De wereld is een donkere plaats waar het kwaad regeert. De mens in zijn zwakte zwicht voor zonden en geeft zich over aan al het onbetamelijke. Het is enkel de hand van de Heer die oordeelt over alle daden of wat dan ook de mens heeft gepoogd. Zo ongeveer zou het wereldbeeld kunnen zijn van David Eugene Edwards, eens de voorman van het illustere Sixteen Horsepower, waar hel en verdoemenis en de gesel Gods onderdeel uitmaakten van het dagelijkse menu en nu, alweer 15 jaren de voorganger in wat ooit startte als een zijstapje, Wovenhand. Twee jaar na Refractory Obdurate is er een nieuw album van de band. Wat brengt ons dat?

Meer dan voorheen klinkt dit album doordesemd van de sfeer van de jaren ’80. Onheilspellende doemklanken zoals die uit de gothische kant van de new wave van damals kwamen: denk aan een Birthday Party, Siouxsie and the Banshees en de Southern Death Cult. Waar deze bands de onheilstijdingen in hun muziek met soms excentrieke gitaarpartijen aankleedden, met een kenmerkend jaren ’80 geluid, weet David Eugene hier de wavey klanken in één melange te brengen met metal, soms doomy. Vanzelfsprekend is hij met zijn stem de leidsman op deze langspeler, herkenbaar aan het gejaagde, soms bijna door de duivel gedreven geluid. Dan weer weet hij vrijwel sereen te klinken. Hij beweegt zich makkelijk in het idioom van de band. Met zijn unieke, soms wat gepijnigd klinkende stem, roept hij net zo makkelijk de gedachtenis aan David Bowie op, dan weer leunt de dictie en gedrevenheid van stem en muziek naar die van Ian Astbury van The Southern Death Cult, wat later The Cult werd, dan weer hoor je hun gezamenlijke invloed in Jim Morrisson en heel af en toe neigt de stem naar Andrew Eldritch die we nog kennen van de Sisters of Mercy. Dat alles zegt geenszins dat David Eugene Edwards nu niet meer herkenbaar is als zijn sjamanistische zelf. De bezwerende en doordringende klanken en de authenticiteit van zijn stem zijn gebleven maar het album klinkt wel alsof hij met zijn stem meer op de genoemde invloeden en muziek wil aansluiten. Bedoeld of onbedoeld, zo komt het over.

Waar Sixteen Horsepower als een religieuze posse de zondaars leek op te jagen en zich misschien zou kunnen verbinden met de thematiek van de onvolprezen televisieserie Hell On Wheels, waar goed en kwaad met elkaar strijden tegen de achtergrond van de aanleg van de spoorlijnen in het Wilde Westen, is Wovenhand een meer grootstedelijke christelijke burgerwacht die in Gotham City voor de komst van Batman de zondaars de weg naar het licht zou willen wijzen. Grootstedelijk, maar met de wortels stevig in de bijbel en met de Heer immer aan de zijde, is dit een album waarin tribale muziek samengaat met wave en doom. Of de voorvechters van het licht zich nu helemaal op het gemak voelen bij muziek die zo donker is, kun je je afvragen. De andere kant is dat je je geen vragen hoeft te stellen over de godsvruchtigheid van David Eugene Edwards. Die is volop aanwezig op dit album, of je nu luistert naar The Hired Hand, Crystal Palace of Crook And Flail, de alomtegenwoordigheid van God is ook jaren na Sixteen Horsepower voor de leidsman van Wovenhand een gegeven.

Waar Wovenhand al eerder een meer heavy benadering aan de dag legde, zorgt de aanwezigheid van Matthew Smith, de toetsenist waar David Eugene Edwards bij Crime and the City Solution kennis mee maakte, voor de nodige sfeerelementen. De inzet van de toetsen maakt de muziek cinematografisch, draagt bij aan een meer verdiepende sfeer en onderstreept de beleving van de muziek. Raggende gitaren tegen een industriële film-noir achtergrond schrikken je misschien af, maar als je het album een kans geeft om welke reden dan ook, is de beloning groot. De nummers nestelen zich via je gehoorgangen in je hoofd en blijken je meer bij te blijven dan je in eerste aanleg misschien verwacht. Het album opent met een galop zoals je die in heavy muziek gewend bent, misschien ervaar je Swaying Reed daarna als wat vervreemdend en Doors-achtig, maar via nummers als Crystal Palace en Crook And Flail treed je langzaam binnen in de beleving van muziek zoals Pink Floyd en Porcupine Tree die maakten. Western style goth prog rock? Hoe je het ook wil noemen, beluister het album vooral. Of de thematiek van het menselijk doorgronden van de kosmos voor je verhelderd is na beluistering van het album, is een vraag die je terecht kunt stellen. Het heeft in elk geval geleid tot een waardevolle toevoeging in het oeuvre van David Eugene Edwards en de zijnen.