De Amerikaanse singer-songwriter Vikesh Kapoor komt dan wel uit een familie van Indiase immigranten, echt terug te horen in zijn muziek is dat niet. Op dit album is hij zwaar beïnvloedt door jaren ’60 folk. De uitwerking is kaal en intiem, met een grote rol voor de akoestische gitaar, hier en daar wat mondharmonica en zijn scherpe stem.

Voor wie bekend is met dit soort folk heeft het album op muzikaal gebied weinig verrassingen. Gelukkig zit er een sterk verhalend concept achter. De luisteraar volgt Willy Robbins, een hard werkende man die zijn huis, vrouw en kinderen moet onderhouden. Ook het concept klinkt wat verouderd, een typisch verhaaltje van de “working class”. In de economie waarin we nu leven blijkt het verhaal echter verrassend actueel. Foute politieke beslissingen worden genomen, Willy komt zonder baan te staan, het dorp waarin ze wonen gaat tegen de vlakte en opeens is er weinig hoop meer voor zijn huis en zijn gezien. Een zwaar gedramatiseerd concept, maar door de eerlijkheid in de stem en -muziek van Vikesh wordt het niet te sentimenteel.

In een tijd van dik aangezette, glad geproduceerde muziek voelt dit album haast misplaatst, alsof het niet uit deze tijd lijkt te komen. Hierdoor is het ook een welkome opfrisser, een herinnering aan de tijd van intieme, verhalende folk. Wel ligt eenvormigheid op de loer, aangezien zowel de vocalen als de muziek weinig afwisseling in toon kennen. Je bent haast gedwongen om je te laten meesleuren door het concept. Doe je dit niet, dan zal dit in eerste instantie rustig voortkabbelend getokkel lijken, dat makkelijk aan de aandacht ontglipt. Dat verdient het album niet, want daar is het vooral conceptueel te sterk voor. Toch blijkt dit enkel een album voor selectieve momenten, de momenten waarop je de aandacht vol op de muziek kan richten. Pas dan komt het album vol tot zijn recht.