Beter laat dan nooit is op Charles Bradley meer dan op wie dan ook van toepassing. Na jarenlang lopen te klooien in achterafzaaltjes met zijn James Brown imitatie-act lijkt de tijd van sappelen en schnabbelen steeds meer achter hem te liggen sinds Thomas Brenneck en het Daptone-label hem de kans hebben gegeven om zijn talenten breder in te zetten. Dat resulteerde in de release van enkele singles, waar er sinds 2002 acht zijn verschenen en waarop Bradley door steeds wisselende muzikanten word begeleid. Het was de opmaat naar zijn debuutalbum No Time For Dreaming, dat in januari 2011 verscheen. En door de aandacht voor Daptone Records en het succes van Sharon Jones & The Dap-Kings werd ook Bradley’s album sneller opgemerkt. En No Time For Dreaming was eveneens representatief voor de sound Daptone en werd het album door de critici goed ontvangen.

Steeds meer begon het erop te lijken dat Bradley zijn JB-act aan de wilgen kon hangen en met eigen repetoire en onder eigen naam nieuw publiek aan zich kon binden. No Time For Dreaming werd niet alleen gewaardeerd door de promoverslindende muziekjournaille, maar behaalde ook nog eens behoorlijke verkoopcijfers en steeg de naamsbekendheid van de bijna bejaarde soulman uit Brooklyn, NYC. En alhoewel er niks vernieuwends is aan Daptone Records , is wel degelijk een markt voor hun vintage soul.

Het verhaal van Bradley mag als bekend worden verondersteld en werd onlangs nog in een prachtige documentaire, die door de VPRO werd uitgezonden, in alle geuren en kleuren verteld. En als er iemand succes verdient dan is het Bradley wel: een goudeerlijke, bescheiden en sober levende man die op zijn bijna pensioengerechtigde leeftijd eindelijk de kans heeft gekregen een professionele carrière te starten en de erkenning ontvangt die hij al zo lang geleden had moeten krijgen. En vanuit Brooklyn bestookt hij de wereld wederom met een portie gloedvolle soul, want onlangs verscheen zijn tweede album Victim Of Love.

Bradley wordt vaak vergeleken met James Brown en komt dat waarschijnlijk vooral doordat hij de Godfather jarenlang heeft geïmiteerd, maar is hij geenszins een slap aftreksel of een vage ripp-off van de ooit zelfbenoemde Hardest Working Man In Showbusiness. Charles Bradley is gewoon zichzelf, die zich niet overdreven serieus neemt, maar het wel degelijk is en garant staat voor een partij ongezouten en oprechte soul. Zonder door te willen gaan als een revivalexponent . Dat geldt evenmin voor het Daptone-label, waar imago weliswaar heel belangrijk is in de presentatie en daardoor misschien soms té authentiek wil zijn, maar waar dat gelukkig niet de overhand krijgt en de inhoud het tot nu toe nog steeds ruim van de vorm wint. Daptone is vooral een eerbetoon en saluut aan de soulmuziek. En mensen als Charles Bradley, maar ook Sharon Jones en Lee Fields zijn daarvan de boegbeelden.

Victim Of Love is een logisch vervolg op No Time For Dreaming: beide albums bevatten muziek die recht uit het hart komt en waar Bradley’s gruizige stem ook nu weer soms door merg en been gaat. De poriën van de omgeving waar Bradley leeft en is opgegroeid worden uit de speakers geperst en alhoewel de zanger nergens gemakzuchtig wordt of zich te buiten gaat aan misplaatste nostalgie, is het niet enkel kommer en kwel waar Bradley over zingt. Ook op Victim Of Love is het devies om zo een puur mogelijke geluid voort te brengen: het titelnummer is wat dat betreft representatief voor de rest van het album. Een spaarzame begeleiding ondersteunen de schurende vocalen van Bradley en de Menahan Street Band, die zorgden voor de muzikale begeleiding kennen hun plaats. De productie klinkt lo-fi, maar is dat zeker niet. Thomas Brenneck is inmiddels zo bedreven om een ouderwets, analoog geluid uit de mengtafel te toveren en dat is op Victim Of Love al niet veel anders. Evenals andere Daptone-producties is ook hier weer sound, sfeer en muziek perfect in balans.

Victim Of Love is voorbij voordat je het in de gaten hebt en komen in de 42 minuten dat het album duurt 11 nummers voorbij waarop iemand aan het zingen is, die getekend is door het leven, maar ondanks alle rottigheid die hij heeft meegemaakt, hoorbaar dankbaar is dat hij dit nog allemaal mag meemaken. Charles Bradley is hét bewijs dat het nooit te laat is voor mooie dingen. En Victim Of Love de soundtrack die daarbij hoort.