Een bijzondere verschijning… Zo mag je de Amerikaanse singer-songwriter William Fitzsimmons met zijn kale hoofd en lange baard wel noemen. Een typering die zijn muziek ook mag krijgen: bijzonder. Wel in de positieve zin van het woord. Gold In The Shadow is namelijk een prachtig album, vol ingetogen, sfeervolle en fragiele singer-songwritermuziek.

Mocht je trouwens liefhebber zijn van de hitserie Grey’s Anatomy, dan kan het maar zo zijn, dat je Fitzsimmons’ muziek daarvan kent; zijn oudere nummers Passion Play en Please Don’t Go werden namelijk gebruikt in afleveringen. Zo meteen meer over de muziek op dit album, eerst iets meer over de maker ervan.

Fitzsimmons groeide op in Pittsburgh, Pennsylvania als zoon van twee blinde ouders. Al op jonge leeftijd kwam hij veel in aanraking met muziek. Thuis stond een door zijn vader handgebouwd pijporgel en de jonge William leerde zelf in de loop der jaren veel instrumenten bespelen: gitaar, piano, banjo, mandoline, ukelele, trombone en melodica.

Gold In The Shadow is zijn vierde album, als we tenminste het album vol remixes Derivatives uit 2010 even buiten beschouwing laten. Eerdere titels zijn Until We Are Ghosts (2005), Goodnight (2006) en The Sparrow And The Crow (2008). Dat laatste album kreeg veel lovende recensies. Het ging over zijn scheiding na een huwelijk van tien jaar. Dat geeft meteen goed weer wat voor muzikant Fitzsimmons is: hij schrijft over alles wat hij meemaakt, om dit te verwerken.

Dat maakt hem dus tot een klassieke singer-songwriter. En ja, zijn muziekstijl past ook goed bij die benaming: een mengeling van folk en country. Toch weet Fitzsimmons hier regelmatig een bijzondere draai aan te geven, door de toevoeging van electronic. Op Gold In The Shadow hoef je daar minder op te rekenen, op een paar opvallende momenten na blijft hij toch meer bij de akoestische basis. Als voorproefje hier het eerste nummer van het album:

[youtube_sc url=” http://www.youtube.com/watch?v=8LF2Gq7Doe4″]

Dit nummer gaat over gezondheid/ziekte en de willekeur: waarom wordt de één wel ziek en de ander niet? Op Gold In The Shadow spelen gezondheid en psychologie sowieso een belangrijke rol. Geen raar thema als je bedenkt, dat Fitzsimmons in het verleden werkte als therapeut.

Heb je geluisterd en ben je erachter gekomen dat je niet van deze muziek houdt? Dan is de kans groot dat Gold In The Shadow niet aan je besteed is. Deze opener is namelijk zeker niet het enige in deze ingetogen stijl. Het volgende nummer, Beautiful Girl, gaat direct door in de melancholie van z’n voorganger. The Winter From Her Leaving krijgt meer tempo, is een wat folky nummer, toch blijft het door de stem en manier van zingen wel het breekbare en sfeervolle houden.

Op Psychasthenia (dat gaat over Fitzsimmons’ angststoornis) komt dan toch de electronic-sound duidelijk naar voren. Niet alleen an sich een mooi nummer, maar met deze beats is het ook een geweldige muzikale afwisseling. Het volgende nummer, Bird Of Winter Prey, is een nummer van een ‘Nick Drakeïaanse’ schoonheid. Door het tokkelen, door de manier van zingen, door de strijkers… dit is echt muzikale pracht!

Opnieuw electronic op het nummer Let You Break, dat door de zang van Leigh Nash nog een extra afwisseling oplevert. Twee mooie nummers later (Wounded Head en Tied To Me) is het de eer aan het ingetogen What Hold om het album af te sluiten. Weliswaar zonder strijkers, maar even indrukwekkend als Bird Of Winter Prey. Als het album al momenten zou hebben gekend die een onvoldoende verdienen (wat dus niet zo is), dan maakt dit nummer alles weer goed.

Nee, Gold In The Shadow kent geen onvoldoendes, dit is een album van hele grote schoonheid. Voor de conservatieve singer-songwriter liefhebber die openstaat voor nieuwe invloeden. En voor de moderne singer-songwriter liefhebber die de oude tradities nog altijd op waarde weet te schatten.