×

Concert

31 oktober 2018

Adembenemend optreden van rasartiest Blood Orange

Geschreven door: Steven Frölke

Setlist

  1. Intro (Family)
  2. Saint
  3. Orlando
  4. Jewelry
  5. Desirée
  6. Out Of Your League
  7. Augustine
  8. Charcoal Baby
  9. Chamakay
  10. Holy Will
  11. Champagne Coast
  12. Nobody’s Fault But Mine (Nina Simone cover)
  13. Best To You
  14. Hope
  15. Nappy Wonder
  16. You’re Not Good Enough
  17. It Is What It Is
  18. E.V.P.
  19. Smoke

Dev Hynes maakt een stormachtige ontwikkeling door, en groeit met elk album steeds meer naar de beste versie van zichzelf, waarbij “zichzelf” inmiddels zijn artiestennaam Blood Orange is. Hynes is een rasartiest, een virtuoos op meerdere instrumenten, maar vooral een meester op de gitaar en piano. Van zo’n multifunctioneel artiest zou je een complete onemanshow verwachten, maar niets was minder waar toen Blood Orange dinsdagavond in de Melkweg in Amsterdam optrad.

Voor wie Blood Orange wat beter kent is dat eigenlijk helemaal niet zo raar, aangezien Hynes op zijn laatste twee platen steeds meer naar de achtergrond verdwijnt, om als architect van het geheel diverse (onbekende) gastartiesten naar voren te schuiven, die niet zelden de show stelen. Dat laatste gebeurde dinsdagavond behoorlijk vaak, door zijn zeer kundige zeskoppige band bestaande uit een bassist, drummer, toetsenist, saxofonist/dwarsfluitist/klarinettist, zanger en zangeres, die ook nog vaak werden ondersteund door stevige elektronische drumbeats.

De avond was vanaf binnenkomst in de Melkweg al bijzonder: het laatste album Swimming (waarvoor Hynes heeft meegeschreven) van de onlangs overleden rapper Mac Miller werd meerdere malen van begin tot einde afgespeeld; ongetwijfeld een eerbetoon aan de veel te jong overleden rapper.

Even later begon het voorprogramma, verzorgd door eerst BEA1991 en later Kelsey Lu. BEA1991 is de artiestennaam van de Nederlandse Beatriz de Rijke, voor wie Dev Hynes in 2015 al zijn bewondering uitte in een tweet. Inmiddels is ze welgeteld vier keer te horen op de laatste twee albums van Blood Orange als zangeres en/of schrijver; meer dan genoeg reden om in zijn voorprogramma te mogen verschijnen. Ze speelde een handjevol van haar eigen electropop- en synthpopnummers, en creëerde met haar dromerige zang – een enkele keer in een speelse combinatie met Auto-Tune – een gekke sfeer. En dat ze blij was dat ze mocht optreden was wel duidelijk. “That was Dev on the bass, that’s why I love this song so much,” zei ze trots na afloop van een van haar nummers.

bo

Het optreden van Blood Orange begon met een geluidsopname van transrechtenactivist Janet Mock die ook te horen is op Negro Swan, om vervolgens over te gaan in het Negro Swan-hoogtepunt Saint, dat een ontzettend fijn refrein met hoog ‘meezingergehalte’ heeft zonder dat het op een ordinair hitje te gaan lijken. Alvast een heerlijk begin.

Dat Hynes een geweldige artistieke ontwikkeling doormaakt moet hij zich wel realiseren, aangezien hij vrijwel alleen nummers van zijn laatste twee platen Freetown Sound uit 2016 en Negro Swan van dit jaar speelde. Zijn songkeuze liet werkelijk niets te wensen over, alle hoogtepunten kwamen voorbij: het mellow Orlando, het vrolijke Desirée, absolute Freetown Sound-uitschieter Best To You, het superfunky en dansbare You’re Not Good Enough, en het sexy E.V.P.

Maar het onverwachte hoogtepunt van de avond was toch echt Holy Will, waarbij achtergrondzanger Ian Isiah een zangoptreden leverde met de meest gepassioneerde (en hoogste) falsetto’s die je ooit zult horen, alleen ondersteund door warme gitaarakkoorden gespeeld door Hynes zelf, met zo nu en dan extra vocalen door de andere achtergrondzangeres Eva Tolkin. Laatstgenoemde was overigens ook een uitstekende stand-in voor popzangeres Empress Of, die normaal gesproken de hoofdrol op haar neemt in wellicht het sterkste nummer uit Blood Orange’s discografie, Best To You.

Het optreden van Blood Orange was dus bepaald geen onemanshow, al waren er genoeg momenten die deden vermoeden dat Hynes dat zonder problemen een avond zou kunnen vullen in zijn eentje. Achter de piano wist hij al indruk te maken tijdens onder andere de uitvoering Desirée, maar dat viel in het niets toen hij een meesterwerk van een gitaarsolo afleverde tijdens Nappy Wonder, met aan showboaten geen gebrek; want waarom zou je makkelijk gitaar spelen als je ook als een monster over je gitaar heen kan scheuren?

De onverwachte maar perfecte afsluiter van de avond was Smoke, dat eveneens de afsluiter van zijn laatste album Negro Swan is. Op de albumversie creëert Hynes in dit nummer een hele intieme sfeer door ogenschijnlijk willekeurig achtergrondgeluid te laten klinken terwijl hij warme gitaarakkoorden speelt waar hij zwoel overheen zingt. Live was dat intieme gevoel niet anders: vrijwel alle muzikanten verlieten het podium, en alleen Hynes (ditmaal met akoestische gitaar), zanger Ian Isiah en zangeres Eva Tolkin bleven over om de hoopvolle conclusie van het nummer maar een heleboel keer te herhalen: “The sun comes in / My heart fulfills within”. Eerst zingt Hynes zelf – en dat doet hij prachtig – waarna hij letterlijk een stapje achteruit doet om zijn gastartiesten te laten schitteren, terwijl hij nog zachtjes gitaar speelt en het ritme slaat op de snaren van zijn akoestische gitaar. Het was een tekenend beeld van een geweldige avond.

Setlist

  1. Intro (Family)
  2. Saint
  3. Orlando
  4. Jewelry
  5. Desirée
  6. Out Of Your League
  7. Augustine
  8. Charcoal Baby
  9. Chamakay
  10. Holy Will
  11. Champagne Coast
  12. Nobody’s Fault But Mine (Nina Simone cover)
  13. Best To You
  14. Hope
  15. Nappy Wonder
  16. You’re Not Good Enough
  17. It Is What It Is
  18. E.V.P.
  19. Smoke