denk ook eigenlijk dat Universal mij behoorlijk zat was op een gegeven moment en ik te laf was op zelf op te stappen. Maatschappijen als Universal zijn eigenlijk ook veel meer ingesteld op rock (Metallica was halverwege de jaren 90 megagroot en de absolute prioriteit). De meeste mensen die bij grote platenmaatschappijen werken zijn ook rock of alternative georiënteerd. Dat maakt het voor een label gespecialiseerd in dansmuziek natuurlijk ook een stuk moeilijker. Uit verantwoordelijkheid voor de vele artiesten die we onderdak boden durfde ik trouwens ook niet weg te gaan. Maar bij mij was eind jaren 90 gewoon de koek op en verliet ik dus Talkin’ Loud. Ze hebben het bij Universal nog wel even geprobeerd met andere mensen maar dat werkte natuurlijk helemaal niet.

WiM: Het duurde wel weer even voordat je begon met je nieuwe label Brownswood Recordings.
Ik was het inderdaad even helemaal zat om een platenlabel te runnen en stortte me dus volledig op de radioshow en het DJen. Rond de eeuwwisseling was er zo verschrikkelijk veel werk voor een DJ dat het een heerlijke afwisseling bood. Ook de radioshow nam een enorme vlucht en ik kon daar even optimaal, en in alle rust voor zover dat mogelijk is met mij, van genieten. Ik had met mezelf afgesproken binnen een aantal jaren toch weer wat te beginnen maar dat werden er dus ruim 5 in totaal. Ik kreeg in die tijd ook veel verzoeken voor het maken van compilaties en daar was ik ook heel druk mee.

WiM: Je lijkt ondertussen wel de compilatiekoning geworden??!!
(lacht)… het klopt wel een beetje! Maar ik doe alleen compilaties waar ik achter sta. En probeer zoveel mogelijk variatie daarin aan te brengen. Zo heb ik een aantal compilaties voor Blue Note mogen samenstellen en heb ik met Joe Davis (van Far Out Recordings) een aantal geweldige Braziliaanse verzamelaars (onder de naam Brasilika) gedaan. Daarnaast heb ik ook 2 delen In Brasil en een In Africa gedaan. Nou ja, eigenlijk teveel om op te noemen en wat je zegt klopt eigenlijk wel…..ik ben absoluut de man die de meeste compilaties heeft gedaan van alle DJ’s die ik ken. Ik denk zelfs dat het zo is dat ik met elk belangrijk platenlabel zou kunnen bellen en ze een voorstel zou kunnen doen wat ze aannemen.

WiM: Nou ja, je hebt er net een veel fijne bij van het fameuze Fania label.
Dat was inderdaad een prachtige klus om te doen. Fania is tenslotte het platenlabel op salsagebied geweest. Ik had al wekenlang albums uitgezocht om tracks van te kiezen. Uiteindelijk heb ik in 2 heel lange dagen de tracklisting voor de 2 CDs samengesteld. Ik moet eerlijk zijn dat ik het samenstellen van een Braziliaanse verzamelaar in deze trouwens veel gemakkelijker vind! Veel meer variatie in muziek dan alleen salsa maar dit terzijde. Ik heb altijd heel veel Fania-tracks in mijn DJ sets gestopt en ik denk dat ik er de beste uit gehaald heb voor de compilatie. Hoewel… als ik heel eerlijk ben… ik was 3 dagen na het compileren in Miami en daar hoorde ik ineens een track van Ruben Blades die ook op Fania zat en ik werd helemaal gek. Nou ja, misschien mag ik ook nog wel een keer een tweede compilatie doen?

WiM: Maar nu over je nieuwe platenlabel. Wat maakt Brownswood zo anders dan de andere labels?
Ik denk dat het er ook mee te maken heeft dat ik zo ongelooflijk veel talent voorbij hoor komen dat nog niet getekend is en zo anders klinkt als alles wat je al gehoord hebt. Daarnaast, ik noemde het al eerder, is er weinig plaats voor dance artiesten bij platenmaatschappijen. Alsof er helemaal geen geld aan te verdienen is. Ik wilde met Brownswood wel een heel ander platenlabel beginnen. Vandaar ook dat de eerste releases zo verschrikkelijk uiteen lopen. De jonge Ben Westbeech (hij is begin twintig) is verschrikkelijk getalenteerd en klinkt heel erg van de straat. Maar zijn ster is snel rijzend vooral in het land van de rijzende zon (lacht). Hij wordt daar echt gezien als een popster en heeft daar in korte tijd al zo’n 25.000 albums verkocht. Maar we brachten ook al debuut album van de Japanse Soil & Pimp Sessions. Een collectief dat er helemaal te wild, bijna als punkers, uitziet en de meest waarzinnige jazzfunk spelen. Live blazen ze de boel echt helemaal op. Raar genoeg gaat die band ook via het internet helemaal los. Ik draaide laatst een gig in Montpellier in Zuid-Frankrijk, tegen de Spaanse grens aan en had Soil & Pimp Sessions uitgenodigd om daar te spelen. Het publiek waar daar op af kwam! Van die kids op brommertjes en scooters die helemaal uit Spanje kwamen om ze te zien spelen. Allemaal via internet. De band en het publiek gingen echt helemaal loos. Hoop dat het lukt ze heel snel naar Europa te halen voor een grote tour. Je moet ze echt een keer gaan zien, ze zijn helemaal te gek.

WiM: Hoe ben je in contact gekomen met The Heritage Orchestra?
Ik zag ze aan aantal keren spelen en raakte aan de praat met Jules Buckley, het grote genie achter het orkest, en we maakten plannen. Het is natuurlijk een enorme klus om zo’n orkest op te nemen, ze zijn met meer dan 40 man. We hebben in dit geval de Abbey Road studio’s 2 dagen mogen gebruiken en daar is alles opgenomen. Het mixen hebben we daarna in een kleine week gedaan. Het was een duur album om te maken maar we zijn er enorm trots op. Jules wordt trouwens momenteel helemaal ontdekt door de muziekbiz. Hij was het die voor het tweede Arctic Monkeys album (Favourite Worst Nightmare) de orkest arrangementen heeft gemaakt! En daar zal het vast niet bij blijven.

WiM: Hoe zie je de toekomst van Worldwide?
Het radiomaken geeft me nog steeds zoveel plezier. We hebben ook een geweldig team van mensen die aan de show meehelpen, zowel in de studio als voor de webpagina. En er is nog steeds zoveel mooie muziek om het publiek te laten horen. Het klinkt misschien raar maar ik heb echt het idee dat dancemuziek de laatste jaren weer helemaal in het verdomhoekje zit. Zowel op radio als in de magazines, alles draait om rock. En als je dan ziet wat ik voor mijn show voor aanbod, zowel op CD als via het internet, heb zou je juist het idee hebben dat dansmuziek meer leeft dan ooit. Het krijgt alleen de aandacht niet. Ook zijn we nu met Worldwide aan het kijken of we niet wat vaker livemuziek met publiek kunnen doen. We hebben laatst Cinematic Orchestra in de studio gehad en dat was echt ongelooflijk. Met publiek geeft echt een heel andere sfeer, ook voor de bands zelf. Er zit nog ongelooflijk veel groei en rek in de show en dat is een geweldig gevoel.

WiM: Hoe zie je jouw plek in de muziekbiz?
Tough question…pfff. Ik weet het eigenlijk niet. Ik weet dat mensen heel veel van me verwachten en ik verwacht ook veel van mezelf. Weet je, ik denk er nooit zo over na eigenlijk. Ik heb dit altijd gedaan omdat ik een grote liefde voor muziek voel en ik dit heel erg graag met veel mensen wil delen. Je bent je er niet zo van bewust dat je het verschil maakt. Maar als je heel vaak van mensen hoort dat je dit wel doet verandert dat dus. Laat ik het zo zeggen… zolang ik de liefde voor muziek zo diep voel. Ik ga momenteel weer alle kanten op ook. Ben zelfs gevraagd om een Defected In The House compilatie te maken. Dat is echt een hous- compilatie waar je mij eigenlijk, met mijn acidjazz smaak (lacht), niet op in zou schatten. De laatste jaren heb ik ook een flink aantal house sets gedaan en ook daar pak ik dan als danceliefhebber mijn krenten wel weer uit. Ik heb veel respect voor mensen zoals bijv. Carl Cox en Laurent Garnier die zichzelf binnen die muziek nog steeds opnieuw uitvinden. Ik draai deze zomer dan ook weer graag een aantal keren met Carl op Ibiza, wat natuurlijk eigenlijk niet mijn plek is. Maar op een bill samen met hem staan vind ik dan wel weer een goede grap eigenlijk en natuurlijk draai ik dan wel in een andere ruimte als waar hij staat. Maar mijn liefde voor muziek en datgene wat dicht bij me staat hoor je in Worldwide.

WiM: Hoe zie jij de toekomst van de dance?
Er zal een moment zijn dat dance weer een voorname plek gaat krijgen. Nu is er ook gewoon een overdaad aan heel goede nieuwe bands op rockgebied, dat is nu eenmaal zo. Maar via internet blijft zich zoveel goeds aanbieden wat zich in de komende tijd ook live zal gaan aanbieden dat het wel goed gaat komen. De opmars van trance heeft volgens mij ook alweer zijn grootste klap gehad. Trance is zo volledig mijn muziek niet. Ik vind het muziek zonder soul die vooral op image en uiterlijkheden gericht is. Een muziekstroming die me dus volledig niet raakt en die ik snel over gewaaid zou willen hebben zien. Ik denk dat als je bijvoorbeeld rockliefhebbers met goede dance in aanraking zou willen brengen en zij zien die trance DJs op tv, ze gelijk omkeren en nooit meer terugkeren. En dat is vreselijk jammer. Natuurlijk heb ik ook gevolgd hoe iemand als Paul Oakenfold, toch de absolute held van de remix begin jaren 90, zich naar trance keerde. Maar raak dan op een bepaald gevoel toch de weg kwijt. Oké… maar de dansmuziek met soul komt weer terug. Je ziet al dat de kleinere clubs weer uitverkopen met jazz en soul gerelateerde bands en programma’s en dat er echt een groeiende groep, ook veel jongeren, is die ‘the real thing’ weer oppakken. Alle hoop op de toekomst dus!

Brownswood Recordings

Het nieuwe platenlabel (samen opgezet met heavyweight Simon Goffe) vond zijn oorsprong in het feit dat Gilles via zijn radioshow zoveel geweldig ‘ongetekend’ talent kreeg te horen. Hij kon bijna niets anders doen als het zelf maar uit te gaan brengen. De naam Brownswood staat trouwens voor de plek waar Gilles vandaan moest verhuizen omdat zijn vinylcollectie te groot was geworden. Brownswood is nu dus de plek waar ook zijn ongelooflijke collectie wordt bewaard. Het nieuwe platenlabel is gevestigd in het fameuze Saga Center dichtbij Kensington, Zuid London (waar ook Bugz In The Attic hun studio, alternatieve distributeur Coop hun hoofdkantoor hebben en het heldenlabel Far Out Recordings zijn gevestigd). Het label tekende vanaf begin 2006 diverse acts waaronder de uit Bristol afkomstige Ben Westbeech, die met zijn weerbarstige breaks en beats hiphop, jazz, soul, streetfunk en wat al niet meer op een waanzinnige manier aan elkaar weet te plakken. Zijn album The Best Years Of Your Life begint overal ter wereld op te vallen en het zal niet lang meer duren voordat Westbeech a household name is (absoluut een album voor de jaarlijstjes!). Ook op het label aanwezig is The Heritage Orchestra, een bijzonder gezelschap van wel meer dan 40 muzikanten. Ontstaan vanuit de Heritage avonden in de Londonse club Cargo. De club had als policy dat er heel veel live muziek, in de ranges van jazz en funk en experimenteel, te horen moest zijn met zoveel mogelijk afwijkingen. Zo kon het dus zijn dat er een funkband in de grote zaal speelde en alpenhoorns te horen waren in de foyer. Of natuurlijk ‘gewoon’ strijkers.

The Heritage Orchestra is uit de Cargo ontstaan en bestaat uit leerlingen, meestal nog onder de 25 jaar, die les hebben (gehad) op de Guildhall School of Music. Een groovende rhythm sectie, funkende gitaren en hemelse volvette strijkers geven de muziek een heerlijke filmische sfeer mee. Het orkest staat onder de bezielende leiding van Jules Buckley, die ook nog eens alle muziek voor het orkest schrijft. Hun gelijknamige debuutalbum, wat in sfeer soms tegen de indrukwekkende strijkers en grooves van de meester David Axelrod aanleunt, kwam begin 2007 uit en is een ongelooflijke aanrader. Helaas is het met een orkest slecht toeren en geeft de band weinig concerten (de meeste leden spelen voor hun brood in klassieke orkesten). Maar als die concerten wel worden gegeven laten ze het publiek (en pers) in volle verslagenheid achter. Verrassende aanwinst voor Brownswood is ook het Japanse funkcollectief Soil & Pimp Sessions. In totaal 6 mannen die hebben besloten dat jazz dan weliswaar de basis van hun muziek is maar dat funk en vette rhythm & blues daar heel goed doorheen gemixt kunnen worden. De band blaast en gromt en knalt van het podium af. Ook op hun eerste wereldwijde release Pimpmaster is dat prima te horen. Met hun prima tweede album Pimpoint (die in de zomer uit gaat komen), met een geweldige foto van de stoere mannen op de voorkant, zullen ze nu naar een veel groter publiek gaan doorschuiven. Let ook op de jonge Jose James, een jazzheld uit New York waarvan in september via Brownswood een album gaat verschijnen. Net als trouwens van de geweldige pianist Elan Mehler, wiens debuut via Brownswood reeds in juni op de markt komt. Brownswood is een label om heel erg in de gaten te blijven houden de komende tijd.