×

Recensie

Roots

20 juni 2018

Ultan Conlon

Last Days Of The Night Owl

Geschreven door: Cis van Looy

Uitgebracht door: Dark Side Out Records

Last Days Of The Night Owl Ultan Conlon Roots 3.5 Ultan Conlon – Last Days Of The Night Owl Written in Music https://writteninmusic.com

In zijn thuisland Ierland is Ultan Conlon een gerespecteerd singersongwriter. Hij werkte samen met Glen Hansard en John Martin. De ondertussen betreurde Schotse folkman vereeuwigde in 2005 Really Gone, een nummer dat gecomponeerd werd met John Conneely, met die met de eveneens uit Galway afkomstige muzikant vormde Conlon het duo Ultan John voor hij solo ging.

Tegenwoordig verblijft de Ier wel eens aan de overkant van de Atlantische Oceaan waar hij in Santa Monica een flatje betrekt. As The Lights Gets Low, de openingssong van de derde langspeler, komt vanuit de Oceaan aanwaaien tijdens een zomerse avondwandeling op de plaatselijke Pico boulevard. Ojai werd geïnspireerd door een auto-trip in Noordelijk LA. Zo pendelt Conlon op zeemzoete melodische folkpop, die vaak achteloos voorbij kabbelt, van de Amerikaanse Westkust naar Ierse kustsstreken.

De uit een kindermond aangereikte frase ‘Rainy Gallway, Sunny LA opent The Measure en dat als single uitgebrachte nummer walst lekker op  naar de fifties lonkende swingpop, vergelijkbaar met de recente verrichtingen van Nick Lowe.  Het wat oudere The Town Square verwijst naar Conlon’s thuishaven en Hall Of Mirrors golft op zacht glooiende Ierse countryneske klanken,gemodelleerd op muzikale structuren die je wel eens aantreft bij Van Morrison.

In de meer intimistische momenten ademt het repertoire een melancholische sfeer uit die je ook bij Richard Hawley aantreft. Het is overigens Colin Elliott, Hawleys huisproducer die de tijdens spontane sessies in Gallway opgenomen basistracks verlucht met zachte blazer- en strijkers in de Yellow Arch Studios in Sheffield. De pedalsteel van sessie-ace Russ Pahl werd er in Nashville, waar ook eindafwerking plaats vond, aan toegevoegd. Dat resulteert in fraaie muziekjes die op een helaas (iets) te aangenaam voorbijglijdende treurnis balanceren. In het wat soberder geïnstrumenteerde afsluitende nummer heeft de fijnbesnaarde Ier het trouwens zelf over ‘the fine art of happiness’,



  1. As The Light Gets Low
  2. The Town Square
  3. Hall Of Mirrors
  4. Fond Memories
  5. Sorrow Ease
  6. Ojal
  7. Hurt Inside
  8. Time To Mourn
  9. The Measure
  10. Twice A Child
  11. A Weak Heart Of Mine
  12. The Fine Heart Of Happiness