Het leek absoluut niet fout te kunnen gaan. Anderson .Paak had met Malibu – uitgekomen in de eerste maand van 2016 – niets minder een moderne klassieker op zak. In hetzelfde jaar tilde hij met een werkelijk waar monster van een guest verse Kaytranada’s Glowed Up naar torenhoog niveau (om precies te zijn, het niveau van de beste hiphop-banger van 2016); hij leverde geweldig werk af op de smoothste hiphoptrack van 2016, Dang! van Mac Miller; en bracht voor de lol nog even een solide EP uit met producer Knxwledge genaamd Yes Lawd!: is er iets wat hij niét kan?! Het voelt als een klap in het gezicht van Anderson .Paak om al zijn pronkstukken van 2016 niet even uit te lichten – wat dacht je van zijn verschijning op het comebackalbum van het legendarische A Tribe Called Quest, en bijbehorend optreden op de Grammy awards van 2017? – maar dan kan ik beter meteen een hele biografie over Anderson .Paak gaan schrijven.

Lang verhaal kort: Anderson .Paak was niets minder dan de absolute MVP van 2016. Vanaf het moment dat hij zichzelf in de schijnwerpers speelde door maar liefst negen (!) keer te verschijnen op west coast hiphoplegende Dr. Dre’s Compton (2015), had Paak eigenlijk geen enkele misstap begaan, en alles wees erop dat zijn tweede album nog een klapper ging worden.

Het behoorlijk gepromote Oxnard is nog geen vijf maanden uit, en Anderson brengt alweer een nieuw album uit: Ventura. Dit zegt genoeg over Oxnard, dat een middelmatig tot degelijk album was. Daar zijn een heleboel redenen voor te noemen, maar de belangrijkste reden heet Dr. Dre. Malibu was een liefdevol, positief R&B album, dat flink leunde op de bijdragen van zijn band The Free Nationals, wiens producties naadloos aansloten bij die heerlijke charismatische zangstem van Anderson .Paak. Producties waren af en toe behoorlijk minimalistisch, maar sterk melodieus, veranderlijk en intiem. Tijdens het maken van Oxnard werd .Paak onder de hoede genomen van eerder genoemde legende Dr. Dre, wat in principe altijd een voorteken is dat de plaat een geweldig succes gaat worden. Het project werd echter beduidend meer een rapalbum, en overambitieus. Gigantische theatrale producties deden grootse dingen verwachten, maar in elk nummer zat zo weinig karakter en progressie dat het voelde als een ongeïnspireerd ‘dertien in een dozijn’-rip off van een Dr. Dre album. Het album behoort tot een van de zeer zeldzame missers van Dr. Dre (en Anderson .Paak).

“I think I got more soul music to present”, zei .Paak in februari dit jaar. Ook hij moet door hebben gehad dat hij veel meer in zijn mars heeft. “I didn’t want to over-produce, I didn’t want to start second-guessing it, I didn’t want to drive myself crazy. I drove myself crazy with Oxnard”, zei hij een maand later. Gevolg: Ventura.

Ja! That’s more like it! Ventura is meer dan een album om de schade te beperken. Ventura is een terugkeer naar het warme hart van de altijd vrolijke Anderson ‘Best Teeth In The Game’ .Paak. Een terugkeer naar de warme soul van een zanger die met zijn roestige stem een charisma uitstraalt waarmee hij elke track over zou kunnen nemen. Ditmaal onthoudt hij zich van vrouwonvriendelijk gezwets dat zogenaamd bij hiphop zou moeten horen. Ditmaal zoekt Anderson de liefde die Malibu tekende, en weet die vaak te vinden. Daarnaast voelt Ventura een stuk meer gepolijst dan eerstgenoemd album, onder andere door de prettige en passende lengte van ‘gewoon’ veertig minuten.

De beste momenten van het album bestaan uit lekkere upbeat drums, gevoelige uithalen, en gelaagde harmonieuze achtergrondvocalen. Reaching 2 Much, Winners Circle, Jet Black zijn de ultieme belichamingen van die omschrijving, en staan bol van fijne harmonieën door hulp van Smokey Robinson, Lalah Hathaway en Brandy. Jet Black is overigens een van de hoogtepunten van het album, dat een heerlijk funky bassloopje fijn samensmelt met goede drums. Min of meer hetzelfde recept is gebruikt voor Yada Yada, met Kaytranada-achtige drums, en het blijkt een goed recept te zijn.

Tegelijkertijd is het toch een beetje jammer dat .Paak duidelijk op zoek is naar het eerder gevonden gevoel van Malibu. Het was erg gaaf geweest als hij je met een volledig nieuw ingeslagen weg vanuit onverwachte hoek zou raken. Zijn vroeg in 2018 uitgebrachte single ‘Til It’s Over was fantastisch, en leek in de verste verte niet op eerder uitgebrachte werken. Een verzameling van meer sterk elektronische nummers, een electropop album van dezelfde kwaliteit zou hem wellicht een tweede klassieker op zijn naam kunnen brengen. Bovendien zijn er op de nieuwe plaat nog steeds hier en daar wat dingetjes aan te merken: de enkele rapverses van .Paak die af en toe opduiken bevestigen het gevoel dat .Paak een stuk overtuigender en consistenter is als zanger, en de gastbijdrage van André 3000 (weliswaar van niveau) voelt een beetje geforceerd, zijn aanwezigheid is niet heel vloeiend in openingsnummer Come Home verwerkt. Als hij een album in volledig nieuwe stijl had gemaakt dat kwalitatief minder was dan Malibu, zou dat niet zo naar voren springen. Nu ga je toch al snel vergelijken met Malibu, en Malibu blijft nou eenmaal beter dan Ventura.

Mijn kritiekpunt van zojuist laat me als criticus toch een beetje achter mijn oor krabben: kan het dan nooit goed zijn? Ben ik nu zo’n stereotype recensent, zo’n talentloze zuurpruim, zo’n onverzorgde man met nekbaard die voldoening haalt uit het afzeiken van mensen die wél talent hebben? Misschien wel, en ik moet eigenlijk gewoon dankbaar zijn. Vandaag ben ik dankbaar voor dat Anderson .Paak zelf aanvoelde dat hij een groots kunstenaar is, en dat hij het best is als hij het meest als zichzelf is. Ventura is een Anderson .Paak album – van niemand anders – en die moet je koesteren.