×

Concert

05 november 2018

Wederom zeer geslaagde editie van TakeRoot

Geschreven door: Steven Frölke

Americana: “American-made music only European people listen to”. Althans, dat is Father John Misty’s omschrijving van het genre waarop het Groningse festival TakeRoot zich richt. Of dat nou waar is of niet, neemt het niets af van een hartstikke fijne festival dag in het hoge noorden van ons land.

john

Het eerste hoogtepunt van de dag kwam al vroeg, met singer-songwriter John Moreland in de Grote Zaal. De Amerikaan doet zijn kunstje bewapend met niks meer dan een akoestische gitaar en een zo ontzettend rauwe, roestige stem. Wat voor teksten hij ook zingt, met die prachtige gitaarmuziek en zware stem klinkt alles alsof hij al het leed van de wereld heeft meegemaakt. Dat wil overigens niet zeggen dat hij over héél andere dingen zingt; hij zingt ook daadwerkelijk over al het leed van de wereld dat hij heeft meegemaakt. Dat werkt zo ontzettend goed omdat hij met zoveel gevoel zingt over zijn (liefdes)verdriet, bijvoorbeeld in You Don’t Care Enough for Me To Cry:

So here’s hoping I can change tomorrow
You wanted hard as nails cut and dry
But I beg, steal, and borrow
I’m so damn good at sorrow
And you don’t care for me enough to cry

Kan het nog somberder?

Aan al dat sombere kwam een eind, en al helemaal voor de ouderwetse rock-‘n-roll- en bluesfans, dankzij Alejandro Escovedo. In de Foyer, de ruimte die alle andere zalen met elkaar verbond, speelde zijn band een heleboel blues-songs die het publiek prima aan het dansen konden zetten. Wel was duidelijk dat de ruimte niet direct bedoeld is voor live optredens, met als gevolg dat de akoestiek te wensen overliet. Een groot voordeel was echter dat het optreden heel wat leven in de brouwerij bracht voor iedereen die wachtend op een volgend concert genoot van heerlijke speciaalbieren en een fijn eetaanbod.

Een volgend hoogtepunt kondigde zich al snel weer aan met het optreden van Kurt Vile en zijn band The Violators. Kurt brengt zijn teksten op zo’n heerlijke manier, ergens in het grijze gebied tussen zingen en praten – iets waar Mick Jagger en Bob Dylan ook zo goed in waren. Verder is dat typische drumritme waar ook in zijn oude band The War On Drugs geen moment van wordt afgeweken voortdurend te horen, dat zo effectief bijdraagt aan dat melancholische gevoel van Kurt Vile’s geluid. In 2018 is het moeilijk om in de rijke en overvolle rockgeschiedenis nog te kunnen onderscheiden met een eigen geluid, maar ook dat heeft Kurt uitstekend onder de knie – al is dat ‘eigen’ geluid veelal geïnspireerd door een heleboel grootheden in de rockmuziek. Net als bij The War On Drugs worden zijn nummers lekker lang uitgerekt met net genoeg verandering ingebracht door psychedelische gitaar- en banjomelodieën en bouncy drumritmes.

lee

Veel tijd om bij te komen van het heerlijke concert was er niet, want direct na het concert van Kurt Vile begon alweer een groot feest onder leiding van Aaron Lee Tasjan. Hij bracht een gigantische hoeveelheid energie die je niet direct zou verwachten als je naar zijn muziek luistert, maar wel als je zijn nogal bizarre verschijning op het podium zag. Tegen het einde van zijn show aan hield hij een inspirerende speech die direct uit het hart kwam. Een speech over geluk, blijdschap en dankbaarheid naar alle mensen die naar hem waren komen kijken. Om vervolgens bruut af te sluiten met de woorden: ‘And now here’s a song about doing a lot of cocaine and being chained to the radiator’.

Hoewel TakeRoot een uitstekend affiche heeft weten neer te zetten, was één van de headliners toch wel duidelijk de grootste: Father John Misty. De singer-songwriter vergeleek in een interview met Pitchfork kortgeleden dat zijn gevoel voor humor vergelijkbaar is met de Eskimo’s: ‘People have been saying to me since I was a kid, ‘I can’t tell if you’re being serious or not. Like how Eskimos have 12 words for ‘snow,’ I feel like I have 12 words for ‘funny’ in my mind.” Het citaat zegt veel over het fenomeen Josh Tillman en alles wat hij voortbrengt, van zijn platen tot zijn liveshows. Elke beweging, danspas, noot die hij zingt; kortom de manier waarop hij zich presenteert lijkt onderdeel te zijn van één grote sarcastisch grap. Op het podium is hij passievol, theatraal, expressief. Voor sommigen is het wellicht storend dat hij zichzelf duidelijk erg serieus neemt (of toch niet??), maar vaak genoeg leidt dat tot de meest ambitieuze kunst. Zijn albums preken in dat geval boekdelen en zijn concert was opgezet uit de beste songs van zijn albums.

josh

Het optreden van Father John Misty was een laat hoogtepunt van een hele mooie dag in de Groningse Oosterpoort. Het was een mooi vol en divers programma wat we voorgeschoteld kregen. Wel moet gezegd worden dat het verschil tussen de drie headliners en een groot deel van de overige artiesten over het algemeen behoorlijk groot was. Hoe dan ook was er binnen de genres waar Take Root om draait een relatief breed aanbod, en er was genoeg om van te genieten gedurende het gehele festival. John Moreland, Kurt Vile en Father John Misty stelden niet teleur en droegen zo bij aan een uitstekende editie van het jaarlijkse festival.